ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4619 เหลิงจนลืมตัว1
ขณะที่พูด เธอก็ตบไหล่หม่าหลันไปด้วย แล้วพูดกลั้วยิ้มว่า “ไปถึงเกาะฮ่องกางแล้วก็ขอให้เอ็นจอยล่ะ ฉันให้พ่อบ้านเตรียมห้องไว้ให้เธอแล้ว ผ้าปูที่นอนยี่ห้อHastenในห้องผืนหนึ่งราคาเป็นล้าน ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นผ้าปูที่ดีที่สุในโลก เพราะงั้นเธอต้องซึมซับไว้เยอะๆนะ”
“ได้ๆๆ!” หม่าหลันได้ยินแบบนั้นก็แทบตัวลอย รีบพูดว่า “งั้นเอาอย่างที่พูดก็แล้วกัน ฉันจะไปรอเธอที่เกาะฮ่องกางนะ!”
“ได้！”จงชิวฮวาพยักหน้า เอ่ยขึ้น “อาการแม่ฉันไม่ค่อยดี ฉันคงต้องรีบไปก่อน เดี๋ยวฉันส่งเบอร์กับแชทของเธอให้พ่อบ้านทางเกาะฮ่องกาง เขาจะได้เตรียมตัวไว้ล่วงหน้า”
หม่าหลันเอ่ยขึ้น “ได้เลย!”
จงชิวฮวาส่งกระเป๋าใบนั้นให้หม่าหลัน พร้อมกล่าวอย่างขอบคุณ “หม่าหลัน ฝากของพวกนี้ด้วยนะ!”
หม่าหลันพูดยิ้มๆ “ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง!”
จิงชิวฮวาพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นก็รีบเดินออกไปจากห้องรับรอง
หลังจากที่เธอเดินออกไป หม่าหลันก็ออกแรงลากกระเป๋าใบใหญ่ทั้งสองใบ เดินออกไปข้างนอกอย่างช้าๆ
เมื่อจงชิวฮวาออกมาจากสนามบิน ก็รีบมุดเข้ามาในรถที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว ส่วนคนขับก็คือคนที่เพิ่งคุยสายด้วยเมื่อกี้ เพื่อนร่วมแก๊งที่แอบฟังบทสนทนาของเธอและหม่าหลันนั่นเอง
เมื่อจงชิวฮวาขึ้นมาบนรถ เขาก็สตาร์ทรถไปพลาง เอ่ยถามยิ้มๆไปพลาง “นังนามสกุลหม่านั่นติดกับแล้วเหรอ?”
“แน่นอนสิ” จงชิวฮวาพูดยิ้มๆ “ฉันออกไม้ตายขนาดนี้ เปอร์เซ็นต์ที่จะล่อเหยื่อไม่ได้มีน้อยมาก”
คนคนนั้นเดาะลิ้น “ว่าแต่ครั้งนี้ให้นังหม่าอะไรนั่นขนไปเท่าไหร่ล่ะ?”
จงชิวฮวาเอ่ยพูด “ห้าพันกว่ากรัม เป็นสินค้าเกรดสูงด้วย ค่อนข้างได้รับความสนใจจากลูกค้ารายใหญ่ ขอแค่เราขนออกไปได้ ก็จะสร้างเม็ดเงินก้อนใหญ่ได้แน่นอน”
คนคนนั้นเอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า “แล้วเราจะได้ส่วนแบ่งเท่าไหร่?”
จงชิวฮวาคิดอยู่สักพัก ก็กล่าวว่า “ตราบใดที่ฉันหลอกใช้หม่าหลันสำเร็จ ไม่ว่าจะขนย้ายสินค้าออกไปได้สำเร็จหรือไม่ ยังไงก็ต้องได้ค่าเหนื่อยห้าพันดอลลาร์อยู่แล้ว แต่ถ้าหม่าหลันขนย้ายสินค้าสำเร็จล่ะก็ ก็คงได้ประมาณสองถึงสามหมื่นดอลลาร์”
“เยี่ยม！”คนคนนั้นหัวเราะออกมา “ถ้าได้เงินก้อนนี้มา เราค่อยไปผ่อนคลายที่ลาสเวกัส แม่ง ปีที่แล้วโชคร้าย ต้องเอาเงินที่หามาได้ไปลงที่บ่อนหมด ปีนี้แหละยังไงก็ต้องเอาเงินคืนมาจากบ่อนเวรตระไลนั่นให้ได้!”
จงชิวฮวาเอ่ยขึ้น “ไปลาสเวกัสก็ได้ แต่ไปถึงแล้วอย่ามัวแต่สนใจเล่นพนันล่ะ สถานที่แบบนั้นมีผีพนันเยอะมาก ต้องหาทางหลอกล่อคนพวกนั้นไปที่เม็กซิโกให้ได้”
ขณะที่พูด จงชิวฮาก็ถอนหายใจออกมา “ฉันได้ยินมาว่า สถานการณ์ทางด้านพี่เหมยเป็นไปค่อนข้างดีเลยล่ะ เห็นว่าเหยื่อที่อวัยวะเข้าคู่กับลูกค้าได้กำลังจะไปผ่าตัดที่เม็กซิโกแล้ว อีกสองวันตาแก่นั่นก็จะกลับประเทศ แถมยังถูกเธอหลอกล่อได้แล้วด้วย โอกาสสำเร็จเต็มสิบมีมากถึงเก้า คาดว่าเดือนนี้เธอคงหามาได้เยอะเลย”
ผู้ชายคนนั้นเอ่ยถามอย่างสงสัย “หลอกคนไปเม็กซิโกได้เงินประมาณเท่าไหร่?”
จงชิวฮวาเอ่ยขึ้น “บอกไม่ได้ ต้องดูว่าอวัยวะเข้าคู่กับลูกค้าได้ไหม ถ้าเข้าได้ อาจจะได้ค่าตอบแทนถึงหลายสิบล้านดอลลาร์ หรืออาจจะมากกว่านั้น ฉันว่างานนี้พี่เหมยคงได้อย่างน้อยหนึ่งแสนเลยล่ะ！”
“ห๊ะ!”ผู้ชายคนนั้นตาแดงเถือก พูดออกไปว่า “หลอกคนไปเม็กซิโกแค่นี้ได้ตั้งหนึ่งแสนเลยเหรอ?! ถ้ารู้ว่าหาเงินจากช่องทางนี้ได้ ใครมันจะอยากวิ่งไปเหยื่อขนของที่สนามบินกันล่ะวะ! แถมยังต้องเปลี่ยนไปสนามบินอื่นทุกครั้งด้วย จนฉันเริ่มเบื่อแล้วเนี่ย!”
จงชิวฮวาเอ่ยพูดอย่างจริงจัง “ถ้าได้ไปลาสเวกัส เราค่อยหาวิธีเบิกทางแหล่งหาเงินด้านนี้แล้วกัน แล้วมาดูกันว่าจะรับงานได้ไหม”
YOU MAY ALSO LIKE
