ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4621 สุขมากก็ทุกข์มาก1
อย่างไรก็ตาม การตรวจคนเข้าเมืองหลังเครื่องลงจอดจะเข้มงวดกว่ามาก เนื่องจากหลายประเทศและภูมิภาคมีมาตรฐานการเข้าประเทศที่เข้มงวด และบางประเทศไม่อนุญาตให้นำผลไม้สดใดๆเข้ามา แม้ว่าจะเป็นผลไม้ที่ผู้โดยสารนำขึ้นมากินบนเครื่องแล้วกินไม่หมด หากตรวจสอบแล้วพบว่ามีเหลืออยู่ ก็จะถูกลงโทษอย่างหนักเช่นกัน
ดังนั้น การทดสอบที่ยากที่สุด จึงอยู่ที่จุดตรวจคนเข้าเมือง
ซึ่งจุดนี้ โอกาสในการทำสำเร็จจะลดลงเหลือเพียงประมาณ 30%
เมื่อรวมกับ 50% ในระยะแรก อัตราการผ่านโดยรวมจะอยู่ที่ประมาณ 15%
เป็นเพราะอัตราความสำเร็จต่ำมาก ราคาของของเถื่อนชนิดใหม่นี้จึงมีราคาสูงอย่างน่าประหลาดใจในเอเชียตะวันออก ราคาต่อกรัมสูงถึงสองพันดอลลาร์ ซึ่งเป็นสินค้าที่ใช้เฉพาะในกลุ่มมหาเศรษฐี
ตราบใดที่หม่าหลันสามารถลงจอดบนเกาะฮ่องกางได้สำเร็จ และผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองได้ในครั้งนี้ของเถื่อนที่เธอถืออยู่ก็จะมีมูลค่ามากกว่าสิบล้านดอลลาร์
ในเวลานี้เอง หม่าหลันนั่งอยู่ในเลานจ์สุดหรูระดับเฟิร์สคลาส กำลังดื่มกาแฟพร้อมกับถ่ายรูป และโพสต์ลงโชเซี่ยล
ข้อความประกอบของเธอคือ “กำลังจะเดินทางกลับประเทศ แอบเสียดาย ที่เครื่องบินส่วนตัวของเพื่อนอยู่ในช่วงซ่อมบำรุง ไม่อย่างนั้นคงได้นั่งกลับแล้ว แต่ทำอะไรไม่ได้ คงทำได้แค่ลดตัวลงมานั่งเที่ยวบินธรรมดาชั้นเฟิร์สคลาสไปก่อน”
หลังจากโพสต์ เธอก็ไม่ลืมที่จะบล็อกเย่เฉิน, เซียวชูหรัน และเซียวฉางควานโดยเฉพาะ
หลังจากโพสต์โชเซี่ยลเสร็จ เธอก็วิดีโอคอลหาเซียวชูหรันอย่างสบายๆ
ในเวลานี้ เย่เฉินและเซียวชูหรันได้ขับรถออกจากนิวยอร์ก มุ่งตรงกลับไปที่พรอวิเดนซ์
เซียวชูหรันที่นั่งเบาะข้างคนขับกดรับสายผู้เป็นแม่ พร้อมเอ่ยถามว่า “แม่ ขึ้นเครื่องแล้วหรือยัง”
“ยังเลย” หม่าหลันพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันต้องรออีกสักพักกว่าจะได้ขึ้นเครื่อง ตอนนี้รออยู่ในห้องรับรองผู้โดยสารเฟิร์สคลาสล่ะ!”
เซียวชูหรันเอ่ยเตือนว่า: “แม่ดูเวลาด้วยล่ะ อย่าไปขึ้นเครื่องช้าเด็ดขาด เวลาขึ้นเครื่องจะเริ่มครึ่งชั่วโมงก่อนออกเดินทาง แม่ต้องไปถึงก่อนเวลาจะได้ไม่ต้องรีบในภายหลัง”
หม่าหลันพูดอย่างไม่แยแส “ชิ จะไปกลัวอะไร ฉันเป็นผู้โดยสารเฟิร์สคลาสนะ ถ้าฉันไม่ไปขึ้นเครื่อง พวกเขาก็ไม่กล้าออกบินหรอก อีกอย่าง ถึงยังไงพวกเขาก็ต้องประกาศเรียกให้ไปขึ้นเครื่องอยู่ดี ไปขึ้นตอนนั้นก็ยังไม่สาย”
เซียวชูหรันพูดอย่างช่วยไม่ได้: “แม่ ไปถึงก่อนเวลามันก็ดีแล้ว จะให้คนอื่นรอทำไม?”
หม่าหลันส่งเสียงฮึดฮัด “ยัยโง่ แกรู้ไหมว่าค่าตั๋วเครื่องบินราคาเท่าไหร่ ตั๋วเครื่องบินของเราแพงกว่าคนอื่นหลายเท่าขนาดนี้ ให้คนอื่นรอก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
เซียวชูหรันรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด
บางครั้ง เธอก็รู้สึกว่าเธอและแม่มาจากคนละโลก โอกาสที่จะคุยกันรู้เรื่องแทบไม่มีเลย
นอกจากนี้ เธอก็รู้ดี ว่าแม่ของเธอดื้อแค่ไหน พอได้ตัดสินใจอะไรแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจแม่ของเธอได้ง่ายๆ
ดังนั้น เซียวชูหรันจึงไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ เพียงแต่เตือนว่า: “ถ้าอย่างนั้นก่อนขึ้นเครื่องแม่ต้องบอกฉันด้วย ฉันจะได้สบายใจ”
หม่าหลันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอเคๆ รู้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ฝากบอกลูกเขยของฉันด้วย ว่าให้ขับรถระวังๆ ฉันวางสายละนะ”
หลังจากพูดจบ หม่าหลันก็วางสายวิดีโอทันที
หลังจากวางสาย หม่าหลันก็เข้าไปดูรูปที่เธอเพิ่งโพสต์ไป ซึ่งมันทำให้เธองุ่นง่านเป็นอย่างมาก
เนื่องจากคนที่เคยขึ้เครื่องบินส่วนตัวกับเธอเมื่อครั้งก่อน ไม่มีใครกดถูกใจให้เลยสักคน
YOU MAY ALSO LIKE
