ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4622 สุขมาก็ทุกข์มาก2
หม่าหลันอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำว่า “คนพวกนี้จริงๆเลย เห็นคนอื่นมีชีวิตดีกว่าไม่ได้ ! น่าเบื่อชะมัด”
ขณะที่กำลังบ่นอยู่นั้น จู่ๆก็มีใครบางคนเข้ามากดไลค์ เมื่อหม่าหลันเห็น ก็ยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม
เพราะคนที่มากดไลค์ คือเฉียนหงเย่น
เธอมีเพื่อนในโชเซี่ยลมากมาย และไลค์ของเฉียนหงเย่น ก็มีค่าน้อยที่สุดในสายตาของหม่าหลัน
ในขณะที่กำลังฮึดฮัดอยู่นั้น เฉียนหงเย่นก็วิดีโอคอลมา หม่าหลันจึงอดที่จะหัวร้อนไม่ได้ ชั่วขณะนั้น แทบจะตัดสายทิ้งในทันที
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ฉุกคิดได้อย่างรวดเร็ว “เรื่องวันนี้ถ้าไม่ได้อวดก็คงไม่หายเคือง อวดกับใครก็คงเหมือนๆกันแหละมั้ง”
ดังนั้น เธอจึงกดรับสาย มองหน้าเฉียนหงเย่นในที่ในวิดีโอ และพูดด้วยรอยยิ้มปลอมๆว่า “โอ๊ะ หงเย่น แกทำอะไรอยู่เนี่ย”
เฉียนหงเย่นรีบพูดว่า: “พี่หลัน ฉันเพิ่งตื่น เห็นพี่โพสต์ว่าจจะกลับประเทศแล้ว ฉันก็เลยโทรมาทักทายน่ะ”
หม่าหลันถามด้วยความประหลาดใจ “เย็นขนาดนี้แล้ว แกเพิ่งตื่นเหรอ?”
เฉียนหงเย่นรีบพูด: “โถ่ พี่หลัน ได้ดิบได้ดีจนลืมไปแล้วหรือไง ว่าตอนนี้ไทม์โซนของเราต่างกัน ที่นู่นค่ำแล้วแต่ที่นี่เพิ่งเช้าเอง”
หม่าหลันตระหนักได้ทันที พยักหน้าและพึมพำ: “ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย……ว่าละทำไมไม่มีใครกดไลก์ให้ฉันเลย ทุกคนคงกำลังหลับอยู่สินะ…”
เฉียนหงเย่นกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ: “พี่หลัน พี่จะบินเมื่อไหร่? แล้วจะมาถึงเมืองจินหลิงตอนไหน?”
หม่าหลันกล่าวอย่างโอ้อวด “เครื่องจะออกในอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่ฉันไม่ได้กลับไปที่เมืองจินหลิงหรอกนะ”
“หือ?”เฉียนหงเย่นไม่สามารถปกปิดความผิดหวังเอาไว้ได้“ถ้าไม่กลับเมืองจินหลิง แล้วพี่จะไปไหน?”
หม่าหลันกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ตั๋วเครื่องบินที่เย่เฉินจองให้ฉัน เป็นเที่ยวบินชั้นหนึ่งไปยังเกาะฮ่องกาง และฉันก็จะแวะเที่ยวบนเกาะฮ่องกางสองสามวัน บังเอิญว่าฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง ชวนไปพักด้วยที่คฤหาสน์ในถนนชือซุน บอกว่าจะให้การต้อนรับเป็นอย่างดี”
เฉียนหงเย่นพูดด้วยความอิจฉาอย่างยิ่ง “โอ้พระเจ้า พี่หลัน! สมกับเป็นพี่จริงๆ! รู้จักคนนั้นคนนี้ไปหมด! ว่าแต่เพื่อนคนนี้ ใช่คนที่พี่บอกว่ามีเครื่องบินส่วนตัวไหม?”
“ใช่” เมื่อหม่าหลันถูกเฉียนหงเย่นชม เธอก็อารมณ์ดีขึ้นมาในทันที จึงหัวเราะคิกคักและพูดว่า “เพื่อนคนนี้ของฉันสุดยอดไปเลย แกรู้ไหมพวกเขามีทรัพย์สินหลายพันล้านดอลลาร์เลยนะ ได้ยินมาว่าเป็นญาติห่างๆของเจ้าพ่อธุรกิจเครื่องดื่มในประเทศเราด้วย!”
เมื่อพูดเช่นนั้น หม่าหลันก็พอใจเล็กน้อยแล้ว และอดไม่ได้ที่จะอวด “นี่ รู้ไหมว่าเพื่อนของฉันรวยแค่ไหน รวยถึงขนาดที่ว่าซื้อรถรุ่นเล็กซํสพร้อมกันสามคัน และบอกว่าจะให้ฉันคันหนึ่งด้วย! ”
“เล็กซัส?” เฉียนหงเย่นถามอย่างสับสน: “เล็กซัสคืออะไร?”
หม่าหลันโพล่งออกมา: “ก็รถตู้ที่แพงที่สุดในโลกไง! ที่ราคาในประเทศมากกว่าสามล้าน!”
เฉียนหงเย่นตกตะลึง: “รถตู้ราคามากกว่าสามล้าน! ราคานี้ซือมินิอีวีได้หลายคันจนต่อกันเป็นรถไฟได้เลยนะ เสียเงินตั้งเยอะเพื่อซื้ออะไรแบบนั้น ปกติดีอยู่หรือเปล่า?”
“แกจะไปรู้อะไร” หม่าหลันขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างดูถูก “เพราะแกมีความคิดแบบคนจนทั่วไปไง เลยไม่เข้าใจว่าทำไมคนรวยถึงทุ่มเงินหลายร้อยล้านเพื่อซื้อเครื่องบินส่วนตัว และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเอาเงินมากมายขนาดนี้มาซื้อรถตู้ โลกของพวกคนรวยน่ะ ไม่ได้คำนึงถึงว่าอันไหนดีที่สุดหรอก เขาคำนึงถึงอันไหนแพงที่สุดต่างหากล่ะ!”
YOU MAY ALSO LIKE
