ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4628 ที่รัก ฝากด้วยนะ2
ในเวลานี้เซียวชูหรันตื่นตระหนกมาก เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป เอ่ยถามเย่เฉินว่า “ที่รัก….. ตอนนี้จะทำยังไงดี…..ตำรวจถามว่าแม่จะจ้างทนายเอง หรือให้พวกเขาหาให้…..”
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “บอกแม่ว่าอย่าเพิ่งพูดอะไรมาก ผมจะขอความช่วยเหลือจากลูกค้าในอเมริกา ให้ช่วยหาทนายความที่มีประสบการณ์ให้”
เซียวชูหรันรีบถาม “ที่รัก ลูกค้าของคุณในนิวยอร์กมีความเชี่ยวชาญในด้านนี้หรือไม่ เขามีเส้นสายในด้านนี้หรือเปล่า”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง: “ไม่ต้องกังวล เธอค่อนข้างมีอำนาจและอิทธิพลในนิวยอร์ก การจัดหาทนายที่ดีไม่น่าจะมีปัญหา เธอหาได้เก่งกว่าทนายความสาธารณะที่ตำรวจจัดหาให้แน่นอน”
เซียวชูหรันกล่าวอย่างเร่งรีบ: “งั้นคุณก็รีบโทรขอความช่วยเหลือจากเธอเถอะ….. แม่บอกว่า ถ้าเรื่องนี้แม่ไม่สามารถหลุดพ้นจากข้อสงสัยได้ อาจจะถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต”
เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น: “เรื่องแบบนี้ไม่ต้องรีบร้อนหรอก คุณต้องจำไว้อย่างหนึ่ง ว่าจะยึดจากแค่คำพูดปากเปล่าของแม่ไม่ได้ ยังไงก็ต้องโดนข้อหาทั้งๆที่รู้ว่าเป็นของผิดกฎหมายแต่ยังเต็มใจขนย้าย เพราะฉะนั้นตราบใดที่เราพิสูจน์ข้อกล่าวหานี้ได้ ก็จะสามารถยืนยันได้ว่าแม่ไม่มีความผิด และไม่ต้องโดนโทษทางอาญา”
เมื่อหม่าหลันที่อยู่ปลายสายได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ก็ร้องไห้และพูดว่า “ลูกเขย ที่แกพูดมามันสมเหตุสมผลทั้งหมด แต่ที่สำคัญคือถ้าจับคนร้ายไม่ได้ ก็คงต้องตายโดยไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์…..”
เย่เฉินกล่าวว่า “แม่ แม่ไม่ต้องกังวลไป แล้วก็ไม่ต้องกลัว เรื่องนี้จะได้รับการแก้ไขอย่างแน่นอน แต่มันอาจจะยุ่งยากเล็กน้อย ระยะนี้แม่อาจจะต้องทนไปก่อน”
หม่าหลันร้องถามว่า “ช่วยแม่ด้วยนะลูกเขย แม่กลัวมาก! ถ้าจัดการไม่ได้ แม่ก็จะต้องติดคุกตลอดชีวิต… แม่เคยเข้าไปอยู่ในคุก…..ที่นั่นมันน่ากลัวมาก……”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง: “แม่ไม่ต้องกังวล ผมรับรองว่าแม่จะไม่ถูกตัดสินจำคุกแน่นอน เรื่องนี้จะได้รับการแก้ไขก่อนที่ชูหรันจะเรียนจบ แม่จะได้กลับประเทศพร้อมพวกผมแน่นอน”
หม่าหลันรีบถาม “ลูกเขย พูดจริงนะ อีกครึ่งเดือนชูหรันก็จะเรียนจบแล้ว…….”
เย่เฉินตอบอืมในลำคอ และกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ผมเย่เฉินคนนี้ จะทำให้ได้อย่างที่พูดแน่นอน!”
เมื่อได้ยินเสียงที่หนักแน่นของเย่เฉินท ความกังวลของหม่าหลัน จากที่ตึงเครียดเนื่องจากความกลัว ก็ผ่อนคลายลงในที่สุด
เธอร้องไห้และพูดว่า “ลูกเขยแม่ ชีวิตต่อจากนี้ของแม่คงต้องพึ่งแกแล้ว…..แก….แกต้องไม่ผิดสัญญากับแม่นะ……”
เย่เฉินพูดอย่างเรียบนิ่ง “แม่ครับ หลังจากเหตุการณ์นี้ ผมหวังว่าแม่จะจำมันไว้เป็นบทเรียนว่า อย่าไว้ใจคนอื่นง่ายๆ และอย่าเห็นแต่ได้ จนสุดท้ายต้องมาซวยแบบนี้”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ หม่าหลันพยักหน้า และสะอื้นฮักออกมา: “วางใจได้….. ถ้าได้อิสรภาพคืนกลับมาในครั้งนี้ ต่อให้แกเอาเงินทองมาวางไว้ต่อหน้า แม่ก็จะไม่โลภมากอยากได้อีกแล้ว……”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หม่าหลันก็นึกถึงเรื่องที่ตัวเองถูกจับในข้อหาขโมยบัตรธนาคารของเย่เฉิน ก็แทบอยากจะตบปากตัวเอง อดที่จะด่าตัวเองในใจไม่ได้ “หม่าหลันเอ๋ยหม่าหลัน แกนี่มันโง่จริงๆ ก่อนหน้านี้ก็เคยมีบทเรียนมาแล้วครั้งหนึ่ง ยังจะมาถูกหลอกอีก ในบัตรของเย่เฉินจะไปมีเงินหลายหมื่นล้านได้ยังไง? ในทำนองเดียวกัน คนที่เพิ่งพบกัน จะให้รถกับเงินหลายล้านและชวนไปเที่ยวพักผ่อนที่คฤหาสน์ได้ยังไง? เรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้แบบนั้น ทำไมแกไม่หัดเอะใจบ้าง….”
YOU MAY ALSO LIKE
