ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4665 ฉันไม่อยากเข้าสถานกักกัน! 2
บทที่ 4665 ฉันไม่อยากเข้าสถานกักกัน! 2
แพทย์หญิงส่ายหน้าไปมา กล่าวขึ้น: “ต้องขออภัยด้วยคุณผู้หญิงหม่า นี่คือเรื่องของหลักการที่ยึดถือ ฉันช่วยเหลือคุณไม่ได้จริงๆค่ะ”
หม่าหลันกัดฟัน กล่าวขึ้น: “เช่นนั้นเอาแบบนี้ คุณทำกระดูกซี่โครงของฉันให้หักอีกท่อนไปเลย ถ้าฉันกระดูกซี่โครงหักสองท่อนละก็ พวกคุณก็จะได้ไม่ต้องนำฉันไล่ออกจากโรงพยาบาลอีกแล้วมั้ง?”
แพทย์หญิงเอ่ยกล่าวด้วยความอึดอัด: “คุณผู้หญิงหม่า ถ้าหากฉันทำอย่างนี้จริงๆ เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องของการถูกเพิกถอนคุณสมบัติประกอบอาชีพทางด้านการแพทย์แล้ว ดีไม่ดีฉันอาจจะเข้าไปในนั้นเร็วกว่าคุณ ถึงเวลานั้นพวกเราทั้งสองคนอาจจะเป็นเพื่อนกันในเรือนจำได้”
พูดจบ เธอรีบเอ่ยกล่าวเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนาทันที: “ใช่แล้วคุณผู้หญิงหม่า อาหารเช้าของคุณต้องการทานข้าวฟ่างตุ๋นโสมยังมีโจ๊กกุ้งมังกรด้วยใช่ไหมคะ? ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ คุณรอสักครู่นะคะ”
เมื่อพูดจบประโยคนี้ แพทย์หญิงไม่รอให้หม่าหลันเอ่ยปาก รีบกลับหลังหันแล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วย
ตอนที่หม่าหลันกำลังสิ้นหวัง เจมส์ ไวท์ทนายความคดีอาญาที่สุดยอดที่สุดในนครนิวยอร์ก เคาะห้องแล้วเดินเข้ามา เมื่อมองเห็นเธอ ก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยถาม: “คุณผู้หญิงหม่า เมื่อคืนวานนี้คุณพักผ่อนเต็มอิ่มหรือไม่?”
ทันทีที่หม่าหลันเห็นทนายเดินเข้ามา ความหวังก็ลุกโชนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง รีบเอ่ยปากถาม: “ทนายไวท์ ฉันได้ยินว่าแพทย์บอกว่าวันนี้ตอนกลางวันก็ให้ฉันออกจากโรงพยาบาลได้ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
เจมส์ ไวท์กล่าวอธิบาย: “ฝ่ายตำรวจทางนั้นวันนี้ตอนเช้ามาสอบถามอาการป่วยของคุณ แล้วก็ได้พบกับแพทย์เจ้าของไข้ของคุณแล้ว ตามคำแนะนำของแพทย์เจ้าของไข้ของคุณ ฝ่ายตำรวจคิดว่าตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นให้คุณออกจากโรงพยาบาลวันนี้ตอนกลางวัน”
หม่าหลันกล่าวขึ้น: “เมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ต้องเข้าสถานกักกันแล้ว? ฉันไม่อยากเข้าสถานกักกัน!”
เจมส์ ไวท์กล่าวอย่างจริงจัง: “คุณผู้หญิงหม่า จิตใจของคุณผมค่อนข้างเข้าใจ แต่ว่าก่อนอื่นคุณต้องทราบว่าคุณต้องสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีแบบใด การนำของสิ่งของต้องห้ามออกนอกประเทศเกินห้าพันกรัม ถ้าหากว่ายืนยันรายชื่ออาชญากรรมนี้แล้ว ชั่วชีวิตนี้คุณคงไม่สามารถเดินออกจากเรือนจำได้ คดีที่สำคัญและใหญ่ขนาดนี้ ถึงแม้ว่าผมจะมีความมั่นใจว่าช่วยลบล้างชื่อคุณออกจากอาชญากรรมได้ แต่ว่าภายในใจของคุณเองก็จะต้องมีความรู้และความเข้าใจที่ถูกต้องอย่างหนึ่ง ถ้าหากแม้แต่สถานกักกันคุณยังไม่อยากเข้า ถ้าอย่างนั้นผมทำได้เพียงแค่บอกว่าคุณคิดมากเกินหน่อย หรือว่าคิดแบบโลกสวยมากเกินไปแล้ว”
ทันทีที่หม่าหลันได้ฟังประโยคนี้ รีบกล่าวขึ้นด้วยความประจบประแจง: “ทนายไวท์ เมื่อวานนี้คุณแค่คนเดียวก็ด่าตำรวจกองใหญ่จนไม่กล้าแม้แต่จะผายลมออกมา มองดูแวบแรกก็รู้ว่าเป็นทนายชั้นยอดที่มีความสามารถ คุณช่วยคิดหาวิธีทางให้ฉันหน่อยเถอะ……”
เจมส์ ไวท์กล่าวอย่างเคร่งขรึม: “คุณผู้หญิงหม่า ผมจะใช้ความสามารถที่มีทั้งหมดของผมช่วยลบล้างรายชื่ออาชญากรรมของคุณ แต่ข้อนี้ที่คุณพูดเมื่อครู่นี้ ผมไม่มีกำลังพอที่จะช่วยเหลืออะไรได้จริงๆ ผมทางนี้ได้พบกับผู้พิพากษาที่สอบคดีของคุณแล้ว อีกฝ่ายเสนอข้อเรียกร้องก็คือไม่ให้ประกันตัวนักโทษ ดังนั้นคุณจะต้องไปอยู่ในสถานกักกันช่วงระยะเวลาหนึ่ง ส่วนจะต้องอยู่นานขนาดไหนนั้น ก็ดูว่าอีกนานขนาดไหนฝ่ายตำรวจถึงจะจับกุมเฉินลี่ผิงคนนั้นเอาไว้ได้ยังมีจงชิวฮวาคนนั้นด้วย”
ทั้งตัวหม่าหลันราวกับตกลงมาจากที่สูงทันที กล่าวอย่างสะอึกสะอื้น: “เช่นนั้นถ้าหากจับพวกเธอไม่ได้สักที ฉันก็คงออกมาไม่ได้ตลอดชีวิตแล้วใช่หรือไม่?”
เจมส์ ไวท์กล่าวอธิบาย: “ถ้าหากตลอดเวลาที่ยังจับพวกเธอไม่ได้ ผมก็จะพยายามปกป้องความบริสุทธิ์ของคุณอย่างสุดความสามารถ แต่ว่าเวลาอาจจะยาวนานสักหน่อย อย่างไรก็ขอให้คุณโปรดเข้าใจ”
หม่าหลันมองเจมส์ ไวท์อย่างไม่ละสายตาเลยสักนิด เมื่อรู้ว่าวันนี้ตนเองจะต้องเข้าสถานกักกังอย่างยากที่จะหลีกเลี่ยง ภายในใจก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
มีประสบการณ์ครั้งก่อนหน้า เธอก็หวาดกลัวสถานกักกันสถานที่แบบนั้นจริงๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งครั้งนี้ยังอยู่ที่ประเทศสหรัฐอเมริกาต่างแคว้นแดนไกลที่ชีวิตนี้ไม่คุ้นเคย ดังนั้นความหวาดกลัวและไม่สบายใจที่มีต่อสถานกักกันของประเทศสหรัฐอเมริกาภายในใจของเธอก็มากยิ่งขึ้น