ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4667 เข้าเรือนจำเป็นครั้งที่สอง 1 - novel-lucky

หม่าหลันตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่งทันที เอ่ยปากถาม: “ทนายไวท์ ภายในเรือนจำของประเทศสหรัฐอเมริกาของพวกคุณมีขาใหญ่ในเรือนจำหรือไม่? ก็คือในเรือนจำเธอจะเป็นหัวโจกที่ใหญ่ที่สุด คนประเภทที่จับใครไว้ได้ก็รังแกคนนั้น”

“อันนี้……” เจมส์ ไวท์เอ่ยกล่าวอย่างอึดอัด: “ตามที่ผมทราบ ในเรือนจำของทุกประเทศ ภายในเรือนจำทุกที่ ต่างก็คงจะต้องมีสถานการณ์ประเภทนี้ เพียงแต่คุณก็ไม่ต้องกังวลจนเกินไป ภายใต้สถานการณ์ปกติ เพียงแค่คุณไม่ไปยั่วยุขาใหญ่เหล่านั้น ขาใหญ่เหล่านั้นก็จะไม่หาเรื่องทะเลาะวิวาทอะไรกับคนสูงอายุเช่นคุณ อีกอย่างหลังจากคุณเข้าไปแล้ว มีปัญหาอะไรก็สามารถโทรศัพท์หาผมได้ ผมจะมอบหมายให้คนมาแก้ไขปัญหา”

เมื่อได้ยินเจมส์ ไวท์กล่าวเช่นนี้ หม่าหลันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกได้เล็กน้อย

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนเองประสบตอนเข้าไปที่สถานกักกันคราวก่อน ครุ่นคิดอยู่ภายในใจเงียบๆ: “ที่สำคัญคือคราวก่อนเป็นเพราะมีนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวยสองคนนี้เป็นศัตรู ดังนั้นขาใหญ่จางกุ้ยเฟินถึงเปลี่ยนวิธีรังแกฉัน!”

“ถ้าหากไม่มีไอ้ชาติชั่วเช่นพวกเธอสองคน จางกุ้ยเฟินไอ้บ้านนอกคนนั้น ก็คงจะไม่เป็นฝ่ายรุกมาหาเรื่องฉันหรอก!”

“เมื่อถึงสถานกักกันของประเทศสหรัฐอเมริกา ฉันก็จะพยายามทำตัวเงียบๆ คิดว่าก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

เวลานี้ เจมส์ ไวท์มองดูเวลาแล้วเอ่ยปากกล่าว: “คุณผู้หญิงหม่า ผมยังมีธุระต้องไปจัดการ ขอตัวก่อนครับ หลังจากที่คุณถึงกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ หากมีความต้องการใดๆ สามารถโทรศัพท์หาผมได้ทุกเมื่อ”

“ได้ได้ได้” หม่าหลันรีบพยักหน้า

เจมส์ ไวท์กล่าวเตือนอีกครั้ง: “ใช่แล้วคุณผู้หญิงหม่า ตอนกลางวันอย่าลืมทานของดีดีหน่อยนะครับ ตามที่ผมทราบ เนื่องจากสาเหตุที่รัฐสภาได้ลดงบประมาณของเรือนจำมาโดยตลอด อาหารภายในเรือนจำแท้ที่จริงแล้วไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ อีกทั้งต่อให้มีเงินก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถซื้อได้ทุกอย่าง”

หม่าหลันรีบกล่าว: “ฉันเข้าใจแล้ว……ไม่ว่าจะอย่างไรตอนกลางวันจะต้องให้ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมงานเลี้ยงแมนจู-ฮั่น(อาหารมากมายหลากหลายชนิดและหรูหรา)ให้ฉันสักมื้อ!”

……

ตอนกลางวัน

หลังจากเสพสุขกับมื้ออาหารที่หลากหลายและหรูหรากว่างานเลี้ยงแมนจู-ฮั่น หม่าหลันก็ถูกตำรวจพาออกไปจากโรงพยาบาล

เนื่องด้วยหม่าหลันต้องสงสัยว่าพัวพันกับการขนส่งสิ่งของต้องห้ามมากกว่าห้ากิโลกรัม ตามข้อกำหนดของผู้พิพากษา เธอจะถูกส่งไปยังกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์เวสต์เชสเตอร์เคาน์ตี้ทางตอนเหนือของนครนิวยอร์ก

นี่เป็นสถานที่ใช้สำหรับคุมขังผู้ที่กระทำความผิดร้ายแรงโดยเฉพาะเพียงแห่งเดียวในทั่วทั้งนครนิวยอร์ก หรือก็เป็นเรือนจำหญิงของผู้ที่ต้องสงสัยว่าจะพัวพันกับคดีร้ายแรงด้วยเช่นกัน

ภายในเรือนจำแห่งนี้ คุมขังนักโทษเกือบหนึ่งพันราย เริ่มตั้งแต่ฆาตกรรมลอบวางเพลิง จนถึงโจรกรรมและค้ายาเสพติด นักโทษของที่นี่ แต่ละคนโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก

หลังจากหม่าหลันถูกพามาถึงเรือนจำ นำสิ่งของส่วนบุคคลของตนเองมอบออกมาก่อน จากนั้นก็ตรวจสอบตามข้อกำหนดในการเข้าเรือนจำให้เรียบร้อย ต่อจากนั้นก็จะได้รับรหัสของตนเองตอนที่อยู่ในเรือนจำ: นักโทษหมายเลข 1024

สุดท้าย หม่าหลันที่อยู่ภายใต้ข้อกำหนดของผู้คุมเรือนจำ เปลี่ยนเสื้อผ้าของเรือนจำแล้ว โดยผู้คุมเรือนจำพาเข้าไปในพื้นที่เรือนจำ

การเข้าเรือนจำครั้งที่สองของหม่าหลัน ถึงแม้กายจะอยู่ต่างแคว้นแดนไกล แต่ขั้นตอนของระบบก็นับว่าคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ในตอนนี้เวลานี้ ในสมองของเธอคิดว่า ผลสุดท้ายแล้วตนเองจะพบเจอเพื่อนร่วมเรือนจำแบบใด

คราวที่แล้วที่เข้าสถานกักกัน เธอได้พบกับนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวย รวมถึงจางกุ้ยเฟินที่ถึกยิ่งกว่าวัวคนนั้น

เวลาสองสามวันนั้น สำหรับเธอแล้ว เทียบได้ว่าเป็นนรก

ครั้งนี้ เธอหวังแค่เพียงตนเองจะสามารถพบเจอคนปกติสักสองสามคน

ติดตามผู้คุมสองสามนายเข้าไปในพื้นที่เรือนจำ ผู้คุมพาเธอตรงไปยังห้องขังหมายเลข 12

หลังจากประตูปิดลง ผู้คุมที่กั้นด้วยประตูรั้วเหล็กที่หนาและหนัก ตะโกนเสียงดังเข้ามาทางในทันที: “ทุกคนรีบลุกขึ้นแล้วรวมตัวจัดแถวเดี๋ยวนี้!”

หม่าหลันเขย่งเท้าแล้วมองเข้าไปข้างใน เห็นเพียงแค่ห้องขังหมายเลข 12 เท่านั้น ด้านในมีขนาดอย่างน้อยหลายร้อยตารางเมตร และทั้งห้องขังถูกกำแพงเตี้ยความสูงประมาณหนึ่งเมตรแยกเป็นสัดส่วนซ้ายขวาทั้งสองด้านอย่างสมดุล ตรงกลางเป็นทางเดิน ทั้งสองด้านเป็นพื้นที่ว่างกึ่งเปิดโล่งที่สร้างขึ้นด้วยกำแพงเตี้ย