ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4677 ในสถานที่แห่งนี้ ฉันคือราชินี！1 - novel-lucky

บทที่ 4677 ในสถานที่แห่งนี้ ฉันคือราชินี！1
พูดออกมาขนาดนี้แล้ว เธอกลับคำพูด พูดออกมาอย่างจริงจัง：“แต่ว่าถ้าทุกวันบุหรี่สี่มวนละก็ ต้องปรับเปลี่ยนส่วนแบ่งสักหน่อย เมื่อก่อนที่พวกเราตกลงกันคือ บุหรี่หนึ่งตัวให้ฉันสามร้อยดอลลาร์ ตอนนี้ฉันต้องการสี่ร้อย”

เจสสิก้าขมวดคิ้วเป็นปม พูดอย่างเย็นชา：“ส่วนแบ่งนี้เมื่อก่อนพวกเราตกลงกันเอาไว้แล้ว คุณคิดอยากจะเปลี่ยนก็จะเปลี่ยน？”

โคลอี้จ้องมองเจสสิก้า หัวเราะแล้วพูดออกมา：“เจส คุณอย่าลืมนะ เงินเหล่านี้ต่างเป็นฉันที่เป็นคนหามา คุณไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงแค่ให้น้องสาวของคุณรับเงินเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ให้คุณถึงหกส่วน ถ้าเป็นแบบนี้คุณยังไม่พอใจล่ะก็ ก็ถือซะว่าฉันไม่ได้พูด ต่อไปก็ยังจะเป็นวันละสองมวน”

เจสสิก้าได้ฟังคำพูดนี้ ทันใดก็รู้สึกได้ทันที ถ้าตัวเองไม่ตอบตกลง แน่นอนว่าโคลอี้มีวิธีอื่น ที่จะบังคับให้ญาติของหม่าหลันควักเงินออกมา

เมื่อถึงเวลานั้นถ้าเงินไม่ผ่านมือตัวเอง งั้นแม้แต่บาทเดียวก็จะไม่ได้

เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ตอบรับเงื่อนไขของโคลอี้จะไม่ดีกว่าเหรอ

อย่างน้อยตัวเองก็ยังได้รับเงินส่วนหนึ่ง

คิดถึงตรงนี้ เธอจึงพยักหน้า เจสสิก้าพูดว่า：“โอเค เอาตามที่คุณพูด สี่ส่วนของคุณ！”

พูดไป เธอพูดเตือนสติ：“คุณทำอะไรกับหม่าหลันคนนั้น อย่าให้รุนแรงนัก ช่วงนี้พัศดีตรวจสอบค่อนข้างเข้มงวด อย่าให้ห้องพยาบาลถึงกับต้องตกอกตกใจ”

โคลอี้ยิ้มออกอย่างเย็นชา：“วางใจเถอะ ฉันรู้ว่าอะไรควรไม่ควร！”

เวลาปล่อยอิสระหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

นักโทษทุกคนอยู่ในการควบคุมดูแลของผู้คุม เรียงแถวเดินกลับไปยังห้องขังของตัวเอง

หม่าหลันเดินตามนักโทษร่วมห้องขังไปอย่างหวาดผวา หลังจากมาถึงห้องขัง ภายในใจของเธอหวาดหวั่นอย่าง

เหลือคณา

เธอไม่รู้ว่าคนของเย่เฉิน นานเท่าไหร่จึงจะสามารถนำเงินค่าบุหรี่ ส่งถึงมือน้องสาวของเจสสิก้า และก็ไม่รู้ว่าโคลอี้จะหยุดรังแกตัวเองหรือเปล่า

หลังจากกลับมาถึงห้องขัง เธอไม่พูดอะไรเดินมาที่หน้าเตียงของตัวเอง แต่ว่าเตียงของเธอ เปียกชื้นไปหมด ไม่ต้องพูดถึงนอนหรอก แม้แต่นั่งยังไม่ได้

ในเวลานี้ โคลอี้เผยรอยยิ้มออกมาแล้วนั่งลงที่เตียงฝั่งตรงข้าม หลังจากนั้นนั่งลง เงยหน้ามองหม่าหลันที่ดูนอบน้อม หัวเราะแล้วพูดออกมา：“1024 ผู้คุมบอกว่า ได้รับเงินซื้อบุหรี่จากคนในครอบครัวของคุณแล้ว”

หม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ ทันใดก็ถอนหายใจยาวๆออกมา แล้วรีบพูดออกมาอย่างนอบน้อมว่า ：“ทั้งที่เงินก็ได้รับแล้ว งั้น……งั้นต่อไปอย่ารังแกฉันอีกได้ไหม…..”

โคลอี้พูดอย่างตรงไปตรงมา：“1024 คำพูดของคุณนี้ไม่ค่อยจะถูกต้องเท่าไหร่นะ ฉันไม่ได้รังแกคุณสักหน่อย เพียงแค่กำลังสอนคุณถึงกฎพื้นฐานในการดำรงอยู่ในห้องขังแห่งนี้”

หม่าหลันรีบพยักหน้า：“ใช่ใช่ใช่……”

โคลอี้เผยรอยยิ้มออกมา พูดออกมาต่อ：“1024 ก่อนหน้านี้ฉันมีบางเรื่องค่อนข้างเลอะเทอะ เมื่อสักครู่ได้พูดคุยกับเจสสิก้าแล้ว ช่วงนี้อยากจะนำเอาคนในห้องขังนี้หลายคนมาเป็นพรรคพวก เมื่อถึงเวลานั้นฉันก็จะกลายเป็นคนที่ใหญ่ที่สุดในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์”

บางคำหม่าหลันฟังไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าโคลอี้คนนี้พูดว่าเธอเลอะเทอะแล้ว แล้วก็พูดต่อว่าเธอจะเป็นคนที่ใหญ่ที่สุดของเรือนจำแห่งนี้ เรื่องสองเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกันเลย กำลังคิดหนักว่าหมายถึงอะไร

เวลานี้โคลอี้พูดออกมาอีก：“อยากรวมพวกกับคนอื่น ต้องเอาข้อดีออกมา ทว่าที่นี่ บุหรี่เป็นสิ่งที่นำมาแลกเปลี่ยนได้ดีที่สุด ดังนั้นถ้าฉันอยากจะกลายเป็นหัวหน้าใหญ่ของกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ แน่นอนว่าก็ต้องการบุหรี่เป็นจำนวนมาก แบบนี้ละก็ วันละสองตัว แน่นอนว่าไม่พอแล้ว”