ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4679 ในสถานที่แห่งนี้ ฉันเป็นราชินี！3 - novel-lucky

บทที่ 4679 ในสถานที่แห่งนี้ ฉันเป็นราชินี！3
ดังนั้น เธอไม่ได้วางแผนว่าเพราะความกล้ำกลืนของหม่าหลัน จะปล่อยหม่าหลันไปจริงๆ เธอวางแผนในวันต่อๆไป ค่อยๆหลอกล่อทำให้หม่าหลันกลายเป็นหมาตัวหนึ่งของตัวเอง เป็นหมาที่จงรักภักดีตัวหนึ่ง

ในเวลานี้ ผู้คุมคนหนึ่งมาที่หน้าประตูห้องขังด้านนอก อ้าปากพูด：“ทุกคนออกมายืนเรียงแถวเดี๋ยวนี้！”

โคลอี้มองไปทางหน้าประตู เห็นเพียงผู้คุมหลายคนคุมตัวนักโทษหญิงสามคนมาที่หน้าประตู

เธอไม่เพียงขมวดคิ้วเป็นปม เพราะเธอพบว่า ผู้คุมหลายคนนั้น ไม่มีเจสสิก้า

พูดตามเหตุผล มีคนใหม่เข้ามาในห้องขัง ควรจะเป็นเจสสิก้าเป็นคนจัดการพาเข้ามา ไม่รู้ว่าทำไม เจสสิก้ากลับไม่มา

แต่ว่า เธอก็ไม่มีเวลามากมายมาคิดพิจารณา ถึงแม้ในห้องขังนี้เธอจะเป็นคนใหญ่คนโต แต่อยู่ต่อหน้าผู้คุม เธอก็ยังว่าง่าย ไม่งั้นเป็นไปได้ว่าจะถูกขังในห้องมืด หรือเป็นไม่ได้ว่าจะถูกเพิ่มโทษ

หลังจากทุกคนยืนเรียงแถว ผู้คุมเปิดประตูเหล็กของห้องขังออก หลังจากนั้นพานักโทษสาวชาวเอเชียเดินเข้ามา

นักโทษสาวชาวเอเชียทั้งสาวคนมองดูแล้วรูปร่างบอบบาง ท่าทางสงบเสงี่ยม มองดูแล้วไม่เหมือนคนที่จะสู้คน

มุมปากของโคลอี้อดที่จะยิ้มเยาะออกมาอย่างเสียมิได้

ในสายตาของเธอ สามคนนี้ก็คือต้นเงินต้นทองที่ผู้คุมส่งมาให้ตัวเอง

คนในครอบครัวพวกเธอเป็นไปได้ว่าไม่ได้ร่ำรวยเทียบเท่ากับหม่าหลัน แต่มองดูเส้นผมพวกเธอทั้งสามแล้วนั้นถูกดูแลอย่างดี อีกทั้งรูปร่างยังดูแลอย่างมีสัดส่วน จึงทายว่าผู้หญิงสาวคนนี้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ไม่เลวทีเดียว

จากประสบการณ์ของเธอ คนแบบนี้ วันหนึ่งขูดรีดมาสักหนึ่งร้อยดอลลาร์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหา

เวลานี้ หัวหน้าผู้คุมจึงอ้าปากพูดกับหญิงสาวชาวเอเชียทั้งสาวคนว่า：“ต่อไปนี้พวกคุณอยู่ที่ห้องขังนี้ เตียงหมายเลข33 34 35เป็นของพวกคุณ พวกคุณสามคนแบ่งกันเอง”

หัวหน้าของหญิงสาวชาวเอเชียพยักหน้า แล้วพูดว่า：“งั้นฉันนอนเตียงหมายเลข33นะ”

พูดจบ เธอพูดกับหญิงสาวชาวเอเชียที่อยู่ทางด้านขวาว่า：“คุณนอนเตียงหมายเลข34 ให้เหวินเหวินนอนเตียงหมายเลข35”

ทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน

ผู้คุมบอกกล่าวกับนักโทษคนอื่น：“คืนนี้ไม่ตรวจห้องแล้ว พวกคุณอยู่กันดีๆ อย่าได้เกิดเหตุวิวาท”

โคลอี้ได้ยินคำพูดนี้ ภายในใจดีใจขึ้นมาอย่างมาก ครุ่นคิดอย่างได้ใจ：“นี่น่าจะเป็นเจสสิก้าส่งพวกเขามาให้ฉัน ถ้าคืนนี้ไม่ตรวจห้อง งั้นพวกเราก็สามารถจัดการต้นเงินต้นทองสามต้นนี้ได้อย่างสบายใจ！”

เวลานี้ผู้คุม หลังจากส่งหญิงสาวสามคนนี้มาแล้ว ก็ออกจากห้องขังไปแล้ว

โคลอี้อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก ส่งสัญญาณให้ลูกน้องของตัวเอง แปด เก้าคนล้อมเข้ามา หญิงสาวสามคนถูกล้อมอยู่ตรงกลาง

โคลอี้มองไปยังหญิงสาวที่จัดการแบ่งเตียงให้กับหญิงสาวอีกสองคน หัวเราะแล้วพูดออกมา：“มาใหม่ บอกกับทุกคนซิ พวกแกสามคนเพราะอะไรถึงได้เข้ามาที่นี่?”

หญิงสาวคนนั้นเงยหน้ามองโคลอี้แวบหนึ่ง พูดออกมาเบาๆ：“พวกเราเข้ามาเพราะอะไร แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณไหม？”

“เหี้ย”โคลอี้พ่นลมหายใจออกมา ด่าว่า：“แม่งเอ๊ยเก่งซะด้วย ที่นี่ที่ไหน? ไม่รู้ว่าฉันคือใครเหรอ？”

หญิงสาวคนนั้นไม่ยอมอ่อนข้อพูดออกมา：“ฉันรู้ว่าที่นี่คือเรือนจำ แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร และก็ไม่อยากรู้ด้วย คุณไม่จำเป็นต้องบอกฉัน เพียงแต่เชิญคุณออกไปห่างๆฉันหน่อย”

ทันใดโคลอี้ระเบิดความโมโห พูดออกมาอย่างเย็นชา：“แม่งเอ๊ยอยู่ในพื้นที่ของฉันยังกล้าโอหังขนาดนี้ ฉันว่าแกคงเบื่อที่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว！”

หม่าหลันที่อยู่ด้านข้างมองดูพวกเธอเหล่านี้น่าจะเป็นคนจีน จึงรีบเตือนด้วยความหวังดี：“ไอ้หยาสาวน้อย คุณอย่ามีเรื่องกับโคลอี้คนนี้เลย เธอเป็นหัวหน้าใหญ่ของห้องขังแห่งนี้ มีเรื่องกับพวกเธอ ต่อไปพวกคุณจะยุ่งยาก……”