ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4686 การแก้แค้นของหม่าหลัน1 - novel-lucky

โคลอี้ยังไม่ทันมองเห็นคนที่มาอย่างชัดเจน รีบร้องไห้พร้อมทั้งร้องขอความช่วยเหลือ：“ช่วยด้วย！ช่วยด้วย！ พวกเธอจะฆ่าฉันแล้ว ช่วยฉันด้วย！”

ผู้คุมไม่ได้สนใจต่อเสียงร้องของเธอ หลังจากผลักผู้หญิงที่สวมชุดนักโทษเข้ามา หันหลังกลับก็หายไปแล้ว

เวลานี้ ทันใดนั้นโคลอี้พบว่า นักโทษคนใหม่ที่พึ่งจะเข้ามานั้นดูคุ้นเคยมาก

เธอหรี่ดวงตาที่บวมเปล่งมองอย่างละเอียด ทันใดสีหน้าก็เปลี่ยนสี หลุดปากพูดว่า：เจส……เจสสิก้า？！ คุณ……คุณทำไมถึงได้ถูกจับเข้ามาแล้ว？！”

เจสสิก้าได้เห็นโคลอี้ถูกตบจนกลายเป็นหัวหมู ทั้งร่างรู้สึกหวาดกลัว อดใจไม่ไหวที่จะถามออกมา：“คุณ……คุณเป็นอะไรเหรอ？！”

โคลอี้ยิ่งแย่กว่าเดิม เดิมเธอยังเอาเจสสิก้ามาเป็นเกราะกำบัง แต่แป๊บเดียวเจสสิก้าก็กลายเป็นนักโทษ เวลานี้ภายในใจของเธอก็สิ้นหวังแล้ว พูดออกมาว่า：“คุณอย่าพึ่งสนใจว่าฉันเป็นอะไร คุณพูดมาก่อนว่าคุณเกิดอะไรขึ้น……”

เจสสิก้าพูดออกมาอย่างเจ็บปวด：“ก็ไม่ใช่เพราะว่าร่วมมือกับคุณขายบุหรี่ในราคาสูง……อี1024ที่สมควรตาย คนในครอบครัวของเธอเอาเงินสดมาหนึ่งล้านดอลลาร์ ครั้งเดียวซื้อบุหรี่หนึ่งพันตัวจากน้องสาวของฉัน น้องสาวของฉันพึ่งจะจัดบุหรี่เสร็จ คนของFBIก็ตามเข้ามาล้อมจับทันที ฉันยังไม่ทันได้เลิกงานก็ถูกFBIจับตัวแล้ว……”

“คุณพูดอะไรนะ？！”

โคลอี้้ตกใจอุทานออกมา พูดออกมาว่า：“ญาติของ1024ซื้อบุหรี่หนึ่งพันตัว? วันนี้ไม่ใช่ว่าคุยกันเรียบร้อยแล้วว่าสองตัว？！”

เจสสิก้ากัดฟันพูดออกมา：“ตอนแรกนั้นซื้อสองตัวจริง ต่อมามาซื้อทีเดียวหนึ่งพันตัว”

โคลอี้ถามอย่างสงสัย：“คุณทำไมไม่บอกเรื่องนี้กับฉัน？！ไม่ใช่ว่าเก็บเงินก้อนนั้นเอาไว้คนเดียว？！”

เจสสิก้าด่าออกมา：“แม่งไร้สาระให้มันน้อยๆหน่อย ตอนนั้นเวลาปล่อยอิสระได้ผ่านไปแล้ว ฉันจะบอกคุณยังไง? ฉันคิดว่าเอาเงินก้อนนี้เอาไว้ก่อน รอให้ถึงพรุ่งนี้ค่อยบอกกับคุณ แต่ใครจะไปรู้ว่าจะถูกFBIมาจับตัวแล้ว！”

โคลอี้ถามออกมาอีก：“งั้น……งั้นพวกเขากล่าวหาคุณในข้อหาอะไร？”

เจสสิก้าพูดออกมาอย่างหดหู่：“ตอนนี้ฉันต้องสงสัยว่ารับสินบน ใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวและรีดไถ……”

โคลอี้ไม่เพียงถามออกมาอย่างหวาดหวั่น：“คุณรับสินบนรีดไถ อันนี้……ไม่เกี่ยวกับฉันใช่ไหม?”

เจสสิก้ายิ้มออกมาอย่างขมขื่น พูดว่า：“โคลอี้ อย่าลืมสิ การรีดไถเป็นความคิดของคุณ คนเหล่านี้รวมถึง1024 ต่างเป็นคุณที่ออกหน้าบังคับข่มขู่ ดังนั้นเมื่อถึงเวลาขึ้นศาล ฉันก็เพียงแค่ผู้สมรู้ร่วมคิด คุณถึงจะเป็นผู้กระทำความผิด！”

“คุณพูดอะไร？！”โคลอี้รู้สึกเพียงว่าฟ้ากลับกลับตาลปัตรไปแล้ว

เธออยู่ในเรือนจำนี้ก็ถือว่าอาวุโสแล้ว หลังจากอยู่ที่นี่ได้เห็นนักโทษมากมายกระทำผิดหลายอย่าง เธอเรียนรู้ด้วยตัวเองก็พอรู้เนื้อหาประมวลกฎหมายอาญาแห่งชาติสหรัฐอเมริกาเกินกว่าครึ่ง

โคลอี้เพียงได้ฟังอีกฝ่ายอธิบายข้อเท็จจริงทางอาชญากรรม ตามข้อเท็จจริงทางอาชญากรรมก็รู้ได้ทันที จะถูกกล่าวหาว่ากระทำผิดอะไร จะถูกตัดสินให้รับโทษนานเท่าไร่

อีกทั้งการรีดไถหนึ่งล้านดอลลาร์ขึ้นไป ยอดนี้น่าจะถึงจุดสูงสุดของการรับโทษของการรีดไถแล้ว

ตัวเองเป็นผู้กระทำความผิด บวกกับโทษก่อนหน้านี้ งั้นไม่ใช่ว่าจะต้องจำคุกจนตาย？！

คิดมาถึงตรงนี้ ภายในใจของโคลอี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอมองไปยังหม่าหลัน ร้องไห้แล้วถามออกมา：“แก……แกเป็นใครกันแน่……คนในครอบครัวของแกกลับมีความสามารถขนาดนี้ ทำไมแกถึงได้ถูกจับมาที่นี่เพราะว่าพกสิ่งของผิดกฎหมาย？！ไม่ใช่สิ……คนในครอบครัวของแกมีความสามารถขนาดนี้ ทำไมแกยังต้องพกสิ่งของผิดกฎหมาย？！แก……แกนี่ไม่ใช่ว่าหลอกลวงกันชัดๆ？！แกท่าจะป่วยหนักนะ？！”