ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4689 ฟื้นตัวขึ้นมาอย่างเฉิดฉายจึงฮัมเพลง2 - novel-lucky

บทที่ 4689 ฟื้นตัวขึ้นมาอย่างเฉิดฉายจึงฮัมเพลง2
พูดจบ หม่าหลันเห็นโคลอี้ฟังอยู่อย่างมึนงง ทันใดก็ชี้ไปที่หญิงสาวชาวจีนที่อยู่ข้างกำแพง น้ำเสียงเย็นชา：“ยังนิ่งอยู่ทำไม แปลให้เธอฟังสิ！”

หญิงสาวกำลังสับสน รีบถามออกไป：“คุณป้า……เอายาอะไรนะ ยาโอสถสีฟ้าเหรอ？”

หม่าหลันด่าออกมา：“คิดบัญชีย่ะ！คิดบัญชีการทำความผิด！แกแม่งคิดว่าท้องเสียอยากจะเข้าห้องน้ำหรือไง? ไม่เคยดู《ทหารน้อยจางกา》มาก่อนเหรอ คำพูดที่สำคัญขนาดนี้ยังไม่รู้ แกยังเป็นคนจีนอยู่ไหม？！”

หญิงสาวพูดออกมาอย่างกระอักกระอ่วน：“ฉัน……ฉันเป็นคนจีน…..แต่ว่าเกิดและโตที่อเมริกา……ใช้สัญชาติอเมริกา……”

หม่าหลันพูดออกมาอย่างโมโห：“พ่อแม่แกเป็นพ่อแม่แบบไหนกัน ไม่รู้จักสอนให้แกรักชาติบ้างหรือไง？！”

หญิงสาวส่ายหน้า พูดเบาๆว่า：“ทุกวันพวกเขายุ่งอยู่กับการหาเงิน น้อยมากที่จะสนใจฉัน……”

หม่าหลันถอนหายใจออกมา：“ฉันจะบอกแกนะ คนไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ก็อย่าลืมตัว！ถึงแม้ว่าแกจะมีสัญชาติอเมริกา แต่อย่าลืมว่า ผิวหนังของแกยังเป็นผิวเหลือง ผมยังเป็นสีดำ！”

หญิงสาวพยักหน้ากระวนกระวายพูดออกมา：“คุณป้าคุณพูดถูก……ต่อไปนี้ฉันจะจำเอาไว้ ทำความเข้าใจเกี่ยวกับวัฒนธรรมจีนให้มาก……”

หม่าหลันมองบนไปที่เธอ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ชี้ไปที่โคลอี้ พูดกระตุ้น：“เร็วๆ รีบแปล！”

หญิงสาวไม่กล้าทำให้เสียเวลาอีก รีบเอาคำพูดของหม่าหลันแปลออกมา

โคลอี้ร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือดแล้ว ทั้งร่างฟุบลงไปกับพื้น เหมือนกับหุ่นที่ไม่มีวันล้มเอนไปเอนมา เซไปเซมา

แต่เมื่อเธอได้ยินว่าหม่าหลันจะคิดบัญชีกับตัวเอง กลัวว่าตอนนี้หม่าหลันจะยังไม่พอใจ จากนั้นร้องไห้พร้อมทั้งพูดออกมาอย่างหม่นมัว：“ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตฉันสักครั้งเถอะ……เมื่อก่อนฉันทำผิดไปแล้ว ตอนนี้ฉันจะคืนให้คุณเป็นสิบเท่าร้อยเท่า……ต่อไปนี้ฉันไม่กล้าอีกแล้ว……”

หม่าหลันเย้ยหยันออกมา：“ตอนนี้รู้จักการวอนขอแล้ว? มา รีบลุกขึ้นมาให้อีหม่า หยิบกะละลังไปส่งน้ำในห้องน้ำแล้วล้างเท้าให้กับทุกคน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จนถึงวันที่อีหม่าคนนี้ออกมาเรือนจำ ทุกวันแกจะต้องนวดเท้าล้างเท้าให้กับทุกคน”

โคลอี้ไม่กล้าทำให้เสียเวลา อดทนลุกขึ้นมา เดินสะเปะสะปะไปยังห้องน้ำ

เวลานี้ หม่าหลันนั่งลงบนเตียงตรงข้ามของตัวเอง ชี้ไปยังนักโทษหญิงสองสามคนที่เคยให้ตัวเองล้างเท้ามาก่อน พูดออกมาอย่างเย็นชา：“พวกแกอย่าได้คิดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแกแล้ว อีหม่าไม่เคยล้างเท้าให้ใครมาก่อน พวกแกคิดว่าพวกแกซื้อค่าราคาไหวเหรอ？”

หลายคนนั้นหวาดกลัวจนสั่นเทา นักโทษหญิงผิวสีน้ำตาลชาวเม็กซิโกคนหนึ่งคุกเข่าลงที่พื้นทันที ร้องขอออกมาอย่างหวาดกลัว：“ต้องขอโทษด้วยคุณหม่า……ฉัน……ก่อนหน้าฉันถูกโคลอี้ปลุกปั่น…..ดังนั้นฉันอยู่ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์นี้ จะยินยอมฟังคำสั่งของคุณหม่าทั้งหมด ขอร้องคุณเห็นแก่การถูกปลุกปั่นของฉัน ใจกว้างต่อสิ่งที่ฉันได้ทำผิดเมื่อก่อนนั้น……”

คนอื่นเห็นเธอคุกเข่าลงแล้ว ก็เกรงว่าจะกลายเป็นคนที่ซวยขึ้นมา จึงเบียดเสียดคุกเข่าลงไปอย่างไม่ได้นัดแนะ

ช่องว่างระหว่างเตียงนอนสองเตียงเดิมก็ไม่ได้กว้าง คนเหล่านี้คุกเข่าลงไหล่ชิดไหล่เป็นสองแถวถึงจะสามารถคุกเข่าลงได้

หม่าหลันที่นั่งอยู่ที่เตียงเดี่ยวอันนั้น ทันใดรู้สึกว่าได้นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรของอู๋เจ๋อเทียน มองออกไป ที่คุกเข่าอยู่ต่างเป็นข้าราชการพลเรือนและทหารของตัวเอง

ร่วมกันต่อสู้ทำให้หม่าหลันพอใจอย่างถึงที่สุด เธอเข้าใจในทันที ทำไมคนในห้องขังเหล่านี้ถึงได้อยากเป็นหัวหน้าใหญ่

ที่แท้การเป็นหัวหน้าใหญ่มันดีอย่างนี้นี่เอง！