ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4697 สวมรอย 2
บทที่ 4697 สวมรอย 2
ในขณะเดียวกัน
กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์
หลังจากที่หม่าหลันนวดทั้งตัวของเจ็ดแปดคนเสร็จ ทั้งตัวที่สบายลอยอย่างกับเทวดา
เพียงแค่ก่อนหน้านี้โคลอี้ที่ระรานนั่นก็น่าเวทนาแล้ว
ตามข้อเรียกร้องของหม่าหลัน เธอเริ่มสับเปลี่ยนคลึงเท้าให้ทุกคนในห้องขัง
จนกระทั่งถึงดับตะเกียงในคุก ก็กดได้แค่สี่ห้าคนเท่านั้น
ในตอนที่กำลังจะนอน หม่าหลันก็พูดเสียงเย็นเยียบกับโคลอี้ : “แกกดให้ฉันจนถึงพรุ่งนี้เช้า ถ้ากล้าขี้เกียจ ฉันจะฆ่าแก !”
โคลอี้ ร้องไห้พลางพยักหน้า สะอื้นไห้พูด : “ฉันรู้แล้ว…ฉันจะไม่ขี้เกียจ…”
หม่าหลันพ้นเสียงออกทางจมูก อีกไม่นานก็ชี้ไปที่เตียงชื้น ๆ ของตัวเอง พูดเสียงเย็น : “ทั้งหมดนี่เป็นผลงานชิ้นเอกของแก ต่อไปแกก็นอนที่เตียงนี้ ฉันนอนเตียงแก”
โคลอี้จะกล้าพูดมากที่ไหนกัน รีบพูด : “ได้ค่ะคุณผู้หญิงหม่า ฉันฟังคำสั่งเธอทุกอย่าง…”
หม่าหลันคิดว่าเตียงถูกราดจนเปียก ไม่สบายใจเล็กน้อย ชี้ลูกน้องเมื่อก่อนของโคลอี้สองสามคน พูดอย่างเย็นชา : “พวกเธอสองสามคน วันนี้ตอนดึกราดน้ำลงเตียงของพวกเธอให้ฉันแล้วค่อยนอน ต่อไปทุกกลางคืนก่อนนอนราดน้ำสองกะละมัง จากนั้นนอนติดกันสามวันให้ฉัน !”
พูดจบ เธอก็มองไปที่โคลอี้อีกครั้ง พูดอย่างเย็นยะเยือก : “ส่วนแกเริ่มพรุ่งนี้ นอนเตียงที่เปียกซึมให้ฉัน พวกมันนอนสามวัน แกนอนให้ฉันสิบวัน !”
คนทั้งหลายสั่นสะท้านด้วยความกลัว
ถึงแม่ตอนนี้อากาศจะร้อนขึ้นแล้ว แต่นอนเตียงที่เปียกโชก นั่นทำให้คนไม่สบายได้ไม่ใช่หรือ ?
และยังต้องนอนติดกันสามวัน สามวันนี้ถ้านอนลงไป กลัวว่าทั่วทั้งตัวจะเป็นโรคปวดในข้อหมดแน่
โคลอี้ยิ่งหมดอาลัยตายอยาก
คนอื่นสามวัน ตัวเองสิบวัน
สิบวันคือคิดอะไรอยู่ ถึงตอนนั้นตัวเองไม่เป็นอัมพาตติดเตียงเลยเหรอ ?
คิดถึงตรงนี้ เธอก็รีบขอให้ยกโทษให้ทั้งน้ำมูกน้ำตา : “คุณผู้หญิงหม่า ฉันน่าเวทนาขนาดนี้ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ… ถ้าให้ฉันนอนบนเตียงที่เปียกโชกสิบวัน ฉันกลัวว่าวันหลังจะลุกออกจากเตียงไม่ได้นะ !”
หม่าหลันหัวเราะเสียงต่ำอย่างเกินความจริง พูดอย่างเหยียดหยาม : ทำไมตอนที่ฉันอยู่ตรงนี้ แม่แกสิไม่กลัวฉันลุกจากเตียงไม่ได้เหรอ ?”
ระหว่างที่พูด หม่าหลันพูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก : “หัวเซี่ยพวกฉันโบราณว่าไว้ ตัวเองไม่ชอบ ก็อย่าไปบังคับคนอื่น ! นี่มันเป็นความคิดของแกเอง ฉันก็แค่ใช้วิธีของคนอื่น และจัดการกับตัวของคนอื่นก็เท่านั้น พูดตามจริงต้องของคุณความคิดสร้างสรรค์ของแก ไม่งั้นแกให้ฉันคิดที่นี่อาทิตย์หนึ่ง ฉันก็คิดวิธีการทรมานแบบนี้ไม่ออกหรอก”
โคลอี้ได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้องไห้ฟูมฟาย
หม่าหลันหน้าเรียบเฉย พูดอย่างเย็นชา : “ร้องไห้ ฉันจะดูว่าแกจะร้องไปถึงเมื่อไหร่ !”
โคลอี้ได้ยินแบบนั้น รีบหยุดเสียงร้องไห้ทันที ยื่นมือไปเช็ดน้ำตา พูดอย่างสะอื้นไห้ “ฉะ…ฉันไม่ร้องแล้ว…”
หม่าหลันหัวเราะเหอ ๆ ถามเธอ : “โคลอี้ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าโดนคนอื่นแกล้งมันรู้สึกยังไงใช่ไหม ?”
เบ้าตาโคลอี้รื้นไปด้วยน้ำตา พยักหน้าอย่างกล้ำกลืนเป็นอย่างมาก : “ฉันรู้แล้ว…”
หม่าหลันยิ้มและพูดว่า : “จำไว้นะ ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว !”
คืนนี้ โคลอี้ทำได้แค่ไป ๆ มา ๆ ระหว่างห้องน้ำและเตียงเดี่ยวของทุกคน เธอจำเป็นจะต้องทำตามข้อเรียกร้องของหม่าหลัน นวดกดฝ่าเท้าให้ทุกคนในคุกอย่างน้อยคนละครึ่งชั่วโมง
ไม่ต้องพูดถึงว่าวันนี้ไม่ได้นอน ถึงแม้พรุ่งนี้กลางวัน ก็เกรงว่าก็จะไม่วางแม้แต่น้อย
YOU MAY ALSO LIKE
