ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4698 ไม่เมตตา 1
บทที่ 4698 ไม่เมตตา 1
ในส่วนอดีตพวกลูกน้องของเธอ แต่ละคนก็ถูกบังคับให้นอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงที่เปียกโชก
พวกเธอไม่กล้านอนท่าเดิมนานเกินไป เพราะเดิมทีร่างกายของพวกเขาก็ไม่สามารถสัมผัสเตียงที่เปียกชื้นได้เป็นเวลานาน เพราะไม่นาน ร่างกายที่สัมผัสกับเตียงก็จะเปลี่ยน เย็นเยือกถึงกระดูกและเจ็บปวดหาที่เปรียบได้
ดังนั้น สิ่งเดียวที่พวกเธอทำได้ คือไม่หยุดกลิ้งตามขวางบนเตียง เหมือนกับไส้กรอกบนที่ไม่หยุดหมุนอบ บนเตาหมุนไส้กรอก
ที่น่าแปลกใจคือ หม่าหลันที่เปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นเจ้านายได้อย่างไม่ง่ายดาย นึกไม่ถึงว่าจะนอนไม่หลับ
เช้าวันถัดมา
หม่าหลันที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ดูไปแล้วมีชีวิตชีวามากกว่าใครทุกคนในห้องขัง
ตอนที่เธอลุกขึ้นมาจากเตียง โคลอี้ยังพยายามบีบเท้าของเพื่อนนักโทษอย่างเต็มที่
เธอในตอนนี้ ก็เข้าใจแล้วว่าที่หม่าหลันเหนื่อยจนแขนทั้งสองข้างแทบหลุดมันเป็นยังไง
และคืนนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจ โดนคนเหยียดหยามและกลั่นแกล้ง แท้ที่จริงแล้วเป็นความรู้สึกยังไง
คืนนี้ เธอแทบจะหมดอาลัยตายอยากอยู่นับครั้งไม่ถ้วน จิตใต้สำนึกอยากจะหยุดการเคลื่อนไหวของมือ
แต่พอคิดถึงคนอย่างหม่าหลันที่แม้ขุ่นเคืองเพียงเล็กน้อยก็จ้องมองอย่างโกรธแค้น และยังต้องแก้แค้นอีกสิบเท่าร้อยเท่า จิตใต้สำนึกในใจเธอก็ไม่กล้ามีความคิดขี้เกียจอะไรอีก
หม่าหลันบิดขี้เกียจ ก้าวไปข้างหน้าข้าง ๆ โคลอี้ ไม่พูดจาสักคำจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง
โคลอี้เห็นหม่าหลันเดินมาข้างหน้า ในใจทั้งกลัวทั้งตกใจ เพียงแค่หางตาทั้งสองมองเห็นเธอ ก็รีบก้มหัวลงไป บียเท้าให้กับนักโทษต่อไปอย่างกระวนกระวายใจ
แต่ แขนทั้งสองข้างของโคลอี้ปวดเมื่อยบวมเป่ง ทุกครั้งที่ออกแรงความเจ็บปวดก็แทงใจ ความเร็วและพละกำลังลดลงมากอย่างไม่รู้ตัว
ในเวลานี้จู่ ๆ หม่าหลันกลับยกเท้าขึ้นมา ถีบเธอลงไปนอนกับพื้น ทันทีหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงด่าอย่างเย็นชาของหม่าหลัน : “แม่ง เร็วหน่อย ! อืดอาดอะไรอยู่เนี่ย ?”
โคลอี้พูดทั้งน้ำตา : “ขะ…แขนของฉันกับมือไม่มีแรงแล้วจริง ๆ …”
หม่าหลันพูดอย่างดูถูก : “สมน้ำหน้าแม่ง แกบังคับย่าบีบเท้าหาพระแสงอะไร ทำไมไม่คิดว่าย่าแม่งอายุ 50 กว่าแล้ว แขนกับมือจะเอาแรงมาจากไหน ?”
ระหว่างที่พูดหม่าหลันยิ่งพูดยิ่งโมโห ชี้เธอและด่าทอ : “คนเลวอย่างแก ต้องเจอกับคนเลวที่แย่กว่า โหดร้ายกว่า ไม่อย่างนั้น ชีวิตแกทั้งชีวิตก็จะไม่สามารถทำตามแบบอย่างที่ดี !”
โคลอี้เสียใจอย่างสุดซึ้ง แต่มาเสียใจตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว
ทั้งวันนี้ โคลอี้นอกจากไปกินข้าว ปล่อยนักโทษเดินเล่น ใช้เวลาอื่น ๆ เกือบทั้งหมดบีบเท้าให้นักโทษ
และหม่าหลันวันนี้ ผ่านไปอย่างสดชื่นสบายอารมณ์
นอกจากสามทหารหญิงของสำนักว่านหลง คนอื่น ๆ เกือบทั้งหมดต่างล้อมหม่าหลันเอาอกเอาใจไม่หยุด
หม่าหลันเกิดความรู้สึกดีกับคุกเป็นครั้งแรก การมองจากด้านบนลงด้านล่างอย่างนี้ ความรู้สึกที่ได้รับความเคารพ ทำให้ส่วนลึกในใจของเธอพอใจเป็นอย่างมาก
เพราะฉะนั้น ทั้งวันนี้ เธอไม่ได้โทรหาเย่เฉินหรือเซียวชูหรันเลยสักสายเดียว
เดิมที เธอกะว่าวันหนึ่งโทรอย่างน้อยสามสาย เพื่อเร่งให้ลูกเขยเย่เฉินรีบช่วยตัวเองออกไป
แต่วันนี้ เธอกลับรู้สึกว่า ราวกับไม่จำเป็นต้องออกไปเร็วเกินไป
เรียนรู้ประสบการณ์ที่นี่สักพักความรู้สึกที่คนมากมายเห็นด้วย ฟินกว่าออกไปตั้งเยอะ
…
YOU MAY ALSO LIKE
