ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4729 จองหองเกินไปแล้ว1
เมื่อหม่าขุยได้ยินคำพูดนี้ ในขณะที่หัวใจก็กระตุกวูบ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว “คุณเย่ช่างเป็นคนที่ตลกจริงๆ คุณมาเพื่ออยากจะร่วมงานกับเราไม่ใช่เหรอ ? ลูกพี่ของเราไม่ได้มีอารมณ์ขันแบบคุณหรอกนะ คุณพูดแบบนี้เขาอาจจะคิดเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาก็ได้”
ฆัวเรซที่อยู่ข้างๆ ในตอนนี้กำลังมองมาที่เย่เฉินด้วยท่าทีที่เย็นยะเยือก
ถึงเขาจะไม่เคยได้ร่ำเรียนมา และไม่เคยเรียนภาษาต่างประเทศอะไรมาก่อน แต่เม็กซิโกก็อยู่ใกล้กับสหรัฐอเมริกามาก อีกทั้งชีวิตส่วนใหญ่ก็อาศัยอยู่กับคนอเมริกัน ดังนั้นชาวเม็กซิโกส่วนใหญ่ก็พอจะรู้ภาษาอังกฤษอยู่บ้าง
ดังนั้นเมื่อคำพูดภาษาอังกฤษของเย่เฉินหลุดออกมา เขาก็เข้าใจในความหมายนั้นทันที
จากนั้นเขาก็จึงหันมองไปยังเย่เฉินอย่างไม่รู้ตัว และเพียงแค่แวบเดียว เขาก็มองออกถึงสายตาคู่นั้นของเย่เฉิน ที่มีไอสังหารแผ่ปกคลุมอยู่เต็มไปหมด
เพราะฆัวเรซมีประสบการณ์ชีวิตที่โชกโชน เป็นปีศาจที่เหี้ยมโหดและเลือดเย็น คนคนหนึ่งที่มีความปรารถนาอยากจะฆ่าคน เขามองเพียงแวบเดียวก็รู้
ดังนั้น ในตอนที่เขาได้ยินคำพูดนี้ของเย่เฉิน เขาก็ควักปืนพกออกมาอย่างไม่รู้ตัว จ่อไปที่หน้าผากของเย่เฉิน พูดเสียงเย็นเยือก“ตกลงนี่แกเป็นใคร？！ดั้นด้นมาถึงที่นี่ได้ต้องการอะไร？”
หม่าขุยที่อยู่ด้านข้างก็รู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาเช่นกัน รีบพูดกับเย่เฉิน“คุณเย่ อย่าล้อเล่นกับลูกพี่ของเราอีกเลย เขาเกลียดคนที่ชอบมาล้อเล่นกับเขาเป็นที่สุด”
เย่เฉินหันมองเขา ยกยิ้มบางเบาแล้วถามว่า“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังล้อเขาเล่นอยู่ จะบอกอะไรให้ ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ พูดจริงทุกคำ ”
ฆัวเรซขมวดคิ้ว จ้องไปยังเย่เฉินแล้วถามว่า“เราไม่เคยมีความแค้นอะไรต่อกัน และฉันก็ได้ยินหม่าขุยบอกว่า นายมีบัตรAmerican Expressของธนาคารซิตี้แบงค์ สินทรัพย์ต้องมีมากกว่าหมื่นล้านเหรียญสหรัฐ เราต่างอยู่กันคนละโลก ทำไมนายถึงต้องคิดจะฆ่าพวกเราด้วย ？”
เย่เฉินหุบยิ้ม พูดอย่างเย็นชา“เพราะสิ่งที่พวกนายทำ มันชั่วร้าย โหดเหี้ยมอำมหิต ดังนั้น สมควรตายทุกคน！”
ฆัวเรซอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ แล้วพูดอย่างดูถูก“ถึงเรื่องที่ฉันทำมันสมควรตาย แล้วแกจะทำอะไรฉันได้ ? หรือแกคิดว่า แค่แกคนเดียว ก็จะสามารถฆ่าพวกเราทุกคนได้ ไม่จองหองไปหน่อยเหรอ ！”
เย่เฉินเยาะเย้ย และพูดอย่างเฉยชา“ ฆ่าพวกเศษสวะอย่างพวกแก สำหรับฉันแล้วมันเป็นเรื่องที่ง่ายนิดเดียว”
พูดจบ เย่เฉินก็ถามเขากลับ“ อีกอย่าง ใครบอกนายว่าฉันตัวคนเดียว ？”
ฆัวเรซคิ้วขมวด ถามกลับในทันที “ทำไม ? นายยังมีผู้ช่วยงั้นเหรอ ? จะบอกอะไรให้ คนกว่าสองร้อยคนของเคซี่ฆัวเรซทุกคนล้วนอยู่กันที่ด้านนอกนั้น อีกทั้งยังมีอาวุธหนักครบมือ ต่อให้นายจะมีลูกสมุน แล้วยังไง ? อย่าลืมว่านายอยู่ในกำมือของฉัน เพียงแค่ฉันลั่นไก นายก็ตายได้ในทันที！”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม“คนสองร้อยคนของนาย ตอนนี้ได้ตายไปกว่าครึ่งแล้ว！”
ฆัวเรซไม่รู้ด้วยซ้ำว่า หนึ่งนาทีก่อนหน้านั้น นักรบยอดฝีมือกว่าร้อยคนของสำนักว่านหลง ได้ซุ่มโจมตีลูกสมุนของฆัวเรซไปแล้ว
เหล่าทหารหาญกว่าร้อยคนนี้ ทุกคนล้วนเป็นนักบู๊ยอดฝีมือ อีกทั้งยังผ่านการฝึกวิชาทหารสมัยใหม่อีกด้วย ความสามารถในการต่อสู้แบบตัวต่อตัวนั้นเก่งกาจกว่ากองกำลังพิเศษทั่วไปมาก จากเดิมที่มีความสามารถที่เหนือกว่าอยู่แล้ว บวกกับศัตรูอยู่ในที่แจ้งเราอยู่ในที่ลับ ดังนั้นสำหรับลูกน้องของฆัวเรซ ก็จึงเป็นการโจมตีแค่เพียงฝ่ายเดียว
กองกำลังของสำนักว่านหลงใช้อาวุธปืนที่ติดตั้งเครื่องเก็บเสียง ในขณะที่ลูกน้องของฆัวเรซยังไม่ทันได้รู้สึกตัว ก็ถูกเก็บกวาดไปเกือบครึ่งแล้ว
เย่เฉินใช้การรับรู้ที่แหลมคมนี้ สัมผัสได้ถึงทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นบริเวณโดยรอบอย่างชัดเจน
มีเพียงแค่ ฆัวเรซที่อยู่ชั้นใต้ดิน ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใดๆจากภายนอกเลย
YOU MAY ALSO LIKE
