ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4730 จองหองเกินไปแล้ว2
ในตอนที่เขาได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ก็ราวกับได้ยินเรื่องที่ขบขันที่สุด พูดเยาะเย้ย“ลูกน้องของฉันทุกคน ล้วนเป็นทหารยอดฝีมือที่ผ่านศึกสงครามมานับไม่ถ้วน แม้องค์กรของเราในเม็กซิโกไม่ได้ถือว่าเยี่ยมยอดที่สุด แต่ความสามารถในการต่อสู้แบบตัวต่อตัวของเราแข็งแกร่งที่สุดในเม็กซิโกอย่างแน่นอน แกคิดว่าแกสามารถกำจัดคนของฉันได้เกือบครึ่งอย่างนั้นเลยเชียวเหรอ？”
ทันทีที่สิ้นเสียง จู่ๆที่ด้านนอกก็มีเสียงปืนที่ดังรัวขึ้น มีคนตะโกนเสียงดัง“รีบหาที่หลบซ่อนเร็ว อีกฝ่ายไม่รู้ว่าซุ่มยิงมาจากที่ไหน！”
ยังมีบางคนที่ยังลั่นไกปืนอย่างคลุ้มคลั่ง แล้วพูดไปด้วยว่า“แม่งเอ๊ยนรกชัดๆ พวกมันอยู่ไหนก็ไม่รู้ รีบสกัดกั้นเร็ว！”
“ไอ้เวร ทางฝั่งตะวันตก เร็วเข้า……อ๊าก……”
ฆัวเรซได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวข้างนอก ก็ตื่นตกใจขึ้นในทันที
จากเสียงที่ได้ยินเขาประเมินได้ว่า ลูกน้องของตัวเองกำลังอยู่ล้อม อีกฝ่ายไม่เพียงไม่ให้พวกเขาได้ตั้งตัว แต่ยังสร้างความเสียหายอย่างหนักอีกด้วย
ฆัวเรซคิดไปถึงลูกสมุนที่อยู่ข้างนอก แต่ละคนล้วนเป็นตัวหลักและฐานรากในการทำเงินของตัวเอง แต่ตอนนี้พวกเขากำลังถูกสังหาร โดยศัตรูที่ไม่รู้จัก ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังราวกับสินทรัพย์ของเขากำลังจะหายวับไปตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
ดังนั้น เขาก็จึงยกปืนเล็งไปที่เย่เฉินอย่างโกรธเคือง ตะโกนเสียงดังอย่างควบคุมไม่ได้“ให้คนของแกหยุดเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะยิงแกทิ้งซะ ！”
เย่เฉินหัวเราะเยาะ จากนั้นก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในทันที
ในขณะที่ฆัวเรซยังไม่ทันได้รู้สึกตัวนั้น เย่เฉินได้คว้าไปยังข้อมือขวาของเขาที่ถือปืนอยู่ จากนั้นก็ออกแรงบิด
ได้ยินเพียงเสียงกึกดังขึ้นเท่านั้น ข้อมือของฆัวเรซก็หมุนรอบ180องศา หลังมือแนบติดกับข้อแขนของตัวเองแน่น！
ที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือ กระดูกข้อมือที่หักของเขา ได้แทงทะลุผ่านผิวหนังตรงข้อต่อ กระดูกขาวๆมีเลือดกับเนื้อห้อยติดอยู่ ดูแล้วน่าสยดสยองอย่างมาก！
บอดี้การ์ดของเขารู้สึกตัวในทันที ต่างควักปืนออกมาแล้วเล็งไปที่เย่เฉิน
แต่ที่ไม่คาดคิดก็คือ เย่เฉินไม่เพียงไม่หลบ แต่กลับยังยืนหัวเราะเยาะแล้วมองมาที่พวกเขาอยู่ที่เดิม
ในจังหวะที่พวกเขาหันปากกระบอกปืนมาที่เย่เฉินนั้น ที่ด้านหลังก็มีเปลวไฟพวยพุ่งออกมา จากนั้น ทุกคนก็ถูกกระสุนยิงใส่จนร่างพรุน
ฆัวเรซกับหม่าขุยและคนอื่นๆต่างตกใจและตกตะลึง หันมองไปยังด้านหลัง ก็เห็นชายชุดดำชาวจีนกว่าสิบคนปรี่เข้ามาพร้อมปืนในมือ
คนที่นำหน้ามา คือหัวหน้าของสำนักว่านหลง ว่านพั่วจวิน！
ในตอนนี้ว่านพั่วจวินสั่งการกับลูกน้องทุกคนว่า“จับตาดูคนเหล่านี้ให้ดี หากมีใครคิดต่อสู้หรือขัดขืน ฆ่าทิ้งได้ทันที！”
ทุกคนตอบกลับเป็นเสียงเดียวกันในทันที“รับทราบครับ！”
ฆัวเรซหวาดกลัวอย่างที่สุด
เมื่อเห็นอีกฝ่ายบุกมาถึงในห้องผ่าตัดใต้ดินนี้แล้ว เขาเองก็คาดเดาได้ในทันที ว่าลูกน้องของตัวเองที่อยู่ด้านบน คงน่าจะถูกเก็บจบเรียบแล้ว หรือต่อให้ยังมีเหลือรอด ที่รอดเกรงว่าก็คงกลายเป็นเชลยไปแล้ว
ในตอนที่เขาคิดว่าทั้งหมดนี้คงเป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น ว่านพั่วจวินก็สาวเท้าเดินมาตรงหน้าของเย่เฉิน พูดอย่างเคารพนบน้อมว่า“คุณเย่ ตามคำสั่งของคุณ ผมได้ฆ่าศัตรูที่อยู่ด้านนอกทั้งหมดจนราบคาบ ไม่เหลือเลยแม้แต่คนเดียวครับ”
เย่เฉินถามเขา “พี่น้องของเราได้รับบาดเจ็บไหม ？”
ว่านพั่วจวินตอบกลับในทันทีว่า“เรียนคุณเย่ วันนี้สำนักว่านหลงส่งเหล่าทหารหาญมาทั้งสิ้น158นาย ไม่มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บ และไม่มีผู้ใดเสียชีวิตครับ！”
เมื่อฆัวเรซได้ยินคำนี้ เข่าก็ทรุดลงกับพื้นในทันที เขามองไปยังเย่เฉินด้วยใบหน้าที่ตื่นกลัว พูดโพล่งออกมา “แก……แกเป็นคนของสำนักว่านหลงเหรอ？！”
ว่านพั่วจวินจ้องมองเขา พูดเสียงเย็นเยือก“คุณเย่ไม่ใช่คนของสำนักว่านหลง แต่ทั้งสำนักว่านหลง นับหมื่นคน ล้วนเป็นคนของคุณเย่！”
YOU MAY ALSO LIKE
