ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4733 ผมเย่เฉินทำอะไรแบบนี้มาเสมอ 1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4733 ผมเย่เฉินทำอะไรแบบนี้มาเสมอ 1
เย่เฉินมองเขา พูดด้วยเสียงเย็นชา：“ความตายอยู่ตรงหน้าแล้วยังจะมาแถอีก ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ！”
พูดไป เขาก็มองไปที่ว่านพั่วจวิน สั่งไปว่า：“พั่วจวิน ตัดมือตัดขาของเขาให้ผม！”
ว่านพั่วจวินยกปืนขึ้นมายิงด้วยใบหน้านิ่งเฉย แล้วยิงไปสี่นัดทันที และกระสุนอันทรงพลังทั้งสี่นัดนี้ ยิงไปที่ข้อมือ ข้อเท้าของหม่าขุยโดยตรงจนตัวอ่อนปวกเปียก เท่ากับถอนรากถอนโคนทิ้ง！
หม่าขุยที่ถูกยิงไปสี่นัดกะทันหัน เพราะว่าขาสองข้างอ่อนปวกเปียกหมดแล้ว จึงล้มลงไปกับพื้น
และจิตใต้สำนึกเขายังอยากใช้มือสองข้างไปพยุงร่างที่ล้มลงด้วย แต่เขากลับลืมไปว่า ตอนนี้เขามีมือสองข้างที่ไหนกัน เป็นแค่กระดูกที่มีเลือดสองชิ้นเท่านั้น
ดังนั้น เมื่อเขาใช้แผลบนข้อมือที่หัก ไปรับร่างตัวเองที่ตกลงมา น้ำหนักมหาศาล ทำให้ข้อมือทั้งสองข้างโดนกระทบและเจ็บปวดอย่างหนัก เจ็บจนเขาเหมือนปลาทูน่าตัวหนึ่งที่เพิ่งถูกจับได้ ดิ้นอยู่บนพื้นอย่างสุด กรีดร้องไม่หยุด
เลือดสดจำนวนมาก สาดไปทั่วพื้น ตามการดิ้นรนอย่างรุนแรงของเขา
อะเหลี้ยงที่อยู่ด้านข้างเพราะว่าอยู่ใกล้มาก เลยถูกเลือดของหม่าขุยสาดไปโดนหน้ากับตัว เขาตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนลงทันที คุกเข่าลงไปที่พื้นอย่างควบคุมไม่อยู่
ถึงแม้หม่าขุยจะเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว ก็ยังดิ้นรนอ้อนวอนกับเย่เฉิน：“คุณเย่ คุณดูสิตอนนี้ผมพิการแล้ว ขอร้องคุณล่ะเห็นแก่ที่ปีนี้ผมอายุหกสิบกว่าแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะ……”
เย่เฉินขมวดคิ้ว ถามย้อนว่า：“หลายปีมานี้บรรดาเพื่อนร่วมชาติที่ถูกคุณทำร้าย มีคนที่คุกเข่าลงขอร้องชีวิตพวกคุณไหม？ถ้ามี แล้วคุณทำอย่างไร？”
หม่าขุยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรทันที
หลายปีที่ผ่านมา มีเพื่อนร่วมชาติที่เสียชีวิตด้วยน้ำมือของพวกเขานับไม่ถ้วน
เหยื่อแทบจะทุกคนจะคุกเข่าลงกับพื้น เพื่อขอร้องตัวเองให้ปล่อยไป
แต่ว่าตัวเองไม่เคยใจอ่อนกับใครสักคน
เมื่อนึกถึงความโหดร้ายของตัวเองมาโดยตลอด ดูเหมือนหม่าขุยก็พอจะคาดการณ์อนาคตของตัวเองได้
ในใจเขารู้ดีว่า วันนี้ตัวเอง เกรงว่าจะตายแน่อย่างไม่ต้องสงสัย
ตอนนี้เอง เย่เฉินพูดว่า：“ถ้าผมแค่ฆ่าคุณ คิดดูแล้วเพื่อนร่วมชาติที่ถูกคุณฆ่าอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่เหล่านั้น ต้องรู้สึกว่าไม่หายแค้นแน่ ดังนั้นคุณวางใจเถอะ หลังจากคุณตาย ผมยังจะให้คุณต้องชดใช้อย่างสาสมต่อไป”
หม่าขุยได้ยินแล้วถึงกับอึ้งเล็กน้อย เพราะเขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่า ถ้าตัวเองตายแล้ว เย่เฉินจะให้ตัวเองชดใช้อย่างสาสมต่อไปอย่างไร เขาคงไม่สับร่างตัวเองเป็นชิ้นๆ หรอกนะ？
ในตอนที่ข้างในใจเขา ยังไม่เข้าใจอยู่นั้น เย่เฉินพูดกับว่านพั่วจวินที่อยู่ด้านข้างว่า：“พั่วจวิน สืบประวัติข้อมูลทั้งหมดของเขา สืบเครือญาติโดยตรงทั้งหมดของเขาออกมา จากนั้นไปตรวจสอบบัญชีการเงินเข้าออกหลายปีมานี้ ระหว่างเครือญาติพวกนั้นกับตัวเขาด้วย แค่ญาติผู้ใหญ่คนใดของเขาใช้เงินสกปรกที่เขาหามาได้ ก็จับคนๆ นั้นไปที่ซีเรีย ตั้งแต่อายุ 18 ถึง 70 ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ปฏิบัติเหมือนกันหมด！ผมจะให้ตลอดชีวิตที่เหลือต้องทำงานในซีเรีย เพื่อชำระหนี้แค้นนี้ให้พวกเขา！”
ว่านพั่วจวินพูดด้วยความเคารพอย่างรวดเร็วว่า：“ครับคุณเย่ ผมจะให้คนเริ่มตรวจสอบ！”
หม่าขุยได้ยินคำนี้ ก็ร้องไห้อย่างแตกสลายทันที
เขากับเหมยอวี้เจิน สวีเจี้ยนสี่แทบจะเหมือนกัน ต่างหาเงินที่ต่างประเทศอยู่คนเดียว เพื่อเลี้ยงดูครอบครัวใหญ่
YOU MAY ALSO LIKE
