ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4740 ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่？1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4740 ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่？1
ดังนั้น ตอนนี้พอเห็นเธออีก ความเกลียดแค้นในใจของหล่างหงจวินที่มีต่อเธอ จึงไม่อาจบรรยายได้
และก็ เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เหมยอวี้เจินนี้ความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอจะยังไม่รู้ตัวอีก
ดังนั้น เขาจึงกัดฟันพูดว่า：“คุณบอกว่าผมเป็นสุนัขจนตรอก คุณเอาความมั่นใจมาจากไหน？ผมได้ยินว่า บ้านคุณโดนขับไล่！สามีคุณกับลูกชายคุณถูกจับ！เงินสกปรกพวกนั้นที่คุณหามาโดนยึด！ทำงานหนักมาหลายสิบปีไม่ได้อะไรเลย ตอนนี้คุณคงเจ็บปวดมากสินะ？”
เหมยอวี้เจินได้ยินคำพูดของหล่างหงจวิน ก็ตกใจจนตาค้าง！
ความมั่นใจและความเย่อหยิ่งของเธอเมื่อกี๊หายไปทันที แทนที่มาด้วยความกัดฟันแน่นโกรธจัด และยังมีความบ้าคลั่งเล็กน้อย
เธอจ้องไปที่หล่างหงจวิน ตะโกนเสียงคมกริบว่า：“แกรู้เรื่องนี้ได้ไง？！ใครเป็นคนบอกแก？！”
เหมยอวี้เจินในตอนนี้ ไม่ใช่แค่โกรธ
แต่เธอช็อกมากกว่า
เพราะว่า เธอคิดไม่ออกว่า คนโง่อย่างหล่างหงจวินที่ไม่รู้แม้แต่ตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ทำไมถึงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวตัวเองได้？！
เธอครุ่นคิดในใจอย่างตกตะลึง：“เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้าน นอกจากพวกเราในรถ คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครรู้！”
“และก็ ตลอดทางทุกคนต่างทิ้งโทรศัพท์ ไม่สามารถติดต่อกับภายนอกได้เลย ถึงแม้สามคนที่เหลืออยากบอกเรื่องนี้แก่คนอื่น ก็เป็นไปไม่ได้”
“อีกอย่าง ถึงพวกเขาจะมีความสามารถ บอกเรื่องนี้แกคนอื่น ก็ไม่มีทางที่จะบอกหล่างหงจวินนี่ได้”
“ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่หม่าขุย ฆัวเรซตรงนี้ ก็ยังไม่รู้ข่าวของครอบครัวตัวเอง ดังนั้นหล่างหงจวินไม่ได้รู้มาจากพวกเขาแน่นอน……”
“งั้นเขารู้เรื่องทั้งหมดนี้จากไหนกันแน่？！”
เวลานี้หล่างหงจวินก็มีความคิดที่จะแก้แค้นเหมยอวี้เจิน มองเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็น：“เหมยอวี้เจิน คิดไม่ถึงสินะ ว่าคุณจะมีวันนี้ได้！คุณรู้ไหม ครั้งนี้ทั้งครอบครัวคุณได้จบเห่โดยสมบูรณ์แน่ รอสามีคุณกับลูกชายคุณออกมาจากคุกแล้ว คนของสำนักว่านหลงก็จะพาพวกเขาไปทำงานที่ซีเรีย ไม่มีอิสระอีกแล้ว คุณรู้ไหมว่าทำไม？เพราะว่าพวกเขาช่วยคุณชดใช้ความผิด！”
“เหลวไหล！”เหมยอวี้เจินกัดฟันด่า：“พูดจามั่วซั่วตรงนี้ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ！สำนักว่านหลงร่วมมือกับพี่ใหญ่ของพวกเรา ต่อไปก็จะเป็นพันธมิตรของพวกเราแล้ว！พวกเขาช่วยพาสามีและลูกของฉันออกมาจากคุก จะพาพวกเขาไปทำงานที่ซีเรียได้ไง？！เชื่อไหมว่าฉันให้หมอมา เย็บปากแกได้ เพราะยังไงสิ่งที่พวกเราต้องการคืออวัยวะในท้องของแกกับกระจกตาของแก ไม่ได้อยากได้ปากพล่อยๆ ของแกเลย！”
หล่างหงจวินไม่สนใจเธอ แต่มองไปยังเย่เฉินที่หันหลังให้เหมยอวี้เจินอยู่ตลอด รีบพูดว่า：“น้องชาย ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้มาแล้ว ทำไมคุณไม่จัดการเธอล่ะ！”
เหมยอวี้เจินจำแผ่นหลังของเย่เฉินไม่ได้ จึงพูดไปอย่างดูถูกว่า：“ทำไม？แกมีลูกน้องด้วย？ใช่คนโง่คนนั้นที่นั่งกับแกบนเครื่องบิน แล้วพอลงมาก็มาอยู่กับแกที่นี่หรือเปล่า？แกนี่ทำร้ายเขาเสียจริง คนที่มาอยู่ถิ่นของเราตรงนี้ไม่มีทางออกไปอย่างครบสมบูรณ์ได้！น้องชายของแกคนนี้ เกรงว่าจะเหมือนกับแกน่ะสิ เชื่อใจคนอื่นจนยอมไปหมด！”
เวลานี้จู่ๆ เย่เฉินก็หันกลับมา มองเหมยอวี้เจินอย่างสนใจ ถามเธอด้วยรอยยิ้ม：“ป้าเฉินคุณดูร่างกายผมสิ อยู่ตรงนี้จะขายได้เท่าไหร่？”
YOU MAY ALSO LIKE
