ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4743 ไม่ต้องปล่อยไปแม้แต่คนเดียว 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4743 ไม่ต้องปล่อยไปแม้แต่คนเดียว 2
เย่เฉินพูดอย่างเยือกเย็นว่า：“เหมยอวี้เจิน ข้อมูลลูกชายสองคนของคุณผมดูแล้ว ไม่ค่อยฉลาดจริงๆ เรียกได้ว่าโง่ก็ได้ แต่ว่าไม่สำคัญหรอก ผมเห็นพวกเขาสองคนถูกเลี้ยงจนอ้วนท้วม จะต้องมีแรงเยอะแน่ สำนักว่านหลงกำลังสร้างฐานทัพถาวรของตัวเองที่ซีเรีย ขาดคนหุ่นล่ำแข็งแรง สมองธรรมดามาทำงานหนักแบบนี้พอดี พวกเขาเหมาะสมสุดๆ”
เหมยอวี้เจินตกใจจนร้องไห้เสียงดัง อดไม่ได้ที่อยากจะขอความเมตตา แต่เเย่เฉินจ้องเธอด้วยสายตาเฉียบคม พูดอย่างเย็นชาว่า：“เหมยอวี้เจิน ตอนนี้ผมยังคงวางแผนที่จะไว้ชีวิตลูกชายสองคนของคุณอยู่ แต่ถ้าคุณยังพูดเหลวไหลทำให้ผมหงุดหงิดแบบนี้อีก ผมจะเปลี่ยน ถึงตอนนั้นพวกคุณทั้งสามก็เจอกันที่ด้านล่างเถอะ ถ้าพวกเขาตำหนิคุณขึ้นมา คุณอย่าเสียใจล่ะ”
เหมยอวี้เจินได้ยินคำนี้ ในใจก็หวาดกลัวอย่างมาก ไม่กล้าพูดเหลวไหลอีก
ยังไง เธอก็เข้าใจแล้วว่าตายดีกว่าอยู่
ถ้าอนาคตลูกชายสองคนไปซีเรีย ก็ยังดีกว่า ถูกฆ่าทิ้งอย่างเงียบๆในวันหนึ่ง
ดังนั้น เธอจึงยกแขนขึ้นมาตบหน้าตัวเองแรงๆ พูดอย่างตื่นตระหนก：“ฉันผิดเองที่พูดเหลวไหล ฉันผิดเองที่พูดเหลวไหล คุณเย่อย่าถือสาคนต่ำต้อยอย่างฉันเลยนะคะ……”
เย่เฉินไม่มองเธออีก แต่เรียกว่านพั่วจวินไปด้านข้าง กำชับเสียงเบาว่า：“พั่วจวิน ให้ลูกน้องของคุณ ย้ายร่างสมาชิกเคซี่ฆัวเรซพวกนั้นลงมา ไม่ต้องปล่อยไปแม้แต่คนเดียว พวกที่มีชีวิตอยู่ก็เหมือนกัน”
“รับทราบครับ！”ว่านพั่วจวินพยักหน้าทันที จากนั้นถามเย่เฉินเสียงเบา：“ใช่สิคุณเย่ ในห้องขังด้านข้างยังขังคนเชื้อสายจีนอยู่สองสามคนด้วย คนพวกนี้เอาไงดีครับ？”
เย่เฉินพูดอย่างไม่ลังเลว่า：“จะทิ้งไว้ไม่สนใจไม่ได้ คุณไปจัดการเรื่องที่ผมสั่งก่อน คนพวกนี้ผมจัดการเอง”
“ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้！”
จากนั้น ว่านพั่วจวินก็ก้าวเท้าออกไปจากห้องผ่าตัดชั้นใต้ดิน ส่วนเย่เฉิน กลับเดินกลับไป เดินไปยังด้านนอกลูกกรงด้านข้างทางเดิน
ตอนนี้ ในลูกกรงขังคนอยู่สองสามคน เห็นเย่เฉินเดินเข้ามา แต่ละคนก็โผลเข้ามาที่หน้าลูกกรงอย่างตื่นเต้น
ในนั้นมีคุณยายเจ็ดแปดสิบปี และก็มีวัยรุ่นยี่สิบกว่า
เย่เฉินคิดไม่ถึงว่า แก๊งนี้จะไม่ปล่อยแม้แต่คุณยายเจ็ดแปดสิบปี อายุเท่านี้ควรจะพักผ่อนนานแล้ว อวัยวะของพวกเขามีค่าขนาดนั้นเชียว？
และตอนนี้เอง หนึ่งในพวกเขา ก็ต้องเย่เฉินอย่างมีความหวังด้วยดวงตาคู่นั้น พูดอ้อนวอนว่า：“คุณเย่ คุณเย่ช่วยด้วยคุณเย่！”
อีกฝ่ายเรียกตัวเองว่าคุณเย่ เย่เฉินไม่ตกใจสักนิด ยังไงเมื่อกี๊ตัวเองก็แสดงตัวตนที่แท้จริงกับทุกคนแล้ว พวกเขาห่างกันแค่ลูกกรง แน่นอนว่าต้องได้ยินชื่อของตัวเอง
เย่เฉินมองคนที่พูด เห็นเขาอายุราวๆ สามสิบกว่า แล้วพูดภาษาจีนกลาง เลยถามว่า：“คุณก็น่าจะเป็นคนหัวเซี่ยใช่ไหม？”
“ค่ะ！”คนนั้นพยักหน้าไปมา แล้วชี้ไปยังคนไม่กี่คนที่อยู่ด้านข้างพูดว่า：“พวกเราเป็นคนหัวเซี่ยหมดเลย ถูกพวกเขาหลอกมาทั้งนั้น ตอนนี้ถูกขังอยู่ในนี้รอจับคู่อวัยวะ คนที่เคยจับคู่มาก่อนหน้านี้ ล้วนถูกพวกเขาฆ่าทิ้งหมดแล้ว ได้โปรดล่ะช่วยเราด้วย！”
เย่เฉินมองเพื่อนร่วมชาติที่ดูกระตือรือร้นเหล่านี้ แล้วพยักหน้าเบาๆ พูดอย่างจริงจังว่า：“พวกคุณไม่ต้องกังวล ผมจะช่วยพวกคุณออกไปอย่างแน่นอน”
พูดไป เย่เฉินก็ชะงักเล็กน้อย แล้วพูดต่อว่า：“แต่มีอีกเรื่องหนึ่ง ผมต้องพูดกับทุกคนให้ชัดเจนก่อน”
พวกเขาพูดอย่างตื่นตระหนกว่า：“คุณพูดมาได้เลย！”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจังว่า：“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ในวันนี้ อย่าไปเผยแพร่ให้โลกภายนอกรู้”
คนนั้นโพล่งออกมาว่า：“คุณผู้ชายวางใจได้ หลังจากออกไปแล้ว พวกเราจะไม่พูดแม้แต่คำเดียว！ใครถามก็ไม่พูด！”
YOU MAY ALSO LIKE
