ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4744 พ่อแม่ที่น่าสงสาร 1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4744 พ่อแม่ที่น่าสงสาร 1
เย่เฉินในตอนนี้ ในใจเกิดความลังเลเล็กน้อย

เขาไม่สงสัยในคำมั่นสัญญาของคนเหล่านี้

ก็แค่ เขารู้ดีว่า ถ้ามีคนตั้งใจจะติดตามเบาะแสที่เกิดขึ้นที่นี่ในวันนี้ และหาพวกเขาเจอ อีกฝ่ายจะต้องมีเป็นหมื่นวิธี ให้คนธรรมดาเหล่านี้พูดแน่

ไม่ใช่แค่ให้พวกเขาพูดได้ แต่ยังทำให้พวกเขาพูดทุกอย่างที่รู้ออกมาด้วย

และสำหรับเย่เฉินแล้ว ไม่ใช่แค่แค้นของพ่อแม่ไม่ได้รับการชำระ แม้แต่องค์กรลึกลับที่จะฆ่าตายายทั้งครอบครัว ตอนนี้ก็ยังไม่พบเบาะแสที่แท้จริง

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เย่เฉินพูดอะไรไปก็ไม่อาจเปิดเผยตัวตนตัวเองออกมาได้

ดังนั้น เขาจึงพูดกับคนพวกนี้ว่า：“ทุกคนครับ ผมจะให้คนพาพวกคุณออกไปก่อน อีกสักพักรอผมจัดการเรื่องราวเสร็จก่อน และยังมีบางเรื่องต้องสัมภาษณ์ทุกคน คุยกันเสร็จแล้ว ก็จะคืนอิสระของพวกคุณครับ”

ความคิดของเย่เฉินในตอนนี้ คือหลังจากรอให้ทุกอย่างสิ้นสุดลง ใช้ปราณทิพย์ลบความทรงจำในวันนี้ของคนเหล่านี้ แล้วค่อยให้ว่านพั่วจวินจัดการคน ส่งพวกเขากลับไปยังที่ที่พวกเขาจากมา

แบบนี้ ไม่ว่าใครหาพวกเขาเจอ อยากตรวจสอบประสบการณ์ทั้งหมดที่พวกเขาอยู่ในเม็กซิโก ก็ไม่สามารถถามเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเองจากปากของพวกเขาได้

ตอนนี้ ในคุกเหล็ก หญิงชราที่อายุเยอะแล้ว ก็ขอร้องเย่เฉินอย่างสะอึกสะอื้นว่า：“คุณเย่……ขอร้องคุณล่ะ ให้ฉันเอาลูกชายฉันไปด้วยได้ไหม……”

เย่เฉินคิดว่าลูกชายเธออยู่ในนี้ ก็พยักหน้าพูดว่า：“วางใจเถอะครับ ผมจะพาทุกคนออกไปหมด”

หญิงชราร้องไห้ไปส่ายหน้าไป จากนั้นยื่นมือซ้ายที่สั่นออกมาจากช่องว่างราวเหล็ก ชี้ไปยังคนๆ หนึ่งที่นอนอยู่ในห้องผ่าตัดธรรมดาที่อยู่ตรงข้าม ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“นั่นลูกชายของฉัน ก่อนหน้านี้พวกเขาตัดตับครึ่งหนึ่งของลูกชายฉันไป วันนี้ก็มาเอาไตลูกชายฉันอีก ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ไหวแล้ว……”

เย่เฉินดูจริงจังทันที จากนั้นใช้ปราณทิพย์สัมผัสทันที ทันใดนั้นก็พบว่าชายคนนั้นที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ตอนนี้ใกล้จะหมดลมหายใจลงแล้ว

อย่างที่หญิงชราบอก หลังจากคนนั้นถูกปีศาจกลุ่มนี้ทำลาย ร่างกายได้มาถึงจุดที่ใกล้จะตายแล้ว กลัวว่าจะตายจากหมดลมหายใจไปได้ทุกเมื่อ

ดังนั้น เย่เฉินมองไปที่อะเหลี้ยงทันที แล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า：“รีบเปิดประตูเดี๋ยวนี้！”

อะเหลี้ยงไม่กล้ารอช้า รีบหยิบกุญแจมาเปิดประตูเหล็ก

จากนั้น เย่เฉินจึงพูดกับหญิงชราว่า：“ยายไปดูลูกชายยายเถอะครับ เขาจะไม่ไหวแล้ว”

หญิงชราได้ยินคำนี้ ก็ร้องไห้ออกมา รู้สึกเหมือนโลกหมุนลง จนแทบจะหมดสติล้มลงไป

ดีที่เหยื่อที่ถูกขังในนี้เหมือนกันหลายๆ คนยื่นมือมาช่วยได้ทันเวลา จึงประคองหญิงชราไว้ได้

หญิงชราได้สติคืนมา ก็ไม่สนว่าตัวเองจะอ่อนแอ รีบขอร้องพวกคนที่อยู่ด้านข้าง：“พ่อหนุ่มทั้งหลายช่วยประคองฉันไปดูลูกชายฉันหน่อย……”

พวกเขารีบประคองหญิงชราออกมาจากด้านใน วิ่งไปห้องผ่าตัดตรงข้าม

ตอนนี้ คนวัยกลางคนที่นอนอยู่บนเตียง ลมหายใจอ่อนลงแล้ว หญิงวัยกลางคนไปตรงหน้าเตียงผ่าตัด แล้วร้องไห้ไปพูดไปว่า：“ลูก ลูกตื่นสิลูก ดูแม่นี่ พูดกับแม่หน่อยได้ไหม？แม่ขอร้องแกล่ะลูกของแม่……”

ชายวัยกลางคนมาถึงจุดจบของชีวิตแล้ว แม้แต่การหายใจก็แทบจะหยุดลง แล้วเขาจะได้ยินเสียงเรียกของหญิงชราได้อย่างไร

เย่เฉินรู้สึกว่าร่างกายของหญิงชราเริ่มไม่ไหวแล้ว จึงรีบเข้าไป พูดกับหญิงชราว่า：“คุณยาย ร่างกายของคุณยายอ่อนแอมาก อย่าเสียใจนักเลยนะครับ”