ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4745 พ่อแม่ที่น่าสงสาร 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4745 พ่อแม่ที่น่าสงสาร 2
สำหรับเย่เฉินแล้ว ยาอายุวัฒนะและยาช่วยหัวใจของเขา สามารถช่วยลูกชายของหญิงชราได้
แต่ว่า เย่เฉินรู้ดีเช่นกัน ยาเหล่านี้ไม่มีข้อยกเว้น ทั้งหมดมีค่ามาก แม้ว่าจะเป็นคนรอบตัวเขา ก็เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะมีได้คนละเม็ด ดังนั้นในกรณีนี้ เขาจึงไม่อยากหยิบมันมาช่วยคนแปลกหน้า
สำหรับเย่เฉิน ถึงแม้นี่จะโหดไปหน่อย แต่ก็ยอมรับได้
ยังไง บนโลกใบนี้ คนลำบากก็มีเยอะ คนตายก็มีมากมาย ตัวเองจะช่วยทุกคนไม่ได้ ช่วยชีวิตคนอื่นได้ รวมทั้งหญิงชราคนนี้ ก็ถือว่าเป็นการทำบุญอย่างยิ่งแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมจึงต้องเศร้าและเจ็บแค้นเกินไปด้วย
ตอนนี้หญิงชราเสียใจเป็นอย่างมาก ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“ลูกของฉันถูกคนหลอกมา พูดว่าจะไปเป็นกะลาสีที่เม็กซิโก บอกว่าเป็นหัวหน้าเรือปืนใหญ่จะทำให้ฉันมีความสุข ฉันโน้มน้าวเขาว่าอย่ามา พูดอย่างไรเขาก็ไม่ฟังเลย ฉันอยากมาดูกับเขาด้วย ตัวเองจะได้หมดห่วง แต่ใครจะไปคิดว่า ดันถูกคนโหดร้ายเหล่านี้หลอกมาที่นี่เสียได้……”
พูดไป เธอก็เงยหน้ามองไปที่เย่เฉิน ข้อร้องอย่างขมขื่น：“คุณเย่ ขอร้องล่ะ……ฉันขอร้องคุณล่ะให้คนแบกลูกชายฉันไปหน่อย คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่ช่วยฉันหารถพยาบาล ถ้าช่วยเขาไม่ได้แล้ว ฉันก็จะยอมรับชะตากรรม ……”
เย่เฉินถอนหายใจ พูดอย่างจริงจังว่า：“ยายครับ อาการของเขาไม่ใช่แค่อ่อนแอ แต่อวัยวะเขายังไม่ครบสมบูรณ์ด้วย ช่วยไม่ได้แล้วครับ อย่าว่าแต่พื้นที่ทุรกันดารอย่างเม็กซิโกเลย ถึงตอนนี้พาเขาไปที่นครนิวยอร์ก ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครช่วยรักษาเขาได้”
หญิงชราร้องไห้ไปพูดไปว่า：“รักษาไม่ได้ฉันก็จะรักษาค่ะ……ถึงจะต้องเอาไตไปให้เขา แค่ให้เขาอยู่นานขึ้นอีกสิบวัน ฉันก็ยอม！”
เย่เฉินส่ายหน้า พูดอย่างจริงจังว่า：“คุณยายครับ สภาพร่างกายของคุณ อย่าว่าแต่ให้ไตลูกชายคุณเลย แม้แต่ปริมาณยาสลบที่การผ่าตัดต้องการ คุณก็ยังรับไม่ได้เลย”
หญิงชราอึ้งสักพัก มองเย่เฉิน แล้วก็มองลูกชายที่ไม่ขยับบนเตียงคนไข้ ดูเหมือนจะยอมรับชะตากรรมแล้ว
ดังนั้น เธอจึงทรุดลงกับพื้น บ่นอย่างเจ็บปวดเสียใจว่า：“ฉันมีลูกชายสี่คน สามคนแรกเสียไปแล้ว มีแค่ลูกที่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันอยู่กับเขาอย่างประคับประคองกันมาหลายปีแล้ว ถ้าเขาตาย ฉันก็อยู่ไม่ได้……”
พูดไป หญิงชราก็เงยมองเย่เฉินด้วย แล้วขอร้องอย่างขมขื่น：“คุณเย่ ถึงตอนนั้นต้องขอความเมตตาจากคุณด้วย ช่วยหาคนแข็งแรงสักสองสามคน เพื่อเราสองแม่ลูกขุดหลุมฝังด้วย จะได้จากไปอย่างสงบ……”
เย่เฉินคิดไม่ถึงว่า หญิงชราจะมีลูกชายคนนี้คนเดียวที่มีชีวิตอยู่
พอเห็นความเศร้าโศกของหญิงชราคนนี้ เย่เฉินก็ตัดสินใจได้ว่า ถ้าลูกชายเธอหมดลมหายใจแล้ว เธอก็อาจจะตายตรงนี้ได้เพราะโกรธรุนแรงเกินไป
เย่เฉินครุ่นคิดพักหนึ่ง แล้วถอนหายใจเบาๆ พูดกับหญิงชราว่า：“คุณยายครับ คุณอย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น ฉันมียาเม็ดหนึ่ง อาจจะช่วยชีวิตลูกชายคุณได้”
พูดไป เย่เฉินก็หยิบยาช่วยหัวใจเม็ดหนึ่งออกมา ยื่นไปตรงหน้าหญิงชรา
เห็นแก่ที่หญิงชราคนนี้ลำบากมากจริงๆ เย่เฉินไม่อยากให้ตัวเองที่เพิ่งช่วยพวกเขาออกมา ในพริบตาเดียว พวกเธอสองแม่ลูกก็เสียชีวิต ต้องฝังศพในต่างแดน ดังนั้นจึงตัดสินใจช่วยเหลือ
หญิงชราเห็นเย่เฉินยื่นยาหนึ่งเม็ดมาให้ ก็อดไม่ได้ที่จะถามเขาว่า：“คุณเย่……นี่……นี่ช่วยชีวิตของลูกฉันได้จริงๆ เหรอ？”
YOU MAY ALSO LIKE
