ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4749 ตายอย่างไร พวกคุณเลือกเอง 1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4749 ตายอย่างไร พวกคุณเลือกเอง 1
ที่ยากกว่านั้นคือ แม้ว่าเถากระดูกวิหคจะหายากมาก แต่ถ้าจะเอามาปรุงยาจริงๆ ปริมาณการใช้ของมันนิดเดียว สมุนไพรที่เหมือนเชื้อเพลิงนิวเคลียร์ สะท้อนให้เห็นว่าอะไรคือปริมาณน้อยแต่มีพลังมาก

ถ้ากลั่นยาก่อใหม่ล็อตหนึ่ง เกรงว่าแม้แต่หนึ่งในสิบก็ยังไม่ได้ใช้！

พอคิดแบบนี้ เย่เฉินจึงพูดกับหญิงชราว่า：“คุณยาย นี่คือสิ่งของที่สืบทอดมาจากบ้านคุณ ผมละอายใจจริงๆ แบบนี้ละกัน คุณทิ้งช่องทางติดต่อให้ผม พอผมกลับประเทศแล้ว ผมจะไปเยี่ยมถึงหน้าประตู！”

ที่จริงแล้ว เย่เฉินคิดว่า จะตอบแทนด้วยการให้ยาอายุวัฒนะหญิงชราคนนี้

หญิงชราลำบากมาทั้งชีวิต ตอนนี้ยังมาถึงจุดนี้ในที่แบบนี้ ร่างกายและจิตใจได้รับความเสียหายอย่างมากเช่นกัน

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าให้ยาอายุวัฒนะแก่เธอ แล้วให้เงินเธอก้อนโต ไม่ใช่แค่จะทำให้เธอมีชีวิตนานขึ้น แต่ยังทำให้เธอและลูกชายของเธอใช้ชีวิตอย่างสุขสบายด้วย ชีวิตที่เหลืออยู่ก็จะมีความสุข

แต่ว่า เย่เฉินรู้ว่าจะหยิบยาอายุวัฒนะมาให้เธอโดยตรง ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ไม่ได้

ยังไงแล้วยานี้ก็มีค่ามากจริงๆ หากทหารของสำนักว่านหลงเห็นเข้า กลัวว่าจะคิดในใจว่าไม่ยุติธรรม

พวกเขาไม่มีทางรู้ว่า กำไลที่ดูไม่มีค่านี้ มีค่ากับตัวเขาเองแค่ไหน

พวกเขาจะคิดแค่ว่า พวกเขาเสี่ยงชีวิตมาทำงานให้ตัวเอง แต่ตัวเองกลับเอายาที่มีค่านั้นไปให้หญิงชรากับลูกชายของเธอที่ถูกช่วยไว้ และยานี้ สำหรับคนฝึกบู๊อย่างพวกเขาแล้ว ก็ไม่อาจเอาเงินมาแลกได้

แบบนี้ ในใจเขาจะมีช่องว่างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

สุภาษิตพูดไว้ดี ไม่ต้องกังวลว่าจะแบ่งให้น้อยหรือมาก แต่ควรกังวลว่าจะแบ่งให้เท่าเทียมได้หรือเปล่า ตัวเองจะให้ทหารของสำนักว่านหลงกว่า 100 คนผิดหวังได้อย่างไร

ส่วนยาช่วยหัวใจเมื่อกี๊ที่ตัวเองให้หญิงชราให้ลูกชายกิน เย่เฉินเชื่อว่าพวกเขาจะต้องรับได้ในระดับหนึ่ง เพราะยังไงหญิงชราก็อายุมากขนาดนี้แล้ว และเสียลูกชายไปสามคนแล้ว และตอนนี้เธอกำลังจะเสียลูกชายคนที่สี่ ตอนนี้ได้ช่วยเธอ ก็ไม่หวังว่าเธอจะหมดสิ้นคนรุ่นหลัง

ดังนั้น เย่เฉินจึงตั้งใจว่า ยังไม่ให้ยาอายุวัฒนะ รอตัวเองกลับประเทศแล้ว ค่อยไปเยี่ยมถึงที่ ไม่เพียงแต่จะให้ยาอายุวัฒนะแก่หญิงชรา แต่ยังช่วยหญิงชราขจัดความยากลำบากทั้งหมดในชีวิตด้วย

หญิงชราได้ยินเย่เฉินบอกว่ากลับไปจะไปเยี่ยมเยียน จึงรีบพูดว่า：“คุณเย่ รอกลับประเทศแล้ว ก็ควรเป็นฉันที่พาลูกไปเยี่ยมเยียนคุณ จะให้คุณมาบ้านฉันได้ไง……”

เย่เฉินยิ้ม พูดอย่างจริงจังว่า：“คุณยาย คุณไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก ตั้งแต่นี้ไป ผมจะให้ทหารของสำนักว่านหลงจัดการพวกคุณสองคนให้เรียบร้อยก่อน เมื่อถึงเวลา จะส่งพวกคุณสองคนกลับประเทศเองกับตัว”

หญิงชราเม้มปากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยความซาบซึ้งว่า：“เอ่อ……งั้นก็รบกวนคุณแล้วคุณเย่……พาสปอร์ตของเราสองคนถูกคนแก๊งนี้เอาไปเผาแล้ว และยังไม่มีเงินติดตัว ตอนนี้คุณให้พวกเรากลับไปเอง พวกเราก็ไม่อาจกลับไปได้……”

เย่เฉินพยักหน้า：“งั้นคุณก็ไม่ต้องห่วง ผมจะจัดการอย่างดี”

พูดไป เขาก็พูดกับว่านพั่วจวิน：“พั่วจวิน ให้คนพาพวกเขาขึ้นมา”

ว่านพั่วจวินพยักห้าไปมา ให้คนพาคนพวกนี้ขึ้นไป

ในเวลานี้ ทหารคนอื่นในสำนักว่านหลง ย้ายศพลงมาแล้ว

ระหว่างนั้นมีคนพยายามจะหนี แต่ถูกฮาร์ดิกหมออินเดียยิงใส่หัว

จากนั้น ว่านพั่วจวินก็มาตรงหน้าเย่เฉิน พูดอย่างเคารพ：“คุณเย่ ย้ายศพไปหมดแล้ว”