ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4752 อธิษฐานให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น 2
“บัดซบ!” หม่าขุยจ้องที่ฆัวเรซพร้อมต่อว่าอย่างโกรธเคือง “ตอนนี้มึงมาขอพระเจ้าอยู่เหรอ? มึงบอกกูไม่ใช่เหรอว่ามึงเชื่อในความสามารถเท่านั้น ไม่เชื่อพระเจ้า! มึงฆ่าคนนับไม่ถ้วนตอนนี้ขอให้พวกเจ้ายกโทษให้มึง มึงกำลังล้อกูเล่นอยู่ใช่ไหม?!”
นิสัยก่อนหน้านี้ของฆัวเรซ แม้ว่าจะมีคนจ้องมองเขาตอนที่เดินผ่าน เขาก็จะล้วงปืนออกมายิงศีรษะของอักฝ่ายให้เป็นรู
และหม่าขุยซึ่งอยู่เคียงข้างเขาเหมือนสุนัขมาโดยตลอด ตอนนี้ได้ตะโกนใส่ด่าเขาเป็นครั้งแรก
แต่ฆัวเรซไม่มีเวลาอารมณ์เสีย
เขาดึงผมของตนด้วยมือของเขาอย่างความเจ็บปวดและสิ้นหวัง และพึมพำสะอื้นด้วยความคับข้องใจ “เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของผู้คนในเม็กซิโกเชื่อคาทอลิกและศาสนาคริสต์ กูจะเป็นข้อยกเว้นได้อย่างไร!”
เมื่อหม่านหยิงเจี๋ยได้ยินก็โมโหทันที เขาวิ่งไปที่ฆัวเรซแล้วซตบหน้าเขาพร้อมด่าอย่างโกรธเคือง “ไอ้เวรเอ๊ย พวกกูทำสิ่งเลวร้ายมากมายกับมึง และพวกกูกำลังจะตาย มึงขอการอภัยจากพระเจ้า แล้วพวกกูจะทำยังไง!”
หากวางไว้เมื่อคืนนี้ อยู่ต่อหน้าฆัวเรซ หม่านหยิงเจี๋ยผายลมก็จะต้องอดกลั้นแล้วเดินห่างออกไปไกลก่อนถึงจะผายลมออกมา
แต่ตอนนี้ เขาตบหน้าฆัวเรซโดยตรงอย่างแรง
ฆัวเรซเสื่อมโทรมอย่างมากในเวลานี้ ความกลัวที่จะตายทำให้อารมณ์ไม่ดีก่อนหน้านี้ได้หายไป ถูกหม่านหยิงเจี๋ยตบ ไม่ได้ทำให้เขาโมโห แต่ยังทำให้จิตใจที่เปราะบางของเขาในเวลานี้แย่ลงไปอีก
เขาทรุดตัวลงกอดศีรษะและร้องไห้ออกมาในทันที
ไม่รู้ว่าเป็นเหตุผลอะไร เมื่อเห็นฆัวเรซร้องไห้ หม่านหยิงเจี๋ยก็ยิ่งโมโหมากขึ้น เขาเตะฆัวเรซไปกองอยู่กับพื้น เตะเขาไม่หยุดและสาปแช่งอย่างโกรธเคือง “มึงทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย พระเจ้าประเทศไหนจะอภัยมึง? ไอ้สารเลว มึงยังอยากจะขึ้นสวรรค์ ไอ้เวรเอ๊ย! นรกทั้งโลกเปลี่ยนกันทรมานมึงก็ไม่พอที่จะชดใช้บาปของมึง ไอ้สารเลว ตอนนี้รู้แล้วว่าต้องขอการอภัยจากพระเจ้า ก่อนหน้านี้มึงไปทำเหี้ยอะไรล่ะ?”
ฆัวเรซกลัวจนจุดหัวใจ ปล่อยให้หม่านหยิงเจี๋ยทุบตีเขา เขารู้เพียงแต่กุมหัวร้องไห้เท่านั้น ดูเหมือนว่าจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแล้ว
ในเวลานี้ หม่าขุยก็ตื่นตระหนกพร้อมตะโกนว่า “น้ำมัน น้ำมันเยอะมาก!”
ทุกคนมองไปตามเสียง เห็นน้ำมันที่มากขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มไหลลงในห้องใต้ดิน
ในไม่ช้า น้ำมันก็เริ่มถูกเทเข้าไปในห้องขัง ทุกคนอยากจะหลบ แต่ตอนนี้ไม่มีที่ซ่อน น้ำมันจำนวนมากรวมตัวกันอยู่บนพื้น ฆัวเรซกับหม่าขุยซึ่งนอนอยู่บนพื้น ร่างกายที่สัมผัสกับพื้นได้ถูกแช่น้ำมัน
หม่าขุยหลบอย่างอัตโนมัติ แต่แขนขาของเขาขยับไม่ได้แล้ว เขาดิ้นรนก็แค่บิดตัวไปมาเท่านั้น ไม่สามารถหลบน้ำมันได้
สำหรับฆัวเรซที่อยู่ด้านข้าง เขาตกใจกับน้ำมันมากจนร่างสั่น จับราวเหล็กด้วยมือทั้งสองอย่างบ้าคลั่งและร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง “ปล่อยกูออกไปกูไม่อยากตาย … พระเจ้าโปรดช่วยผมด้วย…”
เหมยอวี้เจินคำรามอย่างบ้าคลั่ง “มึงหุบปากนะ! กูไม่อยากฟังมึงบ่นตอนที่อยู่บนถนนอีกโลกหนึ่ง!
ฆัวเรซกลับไม่ขยับใดๆทั้งสิ้น ยังคงร้องไห้อยู่ที่นั่น
เหมยอวี้เจินอารมณ์ไม่ดีมาก คว้าไฟแช็กที่อยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วโพล่งออกมา “หยุดตะโกน! หากตะโกนอีก กูจะจุดไฟ!”
วิทีนี้ได้ผลจริง ฆัวเรซรีบอ้อนวอนว่า “เหมย อย่าจุดไฟเด็ดขาดนะ ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ เราก็ยังมีความหวัง เราอดทนไว้ก่อน อาจมีคนมาช่วยเราล่ะ?”
เหมยอวี้เจินมองไปที่ภูเขาซากศพที่อยู่ข้างหลัง และถามเขาว่า “คนของมึงตายหมดแล้ว มึงคิดว่าใครจะช่วยมึงได้”
YOU MAY ALSO LIKE
