ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4796 ความจริงหรือความฝัน 1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4796 ความจริงหรือความฝัน 1
ทว่าตระกูลอานกลับคิดว่า เขาจะต้องยังมีชีวิตอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งของโลกใบนี้ เพียงแต่พวกเขายังหาไม่เจอก็เท่านั้น

แต่หลี่ญ่าหลินไม่แม้แต่จะฝันว่าตนเองจะตายแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ และเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วคนแรกที่พบกลับเป็นลูกชายของอานเฉิงซี

นี่เองทำให้คนที่เกิดมาเป็นตำรวจออย่างหลี่ญ่าหลิน เกิดความสงสัยขึ้นมาเป็นลำดับแรก

ด้วยเหตุนี้เขาจึงใจเย็นลงแล้วกล่าวแจกแจงว่า “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า ตอนนี้ฉันต้องตายแล้วถึงจะถูก ตอนนั้นฉันจำได้ว่าตอนที่ลิฟต์เปิดประตูมา มีกลุ่มชายฉกรรจ์ชุดดำเดินออกมาจากในลิฟต์และยิงมาที่ฉัน…… คนสารเลวกลุ่มนั้นป่าเถื่อนมาก แถมยังลงมืออย่างไม่ลังเล ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป ฉันจำได้ว่าฉันโดนยิงอย่างน้อยยี่สิบถึงสามสิบนั้น ฉันแม่งคงตายสนิทไปตั้งแต่นัดแรกแล้ว ต่อให้เป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิดก็คงช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก……”

เมื่อกล่าวจบ เขาก็เบิกตากว้างแล้วกล่าวออกมาว่า “แม่งเอ๊ย นี่ต้องเป็นโลกหลังความตายแน่ๆ!”

เมื่อนึกได้ถึงตอนนี้เขาก็เอ่ยออกมาทันทีว่า “ที่แท้หลังจากที่คนตายไปแล้วมันเป็นอย่างนี้นี่เอง…… อยู่ในสภาวะฝันตลอดเวลา ล่องลอยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด……แล้วหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อ? หรือว่าจะต้องกลับไปเกิดใหม่เข้าสู่วัฏจักรสงสาร?”

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาว่าก่อนจะเอ่ยว่า “ผมก็นึกว่าคนเป็นตำรวจอย่างพวกคุณจะเชื่อในวัตถุนิยม ไม่คิดเลยว่านักสืบระดับสูงชื่อดังอย่างคุณจะมีความคิดที่โง่เขลาแบบนี้เหมือนกัน”

ระหว่างที่กล่าวน้ำเสียงของเย่เฉินก็สูงขึ้นเล็กน้อย “หลี่ญ่าหลินคุณฟังให้ดีนะ คุณยังไม่ตาย และผมเป็นคนช่วยคุณ”

หลี่ญ่าหลินมองไปทางเย่เฉินแล้วโบกมือ “ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้แน่! เมื่อครู่นี้ฉันบอกไปแล้วไงว่าตอนนั้นฉันโดนยิงตั้งหลายนัด ฉันตายแล้วอย่างแน่นอน ไม่ว่าใครก็ช่วยฉันไม่ได้……แสดงว่านี่จะต้องไม่ใช่ความจริงอย่างแน่นอน! ฉันเป็นตำรวจมาทั้งชีวิต ตรรกนี้ไม่มีทางเป็นไปได้!”

เย่เฉินกล่าวเรียบๆ “ใช่ คุณโดนยิงไปหลายนัด ตอนนั้นผมก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย อวัยวะทั้งห้าของคุณกระจุยไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ร่างของคุณโดนกระสุนระดมยิงจะกลายเป็นเศษเนื้อ หากเอาเศษเนื้อของคุณมากองรวมๆ กัน อย่างน้อยๆ คงได้สักสามสี่โล”

ระหว่างที่กล่าวเย่เฉินก็หยิบมือถือออกมา และค้นหาภาพที่เขาเอาซ่อนเอาไว้ตั้งแต่ตอนนั้นออกมา จากนั้นจึงส่งให้หลี่ญ่าหลินดูพลางเอ่ยเรียบๆ ว่า “ดูเอาแล้วกัน นี่คือสภาพของคุณในตอนนั้น”

หลี่ญ่าหลินรับมือถือไปอย่างตื่นตระหนกก่อนจะก้มหน้ามอง และต้องตกใจกับรูปภาพของตนเอง

เขาทำคดีมาหลายปี เขาเห็นศพที่ตายอย่างน่าสยดสยองมาแล้วก็หลายครั้ง

แต่ศพที่โดนยิงพรุนขนาดนี้จนร่างกายกลายเป็นตะแกรง คงมีศพของเขาเพียงคนเดียว

เมื่อเห็นรูป เขาก็ยิ่งสงสัยก่อนจะเอ่ยปากว่า “แม่ง สภาพฉันเละเป็นขี้เลย และตอนนี้นายมาบอกฉันว่าฉันยังไม่ตาย?! นายคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยหรือไง”

เย่เฉินชี้ไปที่ใบหน้าของศพที่นอนตายตาไม่หลับแล้วกล่าวว่า “ดูนี่ คุณลองดูใบหน้าของคุณให้ดี คุณพบอะไรที่ผิดปกติไหม”

หลี่ญ่าหลินมองตาม และเห็นแต่เพียงสภาพเจ็บปวดของตัวเองที่น่าสังเวชใจ จึงพูดโพล่งออกไปว่า “มันจะมีอะไรผิดปกติอีก นายจะถามฉันหรือไงว่าทำไมฉันถึงทำหน้าอาฆาตแบบนั้น”

ไม่รอให้เย่เฉินตอบ หลี่ญ่าหลินก็กล่าวออกไปอย่างหัวเสีย “แน่นอนว่าฉันต้องอาฆาตอยู่แล้ว! ฉันเพิ่งรู้ข่าวว่าลูกสาวของฉันตั้งครรภ์ ฉันกำลังจะกลับไปเพื่อฉลองกับลูกกับเมีย สุดท้ายฉันไม่ได้ก้าวออกไปจากโรงยิมนั่นด้วยซ้ำเพราะถูกฆ่าซะก่อน ถ้าเป็นนาย นายจะไม่อาฆาตเลยรึ”