ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4797 ความจริงหรือความฝัน 2 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4797 ความจริงหรือความฝัน 2
เย่เฉินส่ายหน้าพลางหัวเราะแล้วกล่าวว่า “สิ่งที่ผมจะให้คุณดูก็คือ ถึงแม้ว่าร่างของคุณจะถูกยิงจนเละเป็นตะแกรง แต่โชคยังดีที่หัวของคุณไม่โดนลูกกระสุน ตอนนั้นถ้ามีกระสุนแม้แต่ลูกเดียวทะลุเข้าไปในกะโหลกของคุณ หากสมองคุณไหลออกมา แน่นอนว่าคุณได้ตายจริงๆ แน่”

หลี่ญ่าหลินมองเย่เฉินด้วยความสงสัย “หมายความว่ายังไง”

เย่เฉินชี้ไปที่ถังแสตนเลสทรงสูงแล้วยิ้มอย่างไร้ความรู้สึก “คุณลองดูถังแสตนเลสรอบตัวคุณดีๆ ของพวกนี้มีไว้สำหรับแช่แข็งร่างมนุษย์โดยเฉพาะ คุณลองสังเกตที่ถังหมายเลขเจ็ดดีๆ เพราะก่อนหน้าที่คุณจะฟื้นขึ้นมา คุณถูกแช่ไว้ที่ถังใบนั้น”

หลี่ญ่าหลินตกตะลึงกับถังแสตนเลสสูงตระหง่านตรงหน้าจนพูดไม่ออก เขาถามอย่างล่องลอย “แช่แข็ง? หมายความว่ายังไง”

เย่เฉินยิ้ม “ข้อแรก คุณเป็นคนโชคดีที่ตอนโดนโจมตี อีกฝ่ายจะเอาคุณให้ตายสนิท แต่กลับยิงไม่โดนสมองของคุณ ทำให้สมองของคุณยังทำงานอยู่จนถึงตอนนี้”

ระหว่างที่กล่าว เย่เฉินก็ชี้ไปที่เฟ่ยเข่อซินที่อยู่ด้านหลังเขา และพูดต่อไปว่า “นอกจากนั้นคุณยังต้องขอบคุณคุณหนูเฟ่ย หากเธอไม่ได้พาคุณกลับมาแช่แข็งที่ศูนย์แช่แข็งของตระกูลเฟ่ย ป่านนี้ร่างของคุณคงเน่าสลายไปแล้ว”

หลี่ญ่าหลินเพิ่งจะสังเกตว่าที่แท้แล้วด้านหลังของเย่เฉินมีคนยืนอยู่อีกสองสามคน และหนึ่งในนั้นมีเฟ่ยเข่อซินแห่งตระกูลเฟ่ยอยู่ด้วย

“ฮู้วว……” หลี่ญ่าหลินพ่นลมหายใจเย็นๆ ออกมาแล้วอ้าปากค้างมองไปที่เย่เฉินก่อนจะถามว่า “แต่นี่ก็คงไม่เพียงพอที่จะทำให้ฉันฟื้นขึ้นมาหรอกมั้ง ตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว บาดแผลของฉันไม่มีทางรักษาได้ และยิ่งไปกว่านั้น ในทางวิทยาศาสตร์ ฉันไม่เคยได้ยินว่าหลังจากที่เอาคนไปแช่แข็งแล้วเมื่อทำละลายเสร็จแล้วคนจะฟื้นขึ้นมาได้ ส่วนมากจะแช่ไว้ก่อน ส่วนจะทำละลายอย่างไรนั้นก็ค่อยว่ากันอีกที……”

ระหว่างที่กล่าวเขาก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง “อ้อ……ฉันเข้าใจแล้ว! ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว!”

ทันใดนั้นเขาก็กล่าวออกมาทันทีอย่างตื่นเต้น “จากที่นายพูดเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ฉันคงยังอยู่ในสภาพตัวแข็งทื่อใช่ไหม ตอนนี้ที่ฉันยังมีสติอยู่ ไม่ได้เป็นเพราะว่าตายไปแล้วกลายเป็นวิญญาณ แต่เป็นเพราะฉันถูกแช่แข็งและสมองของฉันยังไม่ตายสนิท ดังนั้นทุกอย่างทั้งหมดนี้ฉันน่าจะใช้สมองของฉันจินตนาการถึงนาย รวมทั้งคุณหนูเฟ่ยด้วย”

ระหว่างที่กล่าว เขาก็ชี้ไปที่ถังแสตนเลสหมายเลขเจ็ดใบใหญ่ แล้วกล่าวอย่างมั่นใจว่า “ตัวตนของฉันจริงๆ หรือร่างของฉันยังถูกแช่แข็งยังอยู่ในถังใบใหญ่นั่นใช่ไหมล่ะ”

เย่เฉินได้ยินดังนั้นก็หยุดยิ้มไปอย่างพูดไม่ออกก่อนจะหันไปหาเย่เข่อซินแล้วถามว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือ พูดมาตั้งมากมายขนาดนี้ เขายังแยกไม่ออกอีกหรือว่าอะไรคือเรื่องจริงอะไรคือความฝัน”

ทุกคนพยักหน้าอย่างแน่วแน่พร้อมๆ กันอย่างเหนือความคาดหมาย

หงห้าบ่นพึมพำว่า “อาจารย์เย่……เรื่องนี้ถ้าเปลี่ยนเป็นผม ผมก็คงไม่ต่างอะไรกับเขา……เขาก็พูดมีเหตุผลดีฟังดูแล้วฉลาดกว่าผมเสียอีก……”

ในฐานะที่พวกเขาเป็นผู้ฟัง ในใจก็ยังรู้สึกเช่นกันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยากจะเข้าใจได้

ขนาดเป็นผู้เห็นเหตุการณ์ยังไม่อยากจะยอมรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระยะสั้นๆ ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าตัว

เย่เฉินหันไปมองทุกคนที่มีสีหน้าตกตะลึง และหันกลับมาอย่างเหลืออด และมองไปที่หลี่ญ่าหลินพลางกล่าวเรียบๆ ว่า “หลี่ญ่าหลิน หากคุณอยากคุยเรื่องวิทยาศาสตร์ อย่างนั้นพวกเราก็มาคุยกันจากมุมมองวิทยาศาสตร์ก็แล้วกัน คุณคิดว่าสมองของคนเราหากไม่มีเลือดหล่อเลี้ยงจะมีชีวิตอยู่ไปได้นานเท่าไหร่”