ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4798 เพราะว่าผมไม่อยากรู้จัก1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4798 เพราะว่าผมไม่อยากรู้จัก1
หลี่ญ่าหลินตอบออกไปทันทีอย่างไม่ต้องคิด “ห้านาที! อย่างมากที่สุดคือห้านาที! ฉันทำงานเป็นนักสืบมาตั้งนานหลายปี ก็พอมีความรู้เรื่องการแพทย์อยู่บ้าง เมื่อสมองของคนเราขาดอากาศเกินห้านาที โดยปกติแล้วจะทำให้เกิดผลเสียหายหนักแก่สมอง หากเกินห้านาทีจะทำให้เกิดอาการสมองตาย ต่อให้ช่วยชีวิตเอาไว้ได้ สามารถกู้การเต้นของหัวใจและระบบการหายใจได้ แต่หลังจากที่สมองตายแล้ว จะไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีกและกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราในที่สุด”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “อย่างนั้นคุณลองทบทวนดูว่า ตอนนั้นที่คุณเจอผู้ร้ายกลุ่มนั้น คุณก็โดนยิงและสลบไป แม้ว่าตอนนั้นผมจะดำเนินการอย่างรวดเร็ว แต่กว่าผมจะจัดการผู้ร้ายกลุ่มนั้นได้ ผมก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองถึงสามนาที ดังนั้นช่วงนาทีชีวิตของคุณก็ได้ผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว!”

“ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ต่อให้ผมมีตู้เย็นอยู่แถวนั้น สามารถเอาคุณยัดเข้าไปในตู้เย็นได้ กว่าจะทำให้อุณหภูมิในสมองของคุณลดจาก 30 องศาเซลเซียสไปสู่อุณหภูมิติดลบได้ก็ต้องใช้เวลามากพอสมควรกว่าสมองของคุณจะแช่แข็งได้ อย่าว่าแต่ห้านาทีเลย แม้แต่สิบห้านาทีก็ยังไม่ทัน”

“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงระยะห่างของศูนย์แช่แข็งกับเขตนิวยอร์กที่ห่างกันถึงหนึ่งร้อยกว่ากิโลเมตร ต่อให้นั่งเฮลิคอปเตอร์ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง”

“ดังนั้นแม้ในตอนนั้นจะสามารถนำตัวคุณไปแช่แข็งได้ทันที คุณยังไม่ทันจะมาถึงที่นี่ สมองของคุณก็คงตายไปก่อนแล้ว และคุณจะยังคงมีความทรงจำเหมือนอย่างตอนนี้ได้อย่างไร”

คำพูดของเย่เฉินทำให้หลี่ญ่าหลินตกอยู่ในภวังค์

เขาค้นพบว่า สมมติฐานของเขาก่อนหน้านี้ปรากฏข้อขัดแย้งกันขึ้นในตอนนี้

อย่างแรก หากทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นความจริง คำถามคือทำอย่างไรถึงช่วยชีวิตตนที่โดนยิงพรุนจนเป็นตะแกรงให้รอดชีวิตกลับมาได้

ข้อสอง หากตอนนี้ทุกอย่างเป็นแค่ห้วงความทรงจำของเขา เช่นนั้นก็ยากที่จะอธิบายได้ว่า สมองของตนจะยังคงสภาพดังเดิมได้อย่างไรในสถานการณ์เช่นนั้น

เพราะหลังจากที่ร่างกายไม่สามารถผลิตโลหิตได้แล้ว สมองจะยังคงมีเวลาเหลืออีกแค่ห้านาทีเท่านั้น ตามสถานการณ์เช่นนี้ ตนคงไม่สามารถรักษาความทรงจำเอาไว้ได้ ในเมื่อไม่สามารถรักษาความทรงจำเอาไว้ได้ และตอนนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เย่เฉินเห็นท่าทางของเขาครุ่นคิดอย่าอึดอัดก็กล่าวเรียบๆ ว่า “ผมจะอธิบายให้คุณฟังเองว่าคุณมีชีวิตรอดอยู่ได้อย่างไร”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เย่เฉินก็หยุดไปเล็กน้อยแล้วกล่าวต่อไปว่า “วันนั้นหลังจากที่คุณโดนยิง ผมใช้วิธีการของผมในการรักษาสมองของคุณเอาไว้ไม่ให้สมองตาย ดังนั้นคุณจึงถูกนำตัวมาแช่แข็งที่นี่ได้อย่างประสบความสำเร็จ”

หลี่ญ่าหลินอดไม่ได้ที่จะถามต่อว่า “วิธีการของคุณ คือวิธีการอะไร”

เย่เฉินยิ้ม “เป็นวิธีการอะไรนั้น คุณไม่ต้องรู้ก็ได้”

หลี่ญ่าหลินถามว่า “อย่างนั้นจัดการกับบาดแผลของฉันยังไง ต่อให้คุณรักษาสมองของฉันเอาไว้ได้ แล้วร่างกายของฉัน”

เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจังว่า “นั่นคือผลงานของยาก่อใหม่ ประสิทธิภาพของมันก็คือ ไม่ว่าร่างของมนุษย์จะได้รับความเสียหายมากแค่ไหน มันก็จะสามารถก่อร่างของคุณขึ้นมาใหม่ได้”

เย่เฉินยังกล่าวต่อไปว่า “คุณลองเช็คร่างกายของคุณดูสิ ลองดูว่ายังเหลือตรงไหนไหมที่บาดแผลอยู่”

หลี่ญ่าหลินแกะชุดกันความเย็นที่ห่อหุ้มร่างกายของตนเองออกแล้วก้มลงมอง จึงพบว่าบริเวณอกถึงหน้าท้องของเขาไม่มีร่องรอยใดๆ ทั้งสิ้น”

เขาจึงถามออกทันที “ฉันโดนยิงพรุนขนาดนั้น ทำไมถึงไม่มีรอยแผลเป็นหลงเหลืออยู่เลยสักรอยล่ะ”

“ใช่” เย่เฉินกล่าวเรียบ “ผมบอกแล้วไง ว่านี่คือผลงานของยาก่อใหม่”

“ยาก่อใหม่……” หลี่ญ่าหลินไม่เคยให้ค่าของลึกลับอะไรแบบนี้เลย แต่ทันใดทันเองสมองของเขาก็นึกบทสนทนาของเขากับอานโฉงชิวขึ้นมาได้