ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4811 ห้ามล้ำเส้น 1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4811 ห้ามล้ำเส้น 1
เฟ่ยเข่อซินอธิบายว่า “วันนี้ผู้มีพระคุณกลับมาที่นิวยอร์กแล้ว และได้หายาเม็ดหนึ่งกับฉัน โดยสั่งให้ฉันทำละลายพล.ต.ท.หลี่และเอายาเม็ดหนึ่งให้เขากิน ฉันเองก็ทำตามเขาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่คิดไม่ถึงเช่นกันว่าเมื่อพล.ต.ท.หลี่กินยานั้นเข้าไปแล้ว ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บของเขาจะหายสนิท……”

สีหน้าของอานโฉงชิวตกใจมากก่อนจะหันไปมองหลี่ญ่าหลินแล้วกล่าวถามว่า “ญ่าหลิน นาย……แผลตามร่างกายของนายหายไปหมดเลยหรือ”

หลี่ญ่าหลินพยักหน้าแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “ไม่เพียงแต่หายเท่านั้น แต่ยังหายไปเหมือนอย่างแต่ก่อนที่ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น และไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็นเอาไว้เลยด้วยซ้ำ ราวกับว่าไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน……”

“นี่มัน……จะเป็นไปได้อย่างไร……” อานโฉงชิวรู้สึกราวกับว่าโลกทัศน์ได้ของเขาได้ถูกทำลายลง “นี่ไม่ใช่พลังของเทพเซียนหรือเวทมนต์ใช่ไหม”

หลี่ญ่าหลินกล่าวว่า “ไม่ใช่พลังของเทพเซียนและไม่ใช่เวทมนต์ แต่นี่คือยาเม็ดหนึ่งเท่านั้นจริงๆ”

ระหว่างที่กล่าวหลี่ญ่าหลินก็เตือนเขาว่า “นายอย่าลืมนะว่าตอนนั้นที่นายเล่าเรื่องยาอายุวัฒนะให้ฉันฟัง ฉันก็ไม่เชื่อเลยเหมือนกัน”

“ใช่!” อานโฉงชิวนึกบางอย่างขึ้นมาได้แล้วเอ่ยปากว่า “ยาอายุวัฒนะไม่เพียงแต่สามารถรักษาโรคได้เป็นโรคร้อยโรค แต่ยังทำให้เด็กลงเป็นสิบถึงยี่สิบปี ฟังดูแล้วเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ มีแต่คนที่เคยเห็นประสิทธิภาพของมันเท่านั้นถึงจะรู้ว่ายามีความมหัศจรรย์มากแค่ไหน……”

เขารีบหันไปมองหลี่ญ่าหลินแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “ยาชนิดนี้ที่นายกินน่ามหัศจรรย์ยิ่งกว่าอีก สามารถทำให้คนตายแล้วฟื้นขึ้นมาได้ แถมยังทำให้ร่างกายของนายที่ได้รับบาดเจ็บหายไปอย่างเป็นปลิดทิ้ง……คือ……นี่มันน่ามหัศจรรย์มาก!”

ตอนนั้นนายหญิงใหญ่จึงถามเฟ่ยเข่อซินอย่างตื้นตัน “คุณหนูเฟ่ยบอกว่าผู้มีพระคุณมาที่นิวยอร์ก ช่วยบอกเขาทีได้ไหมว่าฉันขอเชิญเขา ตระกูลอานทุกคนซาบซึ้งในบุญคุณของคุณมากที่ช่วยชีวิตเอาไว้ ดังนั้นจึงหวังว่าจะมีโอกาสได้พบเขาสักครั้งเพื่อขอบคุณเขา!”

เมื่อได้ยินนายหญิงใหญ่อยากเชิญเย่เฉินมาพบ เฟ่ยเข่อซินก็รีบกล่าวว่า “ขอโทษด้วยนะคะคุณนายอาน ตารางการเดินทางของผู้มีพระคุณไม่แน่นอน คราวนี้แค่เอายามาให้ฉันก็กลับไปแล้ว เขาบอกว่ามีอีกหลายเรื่องสำคัญที่ต้องทำ เลยต้องรีบกลับไป”

ถ้าจะพูดกันอย่างจริงจัง เฟ่ยเข่อซินไม่ได้พูดโกหก

เพราะว่าการเดินทางของเย่เฉินไม่แน่นอนจริงๆ โดยเฉพาะในช่วงเวลานี้ เขาออกจากแคนาดามาที่อเมริกา ฮ่องกงและมายังเม็กซิโก เฟ่ยเข่อซินเองก็ไม่รู้แผนการที่แน่นอนของเขา

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เย่เฉินได้เดินทางออกมาจากศูนย์การแช่แข็งของตระกูลเฟ่ยแล้ว

เขากลับไปที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง เพื่อไปทำการต้อนรับครอบครัวของอิโตะ นานาโกะและการมาถึงของเหออิงซิ่ว

เมื่อนายหญิงใหญ่ได้ยินว่าผู้มีพระคุณกลับไปแล้วก็กล่าวอย่างผิดหวังว่า “วันนั้นผู้มีพระคุณช่วยเราเอาไว้ทั้งครอบครัว ตอนนี้ก็มาช่วยญ่าหลินอีก บุญคุณครั้งนี้ ชีวิตนี้ของพวกเราคงตอบแทนไม่หมด แต่พวกเขากลับไม่ให้โอกาสพวกเราได้ตอบแทนเลย……”

เฟ่ยเข่อซินกล่าวด้วยท่าทางสบายๆ “คุณหญิงอาน ว่าก็ว่าเถอะ ฉันเองก็ติดหนี้ผู้มีพระคุณเอาไว้อย่างใหญ่หลวงเช่นกัน จนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทน ทำได้แค่เพียงคอยดูแลและช่วยเบาแรงเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น”

อานโฉงชิวกล่าวถามว่า “คุณหนูเฟ่ย ในตอนนั้นที่คุณท่านเฟ่ยป่วยหนักหลังจากที่จบจากงานประมูลแล้ว และในตอนนั้นคุณลุงของหนูก็ถือโอกาสนั้นยึดอำนาจ แต่ต่อมาคุณท่านกลับพลิกสถานการณ์ได้ คุณหนูและคุณท่านสามารถกลับมาที่นิวยอร์กได้ และคุณหนูถึงขั้นสามารถปกครองตระกูลเฟ่ยได้ หากผมเดาไม่ผิด เรื่องนี้ผู้มีพระคุณเป็นผู้อยู่เบื้องหลังใช่หรือไม่”

“ถูกต้อง” เฟ่ยเข่อซินกล่าวอย่าวไม่ปิดบัง และพยักหน้ากล่าวว่า “หากไม่ใช่เพราะผู้มีพระคุณ ต่อให้คุณปู่กลับมาที่เมืองจินหลิงได้ พวกเราสองคนก็คงหนีไม่พ้นการตามสังหารของลุงใหญ่อยู่ดี”