ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4814 แก้ปัญหาเฉพาะหน้า 1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4814 แก้ปัญหาเฉพาะหน้า 1
ความสัมพันธ์ของหลี่ญ่าหลินกับตระกูลอานเป็นไปด้วยดีมาตลอด จึงรู้ดีว่ายี่สิบปีที่ผ่านมานี้ พวกเขาร้อนใจในการตามหาเย่เฉินกันขนาดไหน

อีกอย่าง ที่ผ่านมายี่สิบปีนี้พวกเขาต้องทุ่มเทกำลังกายและกำลังทรัพย์ไปเป็นจำนวนมากเพื่อตามหาเย่เฉิน

เพียงแต่บางครั้ง เรื่องราวเช่นนี้ก็มักจะยากคาดเดา

ตระกูลอานแทบจะพลิกแผ่นดินตามหา แต่อย่างเดียวที่พวกเขาไม่เคยเดาถูกก็คือ เย่เฉินอยู่ในสถานที่เดิมที่เกิดเรื่องมาตลอด

ตระกูลอานถึงขั้นเคยสงสัยว่า เย่เฉินถูกองค์กรลึกลับนั่นจับตัวไปแล้วหรือไม่

แต่พวกเขาก็อธิษฐานว่าปาฏิหารย์จะมีจริง ที่จะทำให้พวกเขาสามารถตามหาเย่เฉินเจอจากมุมใดมุนหนึ่งของโลก

แต่พวกเขาคงไม่เคยคิดเคยฝันว่า เย่เฉินปรากฏตัวอยู่ใกล้ตัวพวกเขาตั้งนานแล้ว

แถมยังพยายามอย่างยิ่งในการช่วยเหลือตระกูลอานทั้งตระกูล!

หลี่ญ่าหลินอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ “หากคุณท่านกับนายหญิงใหญ่รู้ว่าหลานชายคนโตที่พวกเขาคิดถึงมาตลอด ตอนนี้ไม่เพียงยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น แต่ยังเป็นบุคคลที่พวกเขาเรียกว่าผู้มีพระคุณอีกด้วย พวกเขาจะต้องตื่นเต้นมากแน่นอนและพวกเขาคงไม่กล้าที่จะคิดฝันว่าตนเองจะฝันเรื่องราวเช่นนี้ด้วยซ้ำ……”++

“แต่ว่า……ทำไมจู่ๆคุณท่านถึงสั่งการเช่นนี้ ไม่ให้สืบต่อไปแล้ว? ตอนนั้นตั้งแต่ที่โฉงชิวเข้าร่วมงานประมูลยาอายุวัฒนะที่เมืองจินหลิง เขาก็พอที่จะเดาได้ว่าเย่เฉินจะต้องมีความเกี่ยวพันกับจินหลิงอย่างลึกซึ้ง และอาจจะถึงขั้นอาศัยอยู่ที่เมืองจินหลิงด้วยซ้ำ เมื่อจับเอาคำสำคัญอย่างคำว่าจินหลิง คำว่ากู้ชิวอี๋ เฟ่ยเข่อซินที่เป็นกุญแจสำคัญ หากสืบหาเบาะแสทุกอย่างได้อย่างกระจ่างชัด จากนั้นหากำแพงสีขาวสูงใหญ่และเอาแกนหลักทั้งสามและเบาะแสอื่นๆ ที่เกี่ยวจ้องโยงเข้าด้วยกัน จากนั้นขีดเส้นสีแดงเพื่อเชื่อมโยงทุกเบาะแสเข้าด้วยกัน น่าจะปลดล็อคเบาะแสสำคัญของเย่เฉินได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สืบไปตามเบาะแสสำคัญก็จะสามารถสืบหาได้ว่าเย่เฉินก็คือลูกชายของเฉิงซีได้ในไม่ช้าก็เร็ว……”

เมื่อคิดได้ดังนี้แล้วหลี่ญ่าหลินก็แอบรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “แต่ว่า……แม้จะมีคำพูดที่ว่าทุกเส้นทางมุ่งหน้าไปที่กรุงโรม แต่ถ้าพวกคุณก็ต้องเดินไปตามเส้นทางด้วย ถ้าพวกคุณไม่เดิน กรุงโรมก็คงไม่เดินมาหาพวกคุณแน่ เรื่องนี้น่าปวดหัวชะมัด……”

นายหญิงใหญ่ที่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วเมื่อเห็นหลี่ญ่าหลินไม่ยอมพูดจา แถมยังมีสีหน้าลำบากใจก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงว่า “ญ่าหลินเป็นอะไรไป ไม่สบายตรงไหนหรือไม่”

หลี่ญ่าหลินได้สติกลับคืนมาจึงรีบกล่าวว่า “ไม่ได้เป็นอะไรครับคุณป้า ผม……ผมสบายดี ก่อนหน้านี้เป็นออฟฟิศซินโดรม ทั้งปวดหัวปวดหลัง กระดูกสันหลังผิดปกติ แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้ว……”

นายหญิงใหญ่ถามว่า “ฉันเห็นท่าทางเมื่อครู่นี้ของคุณดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ คิดถึงบ้านใช่ไหม อยากรีบกลับไปหาลูกเมียแล้วล่ะสิ”

หลี่ญ่าหลินกล่าวอย่างทำตัวไม่ถูก “คุณป้าครับ พูดตามตรงนะครับ ผมยังไม่อยากกลับไปอธิบายเรื่องพวกนี้ให้พวกเธอฟัง ลูกเพิ่งส่งข่าวมาบอกผมว่าเธอตั้งครรภ์ สุดท้ายผมกลับหายตัวไป……”

เขาตั้งใจกล่าวเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของนายหญิงใหญ่ด้วยก็เลยถามอานโฉงชิวว่า “โฉงชิว เมียฉันน่าจะมาหาแกใช่ไหม แกพูดกับเธอว่ายังไง”

อานโฉงชิวหัวเราะเย้ยเล็กน้อย “ฉันจะพูดอะไรได้……ฉันก็ได้แต่บอกว่าไม่แน่ใจ……ตอนนั้นผู้มีพระคุณสั่งฉันว่าไม่ว่ายังไงก็ห้ามฉันบอกเมียแกว่าแกตายแล้ว แต่ให้บอกว่าแกหายตัวไป หรือไม่ก็บอกว่าหนีตามผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว คำพูดแบบนี้ฉันจะพูดออกไปได้ยังไง……”

หลี่ญ่าหลินถอนใจแล้วเอ่ยว่า “อย่างนั้นก็ต้องคิดให้ดีว่ากลับไปจะไปอธิบายให้พวกเธอฟังยังไง เรื่องนี้หากหาคำอธิบายที่ดีไม่ได้ พวกเธอจะต้องสงสัยในตัวฉันไปตลอดแน่นอน……”