ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4827 พูดออกมาอย่างอาจหาญ 1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4827 พูดออกมาอย่างอาจหาญ 1
หลังจากได้ฟังคำสั่งของเย่เฉินแล้ว เฉินจื๋อข่ายก็รีบกล่าวออกมา: “ได้ขอรับคุณชาย กระผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้แหละขอรับ”
พูดจบก็รีบหันตัวแล้วเดินออกไปทันที
นางาฮิโกะ อิโตะในตอนนี้ก็เลยกล่าวออกมาอย่างรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย: “คุณเย่ ท่านไม่ต้องเกรงใจเช่นนี้หรอก ฉลองวันเกิดก็คงไม่ต้องแล้วล่ะ มีธุระอะไรท่านก็สั่งการมาได้เลยตรงๆ”
อิโตะ นานาโกะที่อยู่ด้านข้างก็เดาไม่ถูกถึงจุดหมายที่แท้จริงของเย่เฉินที่ให้พวกเขามาที่นครนิวยอร์ก ดังนั้นก็เลยกล่าวออกมาด้วยความจริงใจอย่างมากเช่นกัน: “เย่เฉินซัง หากคุณมีธุระอะไรให้ตระกูลอิโตะรับใช้ ก็ขอให้คุณไม่ต้องเกรงใจพวกเราเลย! ไม่ว่าจะให้ทำอะไรก็ตาม ตระกูลอิโตะของเราจะทำอย่างสุดกำลังความสามารถแน่นอน!”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “หากจะบอกว่าข้ามีอะไรที่ต้องการให้ตระกูลอิโตะรับใช้จริงๆ ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี”
ขณะที่พูดอยู่ เย่เฉินก็นิ่งไปเล็กน้อยและกล่าวต่ออีกว่า: “ช่วงนี้ข้าบังเอิญไปพบตัวยาชนิดหนึ่งที่สามารถช่วยเหลือคนพิการได้ ดังนั้นจึงอยากจะให้คุณอิโตะและคุณทานากะประเดี๋ยวช่วยลองยาให้ข้าหน่อย”
นางาฮิโกะ อิโตะแม้แต่ฝันก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่าเย่เฉินเรียกให้เขามาไกลถึงสหรัฐอเมริกาเช่นนี้เพื่อให้เขาทดลองยา
หากเป็นคนปกติทั่วไปได้ยินว่าต้องการจะให้ตัวเองทดลองยา เกรงว่าในใจจะต้องตื่นเต้นอย่างแน่นอน
แต่ทว่า นางาฮิโกะ อิโตะมีความไว้วางใจในตัวของเย่เฉินอย่างหมดเปลือก
ยังไงหลังจากที่เขาและทานากะ โคอิจิถูกตัดแขนไป สภาพร่างกายก็สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็วพอสมควร และก็ต้องยกความดีให้ยาทิพย์ชั้นยอดของเย่เฉินเช่นกัน
ดังนั้นเขาก็กล่าวออกมาอย่างไม่เสแสร้งเลยแม้แต่นิดว่า: “คุณเย่ ท่านเอายาให้ข้าได้เลย กระผมจะกินเดี๋ยวนี้แหละ!”
ทานากะ โคอิจิก็กล่าวออกมาอย่างไม่ลังเลเช่นกัน: “คุณเย่ กระผมก็ยินดีเช่นกัน!”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “พวกคุณสองคนไม่ถามหน่อยหรือว่ายานี้มีผลอย่างไรบ้าง?”
นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ยปากกล่าวขึ้น: “ไม่ว่าท่านมีตัวยาอะไรก็ตามที่ต้องการให้กระผมลอง กระผมนางาฮิโกะ อิโตะก็จะไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว!”
ทานากะ โคอิจิก็แสดงท่าทีออกมาด้วยเช่นกัน: “คุณเย่ กระผมก็เหมือนกับท่านเช่นกัน!”
เย่เฉินพยักหน้าครู่หนึ่งแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพวกเราก็เข้าไปค่อยว่ากันเถอะ ตัวยานี้ของยาค่อนข้างประหลาดอย่างบอกไม่ถูก ไม่สามารถที่จะอ้าปากแล้วกินเข้าไปได้ จำเป็นต้องให้คนทั้งคนแช่ลงไปในนอ่างน้ำก่อน หลังจากนั้นค่อยทานยา”
นางาฮิโกะ อิโตะรีบกล่าวออกมาทันที: “อย่าว่าแต่แช่ลงกินไปในอ่างน้ำ แม้ว่าจะให้กระผมตีลังกากิน กระผมก็ไม่มีความคิดโต้แย้งใดๆ เลย!”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ได้ ในห้องได้เตรียมการไว้ให้ทั้งสองท่านเรียบร้อยแล้ว ตามผมมาเถอะ”
อิโตะ นานาโกะในตอนนี้เริ่มมีความสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเดินมายังด้านหน้าของเย่เฉิน จากนั้นกล่าวถามด้วยเสียงเบาๆ ว่า: “เย่เฉินซังขอถามหน่อยได้ไหมว่า คุณให้ท่านพ่อทานยาอะไรหรือ? มีผลทางด้านไหนบ้าง?”
เย่เฉินกล่าวด้วยท่าทางลึกลับว่า: “ลิขิตสวรรค์มิอาจแพร่งพรายได้ รายละเอียดว่ามีผลด้านไหนนั้น รออีกประเดี๋ยวคุณก็จะทราบแล้วล่ะ”
อิโตะ นานาโกะค่อยๆ พยักหน้าไปมา และไม่ได้ไล่ต้อนถามต่ออีก
ตามความเข้าใจที่เธอมีต่อเย่เฉิน เธอเชื่อว่าเย่เฉินไม่ให้ท่านพ่อของตนเสี่ยงอันตรายแน่นอน
หากเป็นเพียงการทดลองผลดีร้ายของตัวยาชนิดหนึ่งอย่างปกติทั่วไปเท่านั้น ยังไงเขาก็ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากให้ท่านพ่อรีบมาจากญี่ปุ่นเลย
ผ่านไปเร็วมาก ทุกคนของตระกูลอิโตะก็มาถึงห้องชุดที่หรูหราโอ่โถงแห่งหนึ่งที่จัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยนานแล้วภายใต้การนำพามาของเย่เฉิน
ห้องชุดห้องนี้แม้ว่าจะไม่ใช่ห้องเพรสซิเดนสูทที่ใหญ่เช่นนั้น แต่ก็มี 3 ห้องนอนและ 4 ห้องน้ำเช่นกัน
และในนี้ในอ่างอาบน้ำของห้องน้ำทั้ง 2 ห้องได้ใส่โคลนเสริมความงามสีเขียวลงไปแล้ว
หลังจากเย่เฉินนำพาคนของตระกูลอิโตะเข้ามาในห้องแล้ว ก็ให้ทุกคนนั่งลงบนโซฟาก่อน จากนั้นกล่าวว่า: “ผมได้ให้คนเตรียมอ่างแช่ตัวไว้สองอ่างแล้ว เดี๋ยวให้หงห้าและพ่อบ้านแยกย้ายกันนำพาคุณอิโตะและคุณทานากะไปในห้องอาบน้ำที่ต่างกัน รอให้ทั้งสองท่านนอนแช่ลงไปในอ่างอาบน้ำแล้ว ข้าค่อยเอายาให้ทั้งสองท่าน”
YOU MAY ALSO LIKE
