ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4833 บากะ! 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4833 บากะ! 2
ในขระที่พูดอยู่ เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาใส่หน้าของทานากะ โคอิจิ กล่าวด้วยเสียงหัวเราะกระแอมว่า: “ต้องรู้ก่อนว่าเพื่อชาวญี่ปุ่นของอาจารย์เย่ไม่ได้เป็นมิตรเสียเท่าไรมาโดยตลอด สองพี่น้องตระกูลโคบายาก็วนเวียนผลัดกันลิ้มลองมาใช้ชีวิตที่โรงเลี้ยงสุนัขมาโดยตลอด พวกเจ้าตระกูลอิโตะหากไม่ใช่เพราะมีคุณหนูนานาโกะ เกรงว่าพวกคุณก็จะกลายเป็นแขกวีไอพีของโรงเลี้ยงสุนัขของข้าไปแล้ว”
จากนั้นเขาก็กล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ: “เพียงแต่ว่าไม่พูดถึงเรื่องอื่น จะว่าไปคุณหนูนานาโกะก็คู่ควรกับอาจารย์เย่จริงๆ แม่เจ้าโว้ย นี่ไม่เคยเห็นอะไรที่คู่ควรเช่นนี้มาก่อนเลย! ต่อไปพวกเขาทั้งสองคนหากไม่ได้ไปด้วยกันต่อ งั้นก็คงจะเสียดายแย่เลยจริงๆ ……”
หงห้าสูบบุหรี่ไปหมดแล้วหนึ่งมวน ระดับของเหลวในอ่างอาบน้ำก็เกือบหยุดการเพิ่มขึ้นแล้ว
ในตอนนี้ทานากะ โคอิจิที่นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำยังคงไม่มีความรู้สึกตัวใดๆแม้แต่เล็กน้อยเลย
แต่ทว่านางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ด้านข้างนั้นกลับค่อยๆ ขยับขึ้นมาบ้างเล็กน้อยในตอนนี้ในบัดดล
พ่อบ้านของเขาที่เป็นกังวลอย่างสุดขีดก็คอยอยู่สังเกตรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ทุกอย่างของเขามาตลอด พอเห็นเขาค่อยๆ ขยับตัวขึ้นมาทันมด ก็รีบอยากจะเข้ามาสังเกตอาการเสียหน่อย
ในตอนนี้ หนังตาของนางาฮิโกะ อิโตะก็ขยับขึ้น ค่อยๆ เบิกตาออก เขารู้สึกว่าราวกับว่าตัวเองนอนหลับอย่างสบายใจไปหนึ่งคืนเต็มๆ ก็ไม่ปาน พอลืมตาขึ้นก็เห็นพ่อบ้าน ความรู้สึกตัวถัดมาก็ยืดเอวที่เมื่อยล้าขึ้น มีโคลนเลอะเทอะทั่วไปหมด
แม้ว่าพ่อบ้านจะมีโคลนเลอะตัวเต็มไปหมด แต่กลับไม่ได้สนใจอะไรมากนักอยู่แล้ว แต่กล่าวถามด้วยอาการเป็นห่วงว่า: “ท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”
นางาฮิโกะ อิโตะปัดโคลนบนมือทิ้งไปแล้วกล่าวออกมาจากใจว่า: “ก็รู้สึกว่าหลับสบายมาก ราวกับว่าไม่ได้นอนหลับเป็นระยะเวลานานเช่นนี้มานานมากแล้ว มีความรู้สึกสดชื่นปลอดโปร่งมาบ้างเช่นนั้น”
พ่อบ้านรีบกล่าว: “ท่านเพิ่งจะหลับไปไม่ถึง 20 นาทีเอง”
“อะไรนะ?” นางาฮิโกะ อิโตะมองมาที่เขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วโพล่งออกมา: “ฉันรู้สึกว่าตนเองหลับไปแบบสลบไสลไม่รู้เรื่องเลย นี่เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึง 20 นาทีเท่านั้นเองเหรอ?”
“ใช่แล้วขอรับ……” พ่อบ้านกล่าวอย่างยืนยันมั่นใจ: “กระผมดูเวลามาโดยตลอด กล่าวอย่างสัตย์จริงได้เลยว่าถึงตอนนี้ก็เพียงแค่ 18 นาทีกว่าๆ นิดๆ เท่านั้น”
นางาฮิโกะ อิโตะพ่นลมหายใจออกมาแล้วกล่าวอย่างทอดถอนอารมณ์ว่า: “ระยะเวลาเพียงแค่สั้นๆ เช่นนี้จะสามารถหลับอย่างสบายได้เช่นนี้ จะว่าไปแล้วจะต้องเป็นฤทธิ์ยาของคุณเย่ที่สำแดงความอัศจรรย์ขึ้นอย่างแน่นอน……”
พ่อบ้านกล่าวด้วยอาการระมัดระวัง: “นอกจากท่านจะสดชื่นปลอดโปร่งแล้ว ยังมีความรู้สึกอะไรอย่างอื่นอีกหรือไม่?”
“ไม่มีแล้ว” นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ยปากกล่าวออกมา: “ทำไมจึงถามเช่นนี้?”
พ่อบ้านกล่าวออกมาอย่างระวัง: “เมื่อครู่ตอนที่ท่านหลับไป กระผมพบว่าแม้ว่าท่านจะไม่ขยับเลยแม้แต่นิด แต่ว่าระดับของเหลวที่อยู่ในอ่างอาบน้ำทั้งหมดไปเพิ่มขึ้นอย่างไม่หยุด แปลกมาก ก็เหมือนกับว่ามีคนเทโคลนใหม่จำนวนมากลงมาในอ่างอาบน้ำอย่างเงียบๆ ผ่านช่องทางที่มองไม่เห็น……”
“งั้นเหรอ?” นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวออกมางั้นๆ : “เป็นไปได้ไหมว่าใต้อ่างอาบน้ำนี้มีอุปกรณ์ที่ให้เติมโคลนโดยเฉพาะอยู่?”
พ่อบ้านส่ายหัวแล้วกล่าว: “กระผมก็ไม่แน่ใจนัก……แต่ท่านไม่ได้มีความรู้สึกที่ผิดแปลกไปจากเดิมอะไรก็ดีแล้ว……”
นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวรับคำมาหนึ่งเสียงแล้วก็กล่าวต่อไปอย่างขอไปทีว่า: “จะต้องมีรูฉีดน้ำอะไรประมาณนี้แน่นอน ที่คอยฉีดโคลนเข้ามาข้างในอย่างเงียบๆ”
ในขณะที่พูดอยู่ นางาฮิโกะ อิโตะขยับมือทั้งสองข้างคลำลงไปด้านใน
พอตอนที่คลำไปก็ไม่ได้สนใจอะไร ทันใดนั้นเขากลับรู้สึกว่าคลำไปถูกขาสองข้าง
สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นนิ่งอึ้งไปเลย จากนั้นก็กล่าวสบถออกมาเสียงดัง: “บากะ! ทำไมขาปลอมของข้าก็เอาใส่เข้าไปในอ่างอาบน้ำด้วยเล่า? หรือว่าพวกมันทั้งสองข้างก็ต้องแช่น้ำด้วยงั้นหรือ?!”
YOU MAY ALSO LIKE
