ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4839 เป็นของที่เย่เฉินซังมอบให้คุณเหรอ? 2 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4839 เป็นของที่เย่เฉินซังมอบให้คุณเหรอ? 2
ในตอนนี้นาทีนี้

เย่เฉินได้เดินออกมาในห้องอาบน้ำที่นางาฮิโกะ อิโตะอยู่ก่อน

เพราะว่าอิโตะ นานาโกะเป็นกังวลถึงเหตุที่จะเกิดขึ้น ในตอนนี้ก็เลยยืนรออยู่อย่างเป็นกังวลไม่ไกลจากนอกประตูนัก และก็ยังมีท่านอาเอมิ อีโตะของเธอที่ยังรออยู่ด้วยกับกับเธอด้วยเช่นกัน

พอเห็นเย่เฉินออกมา ความสำนึกของอิโตะ นานาโกะก็อยากจะเข้าไปในทันที แต่พอนึกได้ว่าท่านพ่อยังอยู่ในห้องอาบน้ำ ดังนั้นก็เลยหยุดฝีเท้าเอาไว้ แล้วเว้นระยะห่างอยู่ราวสองสามเมตรกล่าวถามเย่เฉินว่า: “เย่เฉินซัง……เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

“ก็เรียบร้อยดีนะ” เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “กำลังล้างเนื้อล้างตัวอยู่ อีกประเดี๋ยวก็ออกมาแล้ว”

อิโตะ นานาโกะทำปากจู๋ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวถามหยั่งเชิงดูว่า: “เมื่อครู่ฉันเหมือนกับว่าได้ยินท่านพ่อร้องไห้เลย ไม่ทราบว่าเป็นข้าที่ฟังผิดไปหรือเปล่า……”

เย่เฉินค่อยๆ ยิ้มออกมา จากนั้นก็เดินมาที่เบื้องหน้าของเธอแล้วกล่าวปลอบประโลมว่า: “ไม่มีอะไรหรอก เมื่อครู่อารมณ์ของคุณอิโตะค่อนข้างตื่นเต้นไปหน่อย แต่เขาเช่นนั้นก็เป็นเพราะว่าดีใจจึงตื่นเต้น ดังนั้นเธอก็ไม่ต้องกังวลจนเกินไปหรอก คาดว่าเดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีก็น่าจะออกมาแล้วล่ะ”

อิโตะ นานาโกะมีความสงสัยเล็กน้อยจึงกล่าวถามออกมาอย่างระแวดระวัง: “ที่แท้แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ที่สามารถทำให้โอโต้ซังดีใจจนร้องไห้ออกมาได้เช่นนี้?”

เย่เฉินกล่าวออกมาด้วยท่าทางที่ลึกลับอย่างจงใจ: “อย่าร้อนใจไป อีกประเดี๋ยวเดียวเธอก็จะทราบแล้ว”

อิโตะ นานาโกะเห็นว่าเย่เฉินไม่ยอมอธิบายให้ชัดเจน ก็เลยได้แค่พยักหน้า แล้วอยู่ด้วยกันกับท่านอา จากนั้นก็ตามเย่เฉินกลับไปที่ห้องรับแขกด้วยกัน

และในตอนที่อิโตะ นานาโกะยังสงสัยว่าที่แท้แล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ซูรั่วหลีที่อยู่ด้านข้างตื่นเต้นจนฝ่ามือออกเหงื่อ

ตอนนี้เธอก็เป็นนักบู๊ห้าดาวแล้ว ความไวต่อประสาทสัมผัสไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ดังนั้นเมื่อครู่ในห้องอาบน้ำที่เย่เฉินสนทนากับนางาฮิโกะ อิโตะ แม้ว่าเธอจะไม่ได้จงใจแอบฟัง แต่ก็ยังสามารถได้ยินอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งเลย

ดังนั้นในตอนนี้เธอได้รู้แล้วว่านางาฮิโกะ อิโตะได้เกิดก่อขาทั้งสองข้างออกมาใหม่โดยอาศัยยาก่อใหม่ที่เย่เฉินให้ นี่มันทำให้ในใจของเธอตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้ เพราะว่าต่อจากนี้อีก 2 ชั่วโมง เครื่องบินที่แม่ของเธอโดยสารก็จะลงจอดที่นครนิวยอร์กแล้ว และตอนนั้นแม่ก็จะเหมือนกับนางาฮิโกะ อิโตะเช่นกัน ขาขาดแล้วก็งอกออกมาใหม่ เปลี่ยนกลับมาเป็นคนปกติใหม่อีกครั้ง!

หลังจากนั้นไม่กี่นาที นางาฮิโกะ อิโตะก็เปลี่ยนชุดกีฬาที่เย่เฉินได้สั่งให้คนเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว และก็เดินออกมาจากในห้องอาบน้ำพร้อมกับพ่อบ้าน

นางาฮิโกะ อิโตะในตอนนี้ ตาทั้งสองข้างและจมูกต่างก็แดงระเรื่อไปหมด จังหวะการก้าวเดินทั้งร่างของเขาค่อนข้างเชื่องช้าเล็กน้อยไปบ้าง แม้กระทั่งอาจจะมีการหยุดนิ่งชะงักไปบ้าง แต่ว่านี่ไม่ใช่เป็นเพราะว่าขาของเขามีปัญหาอะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าอารมณ์ตื่นเต้นของเขาในตอนนี้ยังไม่ได้ปรับให้สงบลงได้เลย

พอเห็นนางาฮิโกะ อิโตะออกมา อิโตะ นานาโกะก็รีบลุกขึ้นเดินมาทันที เพิ่งเดินมาไม่กี่ก้าว จู่ๆ ก็พบความไม่ปกติของท่านพ่อขึ้น

อันดับแรกเลยท่านพ่อไม่ได้สวมชุดยูกาตะตัวนั้นที่ใส่ไปก่อนหน้านั้น

อันดับต่อมาคือคิดไม่ถึงว่าท่านพ่อจะเปลี่ยนเป็นชุดกีฬาที่ขาสั้นและแขนสั้นไปทั้งตัวได้

และสิ่งที่ยิ่งทำให้เธอประหลาดใจมากขึ้นก็คือ ขาเทียมของท่านพ่อก็เปลี่ยนรูปแบบไปด้วย

ขาเทียมเมื่อก่อนนี้ก็ไม่ใช่สินค้าที่มีลักษณะเหมือนจริงเช่นนี้

ยังไงขาเทียมถึงแม้ว่าจะล้ำสมัยขนาดไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีลักษณะเหมือนร่างกายของคนเช่นนี้ได้ ดังนั้นในส่วนของต้นขา หัวเข่าและน่องเล็กทุกส่วนต่างก็ใช้โลหะผสมไททาเนียมมาเป็นส่วนผสมในการทำเป็นโครงขึ้นมา

ขาเทียมของนางาฮิโกะ อิโตะก็นับว่าดูเนี๊ยบมากเลย ในส่วนของต้นขา น่องเล็กต่างก็ใช้วัสดุที่ราวกับกล้ามเนื้ออะไรประมาณนั้นมาทำก็ไม่ปาน ซึ่งเลียนแบบรูปทรงและความรู้สึกในการเห็นเหมือนกล้ามเนื้อจริง

แต่ว่านี่ยังไงก็เป็นขาเทียม เพื่อสะดวกในการซ่อมแซมและไม่ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนที่ของอะไหล่หลายตัวของขาเทียม ชิ้นส่วนข้อต่อของหัวเข่าและข้อสองส่วนนี้ต่างต้องมีชิ้นส่วนโลหะโผล่ออกมาด้านนอกอยู่แล้ว