ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4858 นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดของคุณ2 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4858 นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดของคุณ2
โรงแรมหรูระดับห้าดาว ล้วนมีหน้าร้านเล็กๆไว้คอยให้บริการ แบรนด์หรูชั้นนำต่างก็ถูกดึงดูดให้มาตั้งร้านกันที่นี่ เพื่อสะดวกกับการจับจ่ายใช้สอยของลูกค้าระดับสูง

ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นร้านแหวนเพชรหรือชุดสูท ก็สามารถหามันได้จากที่นี่

ซูโสว่เต้าไม่คิดว่าเย่เฉินจะจัดการให้ตัวเองได้ในทันที แม้เวลาจะกระชั้นชิดเป็นอย่างมาก ในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า พูดอึกๆอักๆ“นี่มัน……จะกะทันหันเกินไปหรือเปล่า ผมยังไม่ได้เตรียมใจให้พร้อมเลย……”

เย่เฉินถามเขา“ขอแต่งงานนอกจากแหวนเพชรกับดอกไม้แล้ว ยังต้องเตรียมอะไรอีก？”

“เอ่อคือ……”ซูโสว่เต้าก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้จะตอบยังไง

เย่เฉินพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย“เอาล่ะ อย่าชักช้าอยู่เลย ผมจะให้เหล่าเฉินพาลงไปเดี๋ยวนี้”

พูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดโทรตามเฉินจื๋อข่าย

ทันทีที่เฉินจื๋อข่ายเข้ามา เย่เฉินก็พูดกับเขา“เหล่าเฉิน นายพาคุณซูไปร้านCartierตรงชั้นหนึ่งแล้วเลือกแหวนมาสักวง กับชุดสูทอีกชุดหนึ่ง จากนั้นให้แผนกห้องพักเตรียมช่อกุหลาบมาด้วยช่อหนึ่งส่งมาให้ที่ห้องด้วย ”

แม้เฉินจื๋อข่ายจะประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับอย่างฉะฉาน“ได้ครับคุณชาย！”

พูดจบ ก็ทำท่าเชิญซูโสว่เต้า“ไปเถอะครับ คุณซู”

ซูโสว่เต้าแม้จะรู้สึกเหมือนเป็นการถูกบังคับ แต่ในตอนนี้ก็ไม่ได้โอ้เอ้อะไรอีก รีบตามเฉินจื๋อข่ายออกจากห้องไป

และในตอนนี้

ใจของซูรั่วหลีก็อยู่ที่ร่างกายของคนเป็นแม่เท่านั้น

บนไม้แขวนในห้องน้ำ มีชุดเดรสแขนสั้นที่ซูรั่วหลีได้เตรียมไว้ให้คนเป็นแม่อยู่ก่อนแล้ว

ชุดกระโปรงนี้ เธอเป็นคนเลือกให้แม่โดยเฉพาะ

แตกต่างกับนางาฮิโกะ อิโตะ แขนขวาของเหออิงซิ่วนั้นไม่มีมานานกว่ายี่สิบปี ดังนั้น ตั้งแต่ที่ซูรั่วหลีจำความได้ เธอก็ไม่เคยเห็นแม่สวมใส่เสื้อแขนสั้นมาก่อน

ต่อให้จะเป็นฤดูร้อนที่ร้อนที่สุด แม่ก็จะใส่แต่เสื้อแขนยาว มีบางครั้งที่จะใส่กระโปรงบ้าง แต่ท่อนบนก็ยังคงเป็นเสื้อแขนยาวอยู่

ซูรั่วหลีไม่เคยเห็นแขนขาที่แข็งแรงของแม่ แต่เธอเดาว่า หากแม่ได้สวมใส่ชุดเดรสที่ตัวเองเลือกสรรมาอย่างตั้งใจนี้ จะต้องงดงามอย่างมากแน่ๆ

และเหออิงซิ่วในตอนนี้ ก็ไม่ได้รู้เลย ว่าชุดกระโปรงนี้มันเป็นของตัวเอง

ภายใต้ความช่วยเหลือของซูรั่วหลี เธอถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น มองไปยังชุดกระโปรงสวยหรูสีเขียวอ่อนที่มีลวดลายของดอกไม้ พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม“รั่วหลี ชุดกระโปรงนี้สวยมากๆเลย ปรกติหนูดูเหมือนเด็กห้าวเอามากๆ ทำไมครั้งนี้ถึงคิดจะใส่ชุดกระโปรงขึ้นมาได้ล่ะ ？”

เหออิงซิ่วไม่รู้ ว่าชุดกระโปรงนี้ แท้ที่จริงแล้วลูกสาวเป็นคนซื้อมันให้ตัวเอง

ในความคิดของเธอ เพราะรั่วหลีต้องฝึกศิลปะการต่อสู้ เวลาปรกติก็แทบจะไม่เคยสวมใส่ชุดกระโปรงเลย

ในตอนนี้เองซูรั่วหลีหยิบเอาชุดกระโปรงนั้นออกจากไม้แขวน เทียบไปกับร่างของตัวเอง ถามด้วยรอยยิ้ม“แม่ แม่ว่ามันก็ดูสวยเหมือนกันใช่ไหม？”

เหออิงซิ่วพยักหน้าให้ และกล่าว“สวยมาก แต่ดูจะเชยไปหน่อย ไม่เหมาะกับเด็กสาวที่อายุยี่สิบเท่าไร แต่เหมาะกับผู้หญิงอายุสามสิบสี่สิบมากกว่า ”

ซูรั่วหลีหัวเราะร่าแล้วกล่าว“สายตาแม่แม่นมาก！หนูก็ว่าชุดแบบนี้ไม่เหมาะกับเด็กสาวอย่างหนูเท่าไร ”

เหออิงซิ่วยิ้มอย่างรักใครเอ็นดูและกล่าว“ลูกอายุยี่สิบกว่าแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไปแล้ว เด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหนู บางคนตอนนี้ก็เป็นแม่คนกันแล้ว”

ซูรั่วหลีแลบลิ้นปลิ้นตา พูดอย่างออดอ้อน “แม่ อยู่กับแม่ ยังไงหนูก็จะเป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้นแหละ ”