ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4859 ความปรารถนาเป็นจริง1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4859 ความปรารถนาเป็นจริง1
เหออิงซิ่วสัมผัสไปที่ใบหน้าของซูรั่วหลี ถอนหายใจแล้วกล่าว“แม่ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าซูรั่วหลีของแม่จะเป็นนักบู๊ห้าดาวไปได้ ลูกมีโอกาสอย่างทุกวันนี้ได้ เป็นความสุขที่สุดในชีวิตของแม่แล้ว ！”

ซูรั่วหลียกแขนขึ้น แตะไปที่หลังมือของแม่เบาๆ ขอบตาแดงเรื่อ พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น“แม่ อีกเดี๋ยวจะมีเรื่องที่น่ายินดีมากกว่านี้ ตั้งแต่หนูอายุห้าขวบ ทุกๆวันเกิดจะขอพรนี้อยู่ตลอด อีกเดี๋ยวมันจะเป็นจริงแล้ว！”

ซูรั่วหลีในวัยเด็ก รู้สึกเสียใจกับแขนขวาที่ขาดหายไปของแม่มากที่สุด

ดังนั้น ตั้งแต่ที่เธอรู้ความ คำอธิษฐานในทุกๆวันเกิดของเธอ เธอก็จะขอพรอยู่แค่เรื่องเดียว นั้นก็คือขอให้แม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม เป็นคนปกติทั่วไป

แม้เธอจะรู้มาตลอด ว่าคำอธิษฐานนี้ไม่มีทางจะเป็นจริงได้ แต่เธอก็ยังพยายามขอพรกับเรื่องนี้อยู่ซ้ำๆ

และตั้งแต่เธอห้าขวบ เวลาที่เหออิงซิ่วคนเป็นแม่ถามเธอว่าอธิษฐานขอพรอะไร เธอก็จะยิ้มแล้วตอบกลับเพียงคำเดียวว่า： ความลับ

ดังนั้น เมื่อเหออิงซิ่วได้ยินว่าลูกสาวอธิษฐานขอพรแบบเดียวกันนี้มากว่าหลายสิบปี จึงถามด้วยความประหลาดใจว่า“รั่วหลี มันคือคำอธิษฐานอะไรกัน ที่ทำให้ลูกขอติดต่อกันมากว่าหลายสิบปีได้? ! ”

ซูรั่วหลียิ้มอย่างมีเลศนัย ดึงแม่มาที่อ่างอาบน้ำ แล้วพูดเร่ง“แม่ แม่ลงไปนอนในอ่างก่อน คำตอบที่แม่อยากรู้ คืนนี้แม่จะได้รู้มันทุกอย่าง！”

เหออิงซิ่วไม่รู้ ว่าทำไมลูกสาวต้องให้ตัวเองลงไปนอนในอ่างอาบน้ำ แต่เธอเห็นใบหน้าที่เฝ้ารออย่างจดจ่อของลูกสาว ก็จึงไม่ได้ถามอะไรให้มากความ

แต่เมื่อเธอแช่ร่างของเธอตั้งแต่ช่วงลำคอลงไปในอ่างอาบน้ำแล้ว ซูรั่วหลีก็หยิบเอายาก่อใหม่ออกมา พูดกำชับ“แม่ คุณเย่บอกว่าแม่จะหลับหลังจากที่กินโอสถนี้เข้าไป แต่แม่ไม่ต้องเป็นกังวล หนูจะอยู่เฝ้าแม่ตรงนี้ไม่ไปไหน！”

ขณะที่พูด เธอเอายาก่อใหม่ที่เย่เฉินให้มาใส่ไปที่ปากของเหออิงซิ่ว

เหออิงซิ่วยกยิ้มให้ลูกสาว ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็รู้สึกหัวสมองขาวโพลน ร่างทั้งร่างหมดสติไปในทันที

เมื่อซูรั่วหลีเห็นแม่หมดสติไป ก็จึงนั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าอ่างอาบน้ำอย่างจดจ่อ รอช่วงเวลาที่ปาฏิหาริย์จะบังเกิด

ในเวลาเดียวกัน เฉินจื๋อข่ายก็พาซูโสว่เต้า มาที่ร้านCartierได้แหวนเพชรที่สวยหรูราคาหนึ่งล้านสามแสนดอลลาร์มาวงหนึ่ง

นี่เป็นแหวนเพชรที่ดีที่สุด ที่สามารถจะหาซื้อได้จากในร้านนี้แล้ว แต่ในสายตาของซูโสว่เต้า ก็ยังดูวงเล็กเกินไป

เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามกับพนักงานสาว “นี่ใหญ่ที่สุดแล้วเหรอ ? มีใหญ่กว่านี้อีกไหม เอาที่น้ำงามกว่านี้มีไหม？”

พนักงานสาวชาวจีนพูดอย่างตื่นเต้น“คุณผู้ชาย……แหวนเพชรวงนี้เป็นวงที่ดีที่สุดของทางร้านเราแล้ว และแหวนเพชรวงนี้ไม่ได้วางประจำอยู่ที่ร้านนี้ของเราตลอด มันจะหมุนเวียนไปยังหน้าร้านต่างๆของเราในนครนิวยอร์ก เช้านี้เพิ่งเวียนมาถึงร้านที่นี่ หากคุณมาเมื่อวาน แหวนเพชรที่ดีที่สุดของเรา จะไม่ใช่เกรดนี้เลย……”

ซูโสว่เต้ามองไปยังแหวนเพชรที่มีขนาดใหญ่อย่างมาก พูดด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไร“แต่นี่มันไม่ได้ใหญ่อะไร สีสันก็ดูไม่แปลกตา ผมจะเอาไปขอแต่งงาน แบบนี้มันไม่ค่อยจะสมเกียรติเท่าไร……”

พนักงานขายได้ฟังก็ตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะถาม“คุณผู้ชาย……ไม่ทราบว่าแหวนเพชรแบบไหนที่ใหญ่พอ และดูแปลกตาในสายตาของคุณคะ？”

ซูโสว่เต้าครุ่นคิด แล้วพูดอย่างเรียบเฉย“ก็ต้องเป็นบลูไดมอนด์หรือเพชรสีชมพู หรือไม่ก็พลอยทับทิมหายากล่ะมั้ง？ราคาไม่ต่ำกว่าห้าล้านเหรียญ อย่างน้อยก็ยังพอสมเกียรติอยู่บ้าง……”