ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4861 ความปรารถนาเป็นจริง3
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4861 ความปรารถนาเป็นจริง3
เวลาปรกติเหออิงซิ่วมักจะสวมเสื้อแขนยาวอยู่ตลอด ดังนั้นแขนที่ขาดของเธอนอกจากซูรั่วหลีแล้ว ก็แทบไม่มีใครได้เห็นมันเลย
และซูรั่วหลีที่รักแม่มากอย่างสุดหัวใจมาตั้งแต่เด็ก ในตอนยังเล็กเวลาที่นอนกับแม่ ก็มักจะลูบไปยังที่แผลของแม่อยู่ตลอด และเอาแต่ถามแม่ว่าเจ็บไหม ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับแผลของแม่เป็นอย่างดี
แต่ในตอนที่เธอแตะไปยังไหล่ขวาของแม่ ส่วนที่ราวกับหน้าผาที่ห้อยลงมาก็ไม่ปรากฏอยู่อีก
สิ่งที่มือสัมผัสได้ คือไหล่ที่กลมกลึงของแม่
ซูรั่วหลีในตอนนี้ มือสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่
จากนั้น เธอสัมผัสลงไปเรื่อยๆ เธอเจอเข้ากับต้นแขน ข้อศอก และปลายแขนของแม่
และท้ายที่สุด เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้เห็น และไม่เคยได้สัมผัส มันคือมือขวาของแม่ ！
ในตอนนี้ จู่ๆน้ำตาของซูรั่วหลีก็ไหลพรากออกมา！
ตั้งแต่ที่เธอจำความได้ คำอธิษฐานในวันเกิดของเธอทุกปีสิ่งที่เธอขอก็คือการให้แม่ของเธอได้กลายเป็นคนปกติ
แม้เธอจะรู้ว่าคำอธิษฐานนี้ไม่มีวันจะเป็นจริงได้ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะใช้โอกาสที่จะขอพรอันมีค่าที่สุดของทุกปี ขอพรข้อนี้
แต่ใครจะไปคิด จากคำอธิษฐานที่ไม่มีวันจะเป็นจริงได้ กลับเป็นจริงขึ้นมา ！
ซูรั่วหลีที่ตื่นเต้นอย่างที่สุด ประสานมือไปยังนิ้วมือขวาของแม่ ยกมือขวาของเธอที่อยู่ในโคลนขึ้นมา จากนั้นสองมือก็กุมไปยังแขนขวาของแม่แน่น
และในตอนนี้เอง เหออิงซิ่วที่ราวกับตื่นขึ้นมาจากการสลบไสล จากการมองเห็นที่พร่ามัวก็ค่อยๆกระจ่างชัด
ในตอนที่เธอเห็นซูรั่วหลีที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน เอ่ยถามอย่างรักใคร่“รั่วหลี ทำไมถึงร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้？”
ซูรั่วหลีกุมมือแม่แน่น น้ำตาไหลพรากอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำเสียงสะอื้น“ก็หนูดีใจจนร้องไห้……”
เหออิงซิ่วไม่ได้สังเกตเห็นมือขวาของตัวเองที่ถูกเธอกุมเอาไว้แน่น แขนเธอขาดมานานกว่ายี่สิบปี เคยชินกับชีวิตที่ไม่มีแขนขวา ดังนั้นเมื่อเธอเห็นลูกสาวร้องไห้ ก็จึงยกมือซ้ายขึ้นอย่างเคยตัว หวังจะเช็ดน้ำตาให้ซูรั่วหลี
แต่ในตอนที่มือซ้ายกำลังจะสัมผัสไปยังใบหน้าของซูรั่วหลีนั้น จู่ๆเธอก็ต้องตะลึงราวกับถูกสายฟ้าฟาด
เพราะว่า เธอเพิ่งจะมาสังเกตเห็น ว่าจากระยะสายตาของตัวเอง นอกจากมือซ้ายของตัวเองแล้ว ยังเห็นแขนอีกสามข้างด้วย
สองข้างเป็นของซูรั่วหลีลูกสาว อีกข้าง ถูกซูรั่วหลีกุมมันไว้แน่น……
ในตอนนี้เอง เหออิงซิ่วรู้สึกเพียงขนลุกซู่ สันหลังเย็นวาบ！
เธอไม่รู้ ว่าสองแขนที่ลูกสาวกุมอยู่นั้นเป็นมือของใคร ในใจรู้สึกราวกับกำลังฝันร้ายอยู่ยังไงอย่างนั้น
เธออดไม่ได้ที่จะถามอย่างหวาดกลัว“รั่วหลี……ลูก……มือที่ลูกจับอยู่นั้นมัน……”
ถามมาถึงตรงนี้ ท่าทีของเหออิงซิ่วก็ตะลึงจนพูดไม่ออกในทันที
เดิมทีเธออยากจะถามลูกสาว ว่ามือที่เธอจับอยู่นั้นมันเป็นมือของใคร
แต่ว่า เธอในตอนนี้ จากเส้นประสาทบางส่วนของร่างกายตัวเองที่ไร้ซึ่งความรู้สึกไปนาน จู่ๆก็ถูกปลุกให้ตื่น รับรู้ถึงความรู้สึกที่ถูกกอบกุมไว้แน่น
ความรู้สึกนั้น มาจากมือขวาของเธอที่ถูกตัดทิ้งไปนานกว่ายี่สิบปี！
เหออิงซิ่วแตกต่างจากนางาฮิโกะอิโตะ นางาฮิโกะอิโตะนั้นเพิ่งจะสูญเสียขาทั้งสองข้างไปได้ไม่นาน เกือบห้าสิบปีนี้เขาใช้ชีวิตแบบคนปกติ จู่ต้องมาเสียขาอย่างฉับพลันทำเขาปรับตัวได้ยาก
แต่เวลาเกือบจะห้าสิบปีนี้ของเหออิงซิ่ว ครึ่งหนึ่งนั้นใช้ชีวิตในแบบของคนพิการที่ไม่มีแขนขวา มาเป็นเวลานาน เธอชินชากับความรู้สึกที่แขนขวานั้นว่างเปล่าไปแล้ว
มาตอนนี้ จู่ๆก็มีแขนขวาโผล่ออกมา เธอไม่สามารถจะปรับตัวให้เข้ากับมันได้ในชั่วขณะ
YOU MAY ALSO LIKE
