ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4866 ขอแต่งงาน3
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4866 ขอแต่งงาน3
ซูรั่วหลีที่อยู่ด้านข้างก็เร่งเร้า“แม่ เป็นอะไรไป ? พ่อยังคุกเข่าอยู่ที่พื้นนะ！”
เหออิงซิ่วได้สติ พูดอย่างร้อนรน“คุณชาย……ฉัน……ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี……”
ซูโสว่เต้ารู้ดีว่าเหออิงซิ่วกำลังกังวลเรื่องอะไร เขาพูดอย่างจริงจัง“อิงซิ่ว เรื่องในอดีต เราอย่าหยิบยกเอามาพูดกันอีกเลยนะ ต่อให้ไม่มีคุณ การแต่งงานของผมก็ไม่ราบรื่นหรอก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ผมไม่ใช่คุณชายของตระกูลซูอีกต่อไปแล้ว ระหว่างเราไม่มีชนชั้นอะไรกันอีก ผมในตอนนี้ อยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเรียบง่ายกับคุณเพียงเท่านั้น และเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ให้รั่วหลี อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรสำคัญอีก หากคุณคิดว่าตระกูลซูจะทำให้คุณต้องไม่สบายใจ ผมสามารถจะสละทิ้งทุกอย่างในตระกูลซูได้ ตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ผมขอแค่คุณตอบตกลงผมก็พอ ！”
ซูรั่วหลีที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะพูดเสริม“แม่ ตอบตกลงพ่อเขาไปเถอะ พ่อกับน้าตู้เขาหย่ากันแล้ว อีกอย่างตลอดหลายปีมานี้ในใจของแม่ก็มีแต่พ่อ ตอนนี้พ่อเขามาขอแม่แต่งงาน แม่ยังจะลังเลอะไรอีก ? หากพ่อกับแม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง หนูก็เหมือนได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆด้วย……”
เมื่อเหออิงซิ่วได้ยินคำนี้ แนวป้องกันที่มีอยู่ภายในใจก็คลายลงไปไม่น้อย
ซูรั่วหลีเติบโตมาในสภาพครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว แม้ทุกคนในตระกูลเหอจะรักใคร่และเอ็นดูเธอ แต่ก็ไม่อาจทดแทนความรักในส่วนของพ่อที่ขาดหายไปได้
ก่อนที่ตระกูลซูจะไปหาเรื่องเย่เฉิน เหออิงซิ่วรู้ดี ว่าชีวิตนี้ซูโสว่เต้าไม่มีทางจะเปิดเผยและยอมรับในตัวซูรั่วหลีลูกสาวคนนี้แน่
แต่ในตอนนี้ เขากลับคุกเข่าอยู่ที่ตรงหน้าตัวเอง ในขณะที่ขอตัวเองแต่งงาน ก็ยังวาดหวังที่จะให้ครอบครัวที่สมบูรณ์กับลูกสาวด้วย
ชั่วขณะหนึ่ง ความกังวลที่มีของเหออิงซิ่วก็มลายหายไปในทันที เธอพูดกับซูโสว่เต้าด้วยน้ำตานองหน้า“ฉันตกลงค่ะ……”
ฉับพลันซูโสว่เต้าก็ถามอย่างตื่นเต้นไปว่า“จริงเหรอ？！อิงซิ่ว คุณตกลงจะแต่งงานกับผมจริงๆเหรอ？”
เหออิงซิ่วไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่มองไปยังซูโสว่เต้าแล้วพยักหน้าให้อย่างหนักแน่น
ผู้ชายคนที่ตัวเองรักมั่นมานานกว่าครึ่งชีวิต แม้จะแก่กว่าเมื่อก่อนลงไปมาก ไม่มีความองอาจผึ่งผายอย่างที่ผ่านมา แต่ในใจของเธอ ก็ยังเป็นคนที่มีเสน่ห์อย่างที่สุด
เมื่อก่อน เธอมักจะคอยควบคุมหัวใจตัวเอง และยับยั้งความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขาอยู่ตลอด
แต่ในเวลานี้ ดวงตาของเธอ เต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้ง
ซูรั่วหลีที่อยู่ข้างๆก็ปลาบปลื้มใจเป็นอย่างมาก พูดเร่งรัด“พ่อ รีบสวมแหวนให้แม่สิ ！”
“อ๋อใช่ใช่！”ซูโสว่เต้าก็เพิ่งมาได้สติ หยิบเอาแหวนออกจากกล่องเครื่องประดับ
ส่วนเหออิงซิ่วก็ยังไม่ชินกับการกลับมามีแขนขวาของตัวเอง ยังคงยื่นมือซ้ายออกไปอย่างไม่รู้ตัว
ซูโสว่เต้าจับไปที่ฝ่ามือของเหออิงซิ่วเบาๆ ขณะที่กำลังจะสวมแหวนให้เธอนั้น ซูรั่วหลีที่อยู่ข้างๆก็พูดเตือนขึ้นมาอีกครั้ง“พ่อ！ผู้ชายซ้ายผู้หญิงขวา！แหวนควรสวมที่นิ้วนางข้างขวาของแม่นะ！”
ซูโสว่เต้าในตอนนี้หัวสมองขาวโพลน ต้องพึ่งพาคำชี้แนะของลูกสาว ดังนั้นเมื่อได้ยินคำนี้ ก็จึงพูดโพล่งออกไป“โอ้ ใช่ใช่ พ่อลืมตรงนี้ไปเลย……”
เหออิงซิ่วได้สติ ยื่นแขนขวาไปตรงหน้าซูโสว่เต้าอย่างเก้ๆกังๆ
ซูโสว่เต้าเองก็เพราะตื่นเต้นอย่างมาก อยากจะสวมแหวนให้เธอเร็วๆ ดังนั้นก็จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปรกติอะไร
ในตอนที่เขาหยิบแหวน แล้วสวมไปยังนิ้วนางข้างขวาของเหออิงซิ่วอย่างระมัดระวังนั้น จู่ๆเขาก็เพิ่งจะมารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง
เขาจ้องมองมือขวาของเหออิงซิ่วอยู่นาน มองไล่ไปตามท่อนแขนข้างขวา ก็พบว่าท่อนแขนนี้ มันยาวไปถึงที่ตรงหัวไหล่ด้านขวาของเหออิงซิ่ว ！
ในวินาทีนี้ เขาหันขวับไปมองเหออิงซิ่วอย่างไม่รู้ตัว ถามด้วยความตื่นตระหนก “อิงซิ่ว……นี่……นี่มันอะไรกัน？！”
YOU MAY ALSO LIKE
