ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4877 ข่าวดีสุดๆ！1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4877 ข่าวดีสุดๆ！1
ไม่ให้พวกเธอกินข้าว ให้งานใช้แรงงานแก่พวกเธอทุกรูปแบบ พยายามทำให้พวกเธอเหมือนชาวนาอเมริกันถูกกุมขังในตอนนั้น ไม่ได้หยุดพักหายใจเลย เป็นเรื่องที่หม่าหลันชอบทำมากที่สุด

เช่นอากาศร้อน หม่าหลันชอบเดินเท้าเปล่าในห้องขัง ดังนั้นก็จะให้ทั้งสองผลัดกันเช็ดพื้นอย่างน้อยวันละ 5 ครั้ง ถ้าวันไหนตัวเองเดินเท้าเปล่าในห้องขังแล้วเท้าสกปรก พวกเธอทั้งสองก็อย่าได้คิดจะนอน ตอนที่คนอื่นนอนหลับ พวกเธอต้องคุกเข่าที่พื้นแล้วเช็ดพื้นไปทั้งคืน

ตอนนี้ หม่าหลันให้พวกเธอสองคนซักเสื้อผ้าสกปรก ทั้งสองก็ไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ยอมอย่างเงียบๆ ด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เมื่อเห็นทั้งสองเริ่มรวบรวมผ้าปูที่นอนและปลอกผ้าห่มที่ทุกคนเปลี่ยนอย่างเชื่อฟัง หม่าหลันหัวเราะอย่างเยือกเย็นด้วยความพอใจ จากนั้นยืนขึ้นมา พูดทักคนด้านข้าง：“ไปเถอะ ไปกินข้าว！”

คนอื่นในนั้นก็รีบตามอยู่ข้างกายหม่าหลัน ล้อมเธอออกไปจากห้องขัง

ระหว่างทาง ไม่ว่าเจอใคร ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร อายุเท่าไหร่ หรือสีผิวแบบไหน ก็แทบจะทักทายหม่าหลันเป็นภาษาจีนว่าสวัสดีพี่หลันด้วยความเคารพเสมอ

ความรู้สึกที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้คนอย่างท่วมท้น ทำให้ในใจหม่าหลันพอใจและรู้สึกพองโตเป็นอย่างมาก จนเขาอิ่มอกอิ่มใจเล็กน้อย

มาที่ห้องอาหาร คนที่ต่อแถวเอาข้าวกันอยู่นั้น ก็หลบไปซ้ายขวาอย่างรู้ตัวทันที ส่วนผู้หญิงที่ต่อแถวคนหน้าสุดก็พูดด้วยความเคารพทันทีว่า：“พี่หลัน เชิญพี่ก่อนเลย！”

หม่าหลันตอบอือ ก้าวเท้าไปตรงหน้า มองเจ้าหน้าที่หนึ่งในนั้น แล้วถามว่า：“ตุ๋นไข่ผัดมะเขือเทศที่ฉันต้องการเตรียมไว้หรือยัง？”

เจ้าหน้าที่พยักหน้าทันทีแล้วพูดว่า：“เตรียมไว้แล้วพี่หลัน”

พูดไป เธอก็หยิบกล่องเก็บความร้อนออกมาจากด้านล่างโต๊ะกินข้าว ด้านในใส่ไข่ผัดมะเขือเทศอาหารจีนอย่างเต็ม

หม่าหลันพยักหน้าอย่างพอใจ นี่คือสิ่งที่เธอกำชับผู้คุมโดยเฉพาะว่าให้เตรียมให้เธอ กินอาหารสไตล์ตะวันตกที่เรือนจำจัดให้ทุกวัน ทำให้เธอรู้สึกเบื่อเล็กน้อยจริงๆ และชาวอเมริกันยังชอบกินเนื้อสัตว์ น้ำตาล และน้ำมันเป็นจำนวนมาก ทำให้ตอนนี้เธอคิดถึงอาหารจีนธรรมดาๆ รสชาติอ่อนๆ อย่างบะหมี่ไข่มะเขือเทศแบบนี้เป็นอย่างมาก

หม่าหลันขยิบตาให้นักโทษหญิงด้านข้าง อีกฝ่ายก็เข้าใจอย่างชัดเจนทันที รีบเข้าไปรับกล่องเก็บความร้อน จากนั้นถามหม่าหลันอีกว่า：“พี่หลัน พี่ยังอยากกินอะไรอีกไหม？”

หม่าหลันพูดเบาๆ：“มีอะไรก็เอามาสักอย่างละกัน”

“ค่ะ！”นักโทษสาวคนนั้นพยักหน้าอย่างเคารพ จากนั้นเอาอาหารทุกชนิดใส่ไปในจานกินข้าว กับนักโทษอีกคนหนึ่ง แล้วตามหม่าหลันมายังโต๊ะอาหารที่หม่าหลันใช้โดยเฉพาะ

โต๊ะอาหารนี้อยู่ใกล้หน้าต่าง วิวสวยและสบายที่สุด ตั้งแต่ที่หม่าหลันกลายเป็นแม่เจ้าดุ(ที่ผีเจอยังหงอ)แห่งกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ เธอก็ตั้งกฎว่า ต่อไปโต๊ะตัวนี้ จะมีเธอใช้ได้เท่านั้น

เดิมที แทบทุกวันจะมีนักโทษทะเลาะกันเพื่อแย่งชิงโต๊ะนี้ แต่ตั้งแต่หม่าหลันกลายเป็นพี่ใหญ่ที่นี่ ทุกคนก็จะอยู่ห่างจากโต๊ะตัวนี้อย่างตระหนักได้ เพื่อไม่ให้หม่าหลันโกรธ

เพราะยังไงแล้ว ข้างกายหม่าหลันไม่ได้มีแค่ลูกสมุนสามคนที่ต่อสู้เป็นสุดๆ อยู่เท่านั้น ที่สำคัญกว่านั้นคือ ตั้งแต่ผู้คุมไปจนถึงหัวหน้าผู้คุม ต่างให้เกียรติเธอ เรียกได้ว่า ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์นั้น หม่าหลันคือคนที่สุดยอดมากๆ

หม่าหลันมาตรงหน้าโต๊ะทานข้าวที่ตัวเองชอบที่สุดแล้วนั่งลง ลูกสมุนทั้งสองด้านรีบวางถาดอาหารและกล่องข้าวไว้ตรงหน้าเธอ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบเอาโค้กเย็นแก้วหนึ่งมาให้ แล้วพูดด้วยความเคารพว่า：“พี่หลัน นี่เป็นโค้กไม่มีน้ำตาล พี่ดื่มได้อย่างสบายใจเลยนะ ไม่ต้องกลัวเรื่องน้ำตาลในเลือด”