ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4890 กลัวจริงๆ ว่าจะไม่รอดถึงวันนี้ 1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4890 กลัวจริงๆ ว่าจะไม่รอดถึงวันนี้ 1
ตอนนั้นหม่าหลันกำลังอยู่ในช่วงหยิ่งผยอง เห็นอีกฝ่ายเคารพตัวเองขนาดนี้ และยังเป็นเพื่อนร่วมชาติที่โดนรังแก ดังนั้นจึงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
เธอจึงให้พวกเฉินจื่อถงทั้งสามคน ทุบตีหัวโจกคนสหรัฐอเมริกาคนนั้นตอนช่วงที่พักเดินเล่น ทำให้ตอนนี้หัวโจกชาวสหรัฐอเมริกาคนนั้นยังนอนอยู่ในห้องพยาบาล
ส่วนเพื่อนร่วมชาติเชื้อสายจีนเหล่านี้ เพราะมีการคุ้มครองจากหม่าหลัน ในห้องขังของพวกเธอ ก็กลายเป็นพี่ใหญ่คนใหม่
ตั้งแต่นั้นมา ทุกวันที่คนเหล่านี้กินข้าว พักเดินเล่น ก็จะมาอยู่รอบๆ หม่าหลันเพื่อไถ่ถามทุกข์สุข ด้วยความเคารพเป็นอย่างมาก
ดังนั้น หม่าหลันในตอนนี้คิดในใจว่า อีกฝ่ายติดค้างตัวเองอยู่ เวลานี้ยังไงก็ต้องยื่นมือเข้ามา ช่วยตัวเองบ้าง อย่างน้อยก็ปกป้องตัวเองไม่ให้ถูกซ้อมระหว่างพักเดินเล่น
ดังนั้น เธอจึงถือถาดอาหาร แล้วเดินก้าวไปที่คนพวกนี้
แต่ว่า ตอนที่เธอมาตรงหน้าคนพวกนี้ กำลังจะนั่งบนตรงที่นั่งว่างข้างๆ พวกเธอ คนหนึ่งในนั้นก็เอาขามาวางบนที่นั่งว่างทันที แล้วพูดด้วยใบหน้าเย็นชา：“ตรงนี้มีคนจองแล้ว！”
หม่าหลันพูดโดยไม่รู้ตัวว่า：“เสี่ยวจาง ตรงนี้ว่างไม่ใช่เหรอ？”
พูดไป เธอก็รีบพูดกับคนนั้นว่า：“เสี่ยวจาง เห็นแก่ที่พี่เคยช่วยพวกเธอไว้ ครั้งนี้ขอร้องล่ะพวกเธอช่วยพี่เถอะนะ แค่พวกเธอปกป้องพี่ ให้พี่ได้ไปที่สนามกีฬาแล้วโทรหาลูกเขยก็พอ！”
หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวจางหัวเราะในลำคอทันที ทันใดนั้นก็ยืนขึ้นมา หม่าหลันคิดว่าอีกฝ่ายยืนขึ้นมาเพื่อจะให้ตัวเองนั่งลง กำลังจะบอกขอบคุณ แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ อีกฝ่ายจะแย่งถาดอาหารในมือเธอไป แม้แต่อาหารในถาด ก็ถูกทิ้งลงถังขยะข้างๆ！
ตอนที่หม่าหลันดูประหลาดใจ อยากจะถามอีกฝ่ายว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เสี่ยวจางก็พูดอย่างเย็นชาว่า：“หม่าหลัน ฉันไม่พอใจเธอมานานแล้ว ให้คนไม่กี่คนที่สู้เป็นมาคุ้มครองเธอ เธอมันไม่เอาไหนจริงๆ และยังเอาแต่พูดว่าพี่ เป็นพี่ของใครเหรอวะ？รีบไสหัวไปไกลๆ เลยนะ！”
หม่าหลันไม่คิดเลยว่า คนที่เคยประจบเอาใจต่อหน้าตัวเอง ต่อมาก็เดินตามหลังตัวเอง อย่างมีความเคารพ ตอนนี้จะกลายเป็นสภาพแบบนี้ไปได้
ในใจเธอโกรธสุดๆ โพล่งออกไปว่า：“เสี่ยวจาง คนเราเกิดมาเป็นคนอย่าใจร้ายขนาดนี้สิ ตอนนั้นที่พวกเธอคุกเข่าต่อหน้าฉันแล้วร้องไห้อ้อนวอนให้ฉันช่วยพวกเธอ ฉันทำอย่างไร？ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจากพวกเธอ พวกเธอจะให้ฉันไสหัวไปไกลๆ เธอยังมีจิตสำนึกอยู่ไหม？”
สีหน้าหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวจางจ้องหม่าหลันอย่างเหยเก พูดอย่างเยือกเย็นว่า：“หน้าด้านจริงๆ？ถ้ายังไม่ไสหัวไปอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจเธอล่ะ！”
ในใจหม่าหลันโกรธสุดๆ อดไม่ได้ที่จะกัดฟันพูดว่า：“เธอไม่เกรงใจฉัน ฉันช่วยเธอไว้ตั้งเยอะ เธอยังจะทุบตีฉันอีกเหรอ？！”
เสียงด่าของหม่าหลันนี้ ดึงดูดความสนใจองคนในเรือนจำเป็นจำนวนมาก
หลายๆ คนรู้ว่า นักโทษสาวชาวหัวเซี่ยพวกนี้ เอาแต่ติดตามหม่าหลันมาตลอด ดังนั้น หลายคนที่อยากลงมือ จัดการหม่าหลัน ก็มองสำรวจท่าทางของผู้หญิงเหล่านี้ด้วย ดูว่าพวกเธอจะช่วยหม่าหลันหรือไม่
เสี่ยวจางนั้นก็เห็นคนที่อยู่รอบๆ กำลังสนใจตัวเอง
เธอไม่อยากให้คนเหล่านี้เข้าใจผิดคิดว่าเธอจะช่วยหม่าหลัน ดังนั้นสีหน้าจึงหม่นลง สะบัดมือตบหน้าหม่าหลัน ด่าเสียงดังว่า：“แม่เอ๊ย หน้าด้านจริงๆ！รีบไสหัวไปเลยนะ！ถ้ายังไม่ไสหัวไปฉันเอาเธอตายแน่！”
YOU MAY ALSO LIKE
