ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4891 กลัวจริงๆ ว่าจะไม่รอดถึงวันนี้ 2 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4891 กลัวจริงๆ ว่าจะไม่รอดถึงวันนี้ 2
หม่าหลันคิดไม่ถึงจริงๆ ผู้หญิงที่แต่ก่อนร้องไห้อ้อนวอนต่อหน้าตัวเอง จะง้างมือตบตัวเอง ในตอนที่ตัวเองต้องการความช่วยเหลือมากที่สุดได้

เธอกุมหน้าตัวเอง น้ำตาคลออยู่ในเบ้าตาไปมา ถามอย่างสะอึกสะอื้นว่า：“เสี่ยวจาง ถึงเธอไม่เห็นแก่ที่ฉันเคยช่วยเธอไว้เมื่อก่อน แต่อย่างน้อยก็น่าจะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชาติแล้วช่วยฉันไหม？และถึงเธอไม่ช่วยฉัน ก็ไม่จำเป็นต้องซ้ำเติมในเวลานี้หรอกมั้ง？！”

เสี่ยวจางพูดอย่างโมโห：“ใครเป็นเพื่อนร่วมชาติกับแก ฉันถือพาสปอร์ตสหรัฐอเมริกา！ไม่เหมือนเธอ ไม่มีแม้แต่กรีนการ์ด ยังถือวีซ่าท่องเที่ยว！”

“เธอ……”หม่าหลันรู้สึกแค่ว่าในใจของเธอเย็นเฉียบสุดๆ

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า คนที่ตัวเองเคยช่วย จะกลายเป็นคนร้ายกาจได้ขนาดนี้！

หม่าหลันที่สิ้นหวังและแตกสลาย น้ำตาไหลลงมา ราวกับด้ายขาด

เธอยังคิดว่า ตัวเองเป็นคนไม่รู้จักคิดมากพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเจอคนที่ไร้ยางอายยิ่งกว่าตัวเองเสียอีก

เวลานี้ เธอจึงตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองตลกแค่ไหน

แม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์อะไรนั่น ก็แค่คนที่ใช้อำนาจมากดขี่ข่มเหง

และคนเหล่านั้นที่เคยเคารพตัวเองมาก่อน ก็ไม่ได้เกรงกลัว หรือเคารพตัวเองจริงๆ เลย

ท้ายที่สุดแล้ว ตัวเองก็เป็นตัวตลกตัวจริง

เสี่ยวจางเห็นหม่าหลันน้ำตาไหลเต็มหน้าต่อหน้าตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาแรงๆ ออกไป：“จะร้องไห้ก็ไปร้องไห้ตรงนู้นไป อย่ามาร้องตรงหน้าฉัน ไม่งั้นอย่ามาว่าถ้าคนสหรัฐอเมริกาเหล่านั้นจะเล่นงานเธอจนตาย ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่！”

ในใจหม่าหลันรู้สึกขุ่นเคือง แต่ทำได้เพียงหันกลับไปอย่างเงียบๆ ซ่อนตัวอยู่ในมุมของห้องอาหารที่ไม่มีใครสักคน

เวลานี้ มีหญิงสาวเชื้อสายจีนคนหนึ่งซึ่งอายุน้อยกว่าเธอนั่งอยู่ข้างหน้าเธอ และยังยื่นน่องไก่ทอดไปตรงหน้าเธอ แล้วพูดว่า：“ในที่แบบนี้ เชื่อใครไม่ได้ทั้งนั้นแหละ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาออกไปด้านนอกยิ่งต้องระวัง”

หม่าหลันพูดอย่างน้อยใจ：“ฉันไม่นึกเลยว่าคนพวกนี้จะไร้ยางอายได้ขนาดนี้”

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเหอะๆ พูดไปเบาๆ ว่า：“แล้วไงล่ะ……เธออยู่ในสหรัฐอเมริกาน้อยไป ถ้าอยู่ต่ออีกหน่อย ก็จะได้พบเจอทุกๆ เรื่อง”

พูดไป เธอก็ถามหม่าหลัน：“เธอรู้ไหมว่าฉันเข้ามาได้ไง？”

หม่าหลันส่ายหน้า ถามอย่างงงงวย：“เข้ามาได้ไง？”

หญิสาวพูดด้วยรอยยิ้ม：“เพราะว่าขายปูขน……”

หม่าหลันถามอย่างไม่เข้าใจ：“ขายปูขนแล้วจะเข้าเรือนจำได้ไง？ปลอมแปลงใส่ไป？หรือให้ไม่ครบ？”

หญิงสาวส่ายหน้าพูดว่า：“เธอไม่รู้เหรอ ปูขนถือเป็นสายพันธุ์รุกรานต่างถิ่นในสหรัฐอเมริกา ขายปูขนที่นี่ ถือว่าผิดกฎหมาย”

หม่าหลันถามอย่างตกใจ：“ผิดกฎหมายเธอยังขาย？”

หญิงสาวยิ้มอย่างขมขื่น：“เมื่อก่อนทุกคนแอบขายทั้งนั้น และขายให้คนเชื้อสายจีน เธอก็รู้ พวกเราชาวเชื้อสายจีนชอบกินปูขน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่สหรัฐอเมริกาก็ต้องคิดถึงรสชาตินี้ ดังนั้นพวกเราจึงหาช่องทางนำเข้ามา ด้านหนึ่งเพื่อหาเงิน อีกด้านก็ช่วยเพื่อนร่วมชาติให้หายอยากความรู้สึกคิดถึงบ้านเกิด และการค้าขายแบบนี้ก็ทำกันแบบส่วนตัว แค่ค้าขายในแวดวงคนเชื้อสายจีน ก็ปลอดภัยแล้ว……”

หม่าหลันรีบถาม：“ในเมื่อปลอดภัยมากมาตลอด ทำไมยังเกิดเรื่องล่ะ？”

หญิงสาวถอนหายใจ：“ก่อนหน้านี้ฉันนำเข้าปูขนจำนวนมาก เพราะว่าคุณภาพดี ราคาก็ไม่ถือว่าแพง ดังนั้นจึงขายได้ไว มีคนเชื้อสายจีนได้ยิน ก็ผมขับรถมาไกลมากเพื่อมาซื้อ แต่พอเขามาก็ขายไปหมดแล้ว เขาโกรธมาก จึงโทรแจ้งตำรวจ และตำรวจก็มาจับฉันทันที”