ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4892 กลัวจริงๆ ว่าจะไม่รอดถึงวันนี้ 3
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4892 กลัวจริงๆ ว่าจะไม่รอดถึงวันนี้ 3
หม่าหลันตกตะลึงจนตาค้าง โพล่งไปว่า：“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ？！”
“ใช่สิ”หญิงสาวหัวเราะเยาะ พูดว่า：“ดังนั้นก็เหมือนที่ฉันเพิ่งบอกเธอไป อยู่สหรัฐอเมริกาเธอต้องระวังตัวเสมอ อย่าไปเชื่อใครก็ตาม”
พูดไป เธอก็ลดเสียงลง พูดอย่างจริงจังว่า：“เมื่อก่อนที่เธอช่วยออกหน้าให้พวกเธอ ฉันก็อยากจะหาโอกาสเตือนเธออยู่ แต่ก็ไม่ได้คุยกับเธอเลย พวกเธอไม่ได้เป็นแบบที่บอกเธอเลย ว่าถูกคนรังแก ความจริงแล้วพวกเธออยากแย่งตำแหน่งพี่ใหญ่ของผู้หญิงสหรัฐอเมริกาคนนั้นมาตลอด แต่เนื่องจากจำนวนคนน้อย วิธีการก็ไม่โหดเท่าอีกฝ่าย จึงถูกอีกฝ่ายข่มตลอด ไม่เคยทำได้สำเร็จ”
“ต่อมาพวกเธอเห็นว่าสู้อีกฝ่ายไม่ได้ ก็ไปขอให้เธอช่วย เธอก็สั่งสอนหญิงสหรัฐอเมริกาคนนั้นจนพิการ พวกเธอเลยได้เป็นพี่ใหญ่”
หม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็โกรธจนตัวสั่น กัดฟันพูดว่า：“แม่เอ๊ย คนพวกนี้แสดงเก่งมาก！ตอนนั้นพวกเธอคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้าฉันแล้วบอกว่าคนสหรัฐอเมริกาคนนั้นรังแกพวกเธอมาตลอด ไม่เห็นพวกเธอเป็นคน ฉันคิดว่าพวกเธอโดนรังแกจริงๆ คิดว่าพวกเธอน่าสงสารเลยช่วยพวกเธอไว้……”
หญิงสาวที่อยู่ตรงข้ามยิ้ม แล้วพูดว่า：“เข้ามาที่นี่ได้ ไม่ใช่คนน่าสงสารนักหรอก ส่วนมากมีความผิดแล้วสมควรโดนรับโทษทั้งนั้น！เธอก็ถือไว้ว่าเป็นบทเรียน ต่อไปเจอใครก็ดูให้ดี”
ในใจหม่าหลันทั้งโกรธและเสียใจ แต่ตอนนี้ก็รู้ว่า เสียใจไปก็ไม่มีความหมายใดๆ ดังนั้นจึงถามผู้หญิงคนนั้น：“ทำไมเธอถึงมาบอกเรื่องพวกนี้กับฉันล่ะ？”
ผู้หญิงคนนั้นพูดเบาๆ：“ฉันคิดว่าเธอไม่แย่เลย อาจจะบ้าไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็มีจิตสำนึก ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ช่วยพวกเธอโดยไม่มีเหตุผลหรอก ดังนั้นเลยอยากมาเตือนเธอหน่อย”
หม่าหลันรู้สึกละอายใจทันที อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างสะอื้น：“ถ้าฉันรู้ก่อนว่าพวกเธอหน้าด้านขนาดนี้ ถึงพวกเธอตายต่อหน้าฉันฉันก็ไม่ช่วยหรอก！”
พูดไป หม่าหลันก็คร่ำครวญว่า：“ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ ตอนนั้นถึงเอาฉันตาย ฉันก็คงไม่คุยโวโอ้อวดขนาดนี้……ตอนนี้ทั้งกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่อยากฆ่าฉันให้ตาย ฉันกลัวจริงๆ ว่าฉันจะอยู่ไม่รอดถึงวันนี้ ……”
ยี่สิบนาทีนี้หม่าหลันดีขึ้นมาจากความตื่นตระหนกในความมืด
พอผ่านไปยี่สิบนาที หม่าหลันก็ไปยังโทรศัพท์สาธารณะที่สนามกีฬาทันที
นักโทษจำนวนมากเห็นเธอวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง ก็มองสำรวจอยู่ด้านข้างอย่างเยือกเย็น ถึงแม้จะมีคนจำนวนไม่น้อยที่อยากสั่งสอนหม่าหลัน แต่ตอนนี้เพิ่งเริ่มปล่อยพัก รอบๆ มีผู้คุมจำนวนมากจับจ้องอยู่ พวกเธอจึงไม่กล้าลงมือกับหม่าหลันในทันที
จากแนวทางปฏิบัติของผู้คุมกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ในช่วงเวลาพักหนึ่งชั่วโมง สิบห้านาทีแรกและสิบห้านาทีหลัง จำเป็นต้องเฝ้าระวังอย่างแน่นหนากับผู้ต้องขังเหล่านี้ เพราะจากประสบการณ์อันเคยชินของพวกเขา เป็นช่วงที่แหกเรือนจำมากที่สุด ซึ่งก็คือช่วงกลางของกระบวนการที่ผู้ต้องขังผ่านพื้นที่ต่างๆ
จากห้องขังไปยังห้องทานข้าว จากห้องทานข้าวไปยังสนามกีฬา และจากลานฝึกงานกลับไปที่ห้องขัง กระบวนการเหล่านี้เป็นขั้นตอนชั้นสูงของการแหกเรือนจำ มักจะเป็นแบบเมื่อกี๊ยังมียี่สิบคน แต่หลังจากผ่านพื้นที่หนึ่ง ไม่ระวังเล็กน้อยก็จะเหลือแค่สิบเก้าคน
ดังนั้น เมื่อพวกเธอพานักโทษไปที่สนามกีฬาแล้ว และก่อนที่กำลังจะนำนักโทษออกจากสนามกีฬากลับไปที่ห้องขัง ผู้คุมต้องใช้เวลาสิบห้านาทีเพื่อนับจำนวนคน สังเกตว่าพวกเธอมีสิ่งผิดปกติหรือไม่ ส่วนครึ่งชั่วโมงระหว่างนั้น ก็ให้เป็นเวลาอิสระของนักโทษ
YOU MAY ALSO LIKE
