ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4893 แกเล่นงานฉันจนน่าเวทนาจริงๆ！1 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4893 แกเล่นงานฉันจนน่าเวทนาจริงๆ！1
ในเรือนจำ การสู้กันนั้นแทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย

ดังนั้น สำหรับผู้ดูแลแล้ว ให้เวลานักโทษในการแก้ปัญหาความขัดแย้งทุกวัน ถือเป็นวิธีการควบคุมที่สำคัญมาก

ถ้าเป็นเวลานานแล้วไม่ให้โอกาสนักโทษเหล่านี้จัดการปัญหาความขัดแย้ง ให้นักโทษเหล่านี้เก็บความไม่พอใจคับแค้นใจเอาไว้ จะวุ่นวายได้ง่าย

ถ้าให้พวกเธอมีโอกาสสู้กันด้วยมือเปล่าทุกวัน ก็จะไม่เกิดเรื่องใหญ่โต

ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ หม่าหลันใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาว่างครึ่งชั่วโมงนี้ สร้างอำนาจไม่หยุด ทำให้ตัวเองกลายเป็นแม่เจ้าผีหงอแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์

ตอนนี้ ความหวังอันสูงสุดของหม่าหลัน ก็คือก่อนเวลาว่างครึ่งชั่วโมงนี้ รีบโทรหาเย่เฉิน ให้เขาหาวิธีช่วยตัวเองไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม

หลังจากวิ่งไปแล้ว หม่าหลันหยิบโทรศัพท์สาธารณะมาเป็นอย่างแรก จากนั้นใช้มือที่สั่นโทรหาเย่เฉิน

พอโทรติด เธอก็ไม่สนว่าจะขายหน้าอีกต่อไป ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“ลูกเขยแสนดี เมื่อไหร่แกจะพาแม่ออกไปกันแน่！”

เย่เฉินพูดอยู่ที่ปลายสาย：“แม่ ผมขอให้คนไปพูดแล้ว ก่อนค่ำวันนี้จะพาแม่ออกมา”

หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็โพล่งออกไป：“อ๋า？！รอถึงตอนค่ำเลยเหรอ！ลูกเขยแสนดี แม่พูดตรงๆ นะ ตอนนี้อย่างมากแม่ก็รอได้สิบกว่านาที ถ้าแกยังไม่หาทางช่วยแม่ แม่อาจจะตายที่นี่ได้”

ที่จริงเย่เฉินรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหม่าหลัน แต่ตอนนี้จงใจถามไปอย่างแปลกใจว่า：“แม่ เกิดเรื่องอะไรกันแน่？แม่อยู่ในเรือนจำอย่างมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ？”

เรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว หม่าหลันก็ไม่สนใจเกียรติอีกต่อไป เธอพูดกับเย่เฉินอย่างสะอึกสะอื้น：“ลูกเขยแสนดีของฉัน ก่อนหน้านี้ที่แม่ไม่อยากออกไปไว นั่นเพราะว่าแม่รู้จักเพื่อนชาวเชื้อสายจีนในนี้สองสามคน พวกเธอดีกับแม่ แล้วยังสู้เก่งมากด้วย มีพวกเธอคุ้มกันแม่ แม่อยู่ในนั้นสบายมาก ……”

พูดถึงตรงนี้ หม่าหลันก็คร่ำครวญ：“แต่ว่า……แต่แม่คิดไม่ถึงว่าวันนี้พวกเธอจะถูกปล่อยตัว ตอนนี้พวกเธอออกไปจากเรือนจำแล้ว แต่คนพวกนั้นที่เธอเคยมีเรื่องด้วย ตอนนี้รอแก้แค้นแม่อยู่！ถ้าแกยังไม่รีบพาแม่ออกไป กลัวว่าคนพวกนั้นจะซ้อมแม่จนตาย！”

เย่เฉินพูดด้วยความตกใจ：“แม่ แม่คงไม่ได้ไปเป็นพวกนักเลงในเรือนจำหรอกใช่ไหม？”

หม่าหลันพูดอย่างหงุดหงิด：“ก็ประมาณนั้นแหละ……ลูกเขยแสนดี สรุปแกช่วยแม่ได้ไหม รีบช่วยแม่ออกไปเดี๋ยวนี้……ถือว่าแม่ขอล่ะ！ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วนมาก แม่รอไม่ไหวแล้วจริงๆ！”

เย่เฉินถอนหายใจ พูดว่า：“แม่ ยังไงที่นี่ก็คือสหรัฐอเมริกา ผมก็ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ด้วย ดังนั้นจึงไม่ง่ายเลยจริงๆ และผมก็ขอให้คนอื่นช่วย ดังนั้นประสิทธิภาพจะต้องล่าช้าอย่างแน่นอน ……”

พูดไป เย่เฉินก็พูดอีกว่า：“แม่ แบบนี้ละกัน ตอนนี้ผมจะรีบไปก่อน ระหว่างทางจะโทรหาลูกค้าของผม ดูว่าเขาช่วยคิดหาทางได้ไหม แล้วรีบปล่อยแม่ออกมา ถึงตอนนั้นผมจะไปรับแม่เอง แล้วพวกเรากลับพรอวิเดนซ์ด้วยกัน！”

ที่จริงแล้วตัวเย่เฉิน ในเวลานี้มาถึงกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์แล้ว

ที่มากับเขาด้วยนั้น ยังมีเฟ่ยเจี้ยนจงแห่งตระกูลเฟ่ย และสามทหารสาวแห่งสำนักว่านหลง

ส่วนเย่เฉินตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานสูงที่ห้องทำงานของหัวหน้าผู้คุม มองเห็นสนามกีฬาของทั้งเรือนจำจากที่สูง

ตอนนี้หม่าหลันกำลังกระวนกระวายใจอยู่หน้าโทรศัพท์สาธารณะ โดยถูกเย่เฉินมองเห็น