ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4896 Plan B2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4896 Plan B2
หัวหน้าผู้คุมตกลงอย่างไม่ลังเล จากนั้นหยิบเครื่องอินเตอร์คอมแล้วสั่งไปทันที
ส่วนเย่เฉินนั้นก็หันกลับพูดกับทหารสาวสำนักว่านหลงพวกนั้นว่า：“คุณก็ดำเนินการตามแผนสำรองด้วย สั่งสอนพวกชั่วเนรคุณเหล่านี้ให้ผมที！”
ทั้งสามคนพูดทันทีว่า：“จะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้ค่ะ！”
พูดจบ ก็หันกลับเดินออกไปทันที
ตอนนี้เอง จู่ๆ สนามกีฬาก็มีเสียงดังขึ้นมา ผู้คุมหลายคนพุ่งออกจากประตู วิ่งไปหาหม่าหลันที่ถูกล้อมตี แล้วเข้าควบคุมทั้งสามคนที่ตบตีหม่าหลัน
ตอนนี้จางอันฉีไม่ตื่นตระหนกเลย เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองต่อสู้ ผู้คุมต้องสนใจเธอแน่ แต่สำหรับเธอแล้ว ถึงตัวเองถูกผู้คุมกักขังก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงแล้วเธอทุบตีหม่าหลันต่อหน้าผู้คน ที่จริงแล้วอยากแสดงท่าทีของตัวเอง
ดังนั้น เธอจึงพยายามสะบัดผู้คุมที่กอดตัวเองอยู่ วิ่งไปที่ข้างกายหม่าหลัน แล้วเหยียบกระดูกขาขวาของเธออย่างแรง
ขาขวาหม่าหลันหักไปหลายครั้ง จนตอนนี้อยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์ดี จู่ๆ ถูกจางอันฉีเหยียบ ก็ได้ยินเสียงกึก แล้วก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในทันที จากนั้นร้องออกมาอย่างใจสลาย：“อ๊า……ขาของฉัน……ขาของฉัน！หักอีกแล้ว！”
เวลานี้จางอันฉีมองหม่าหลันที่ขาหักกลิ้งไปมาบนพื้น ก็ด่าออกไปเสียงสูง：“อีนังหม่าฟังให้ดีนะ！เท้าของฉันนี้ จัดการเธอแทนแมนดี้！เธออย่าลืมล่ะ ขาของแมนดี้ ก็เป็นเธอที่ให้คนไปทำจนหัก！งั้นฉันก็จะล้างแค้นให้เขาโดยการทำขาเธอหักด้วย！เลือดต้องล้างด้วยเลือดไง！”
เวลานี้หม่าหลันกำลังกลิ้งไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวดไม่หยุด อดไม่ได้ที่จะตะโกนบอกพวกผู้คุมว่า：“ขาของฉัน……ขาของฉันหักอีกแล้ว！พวกเธอส่งฉันไปโรงพยาบาลทีนะ！อย่าให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปอีกเลย！ขอร้องพวกเธอล่ะ！”
สำหรับหม่าหลันแล้ว เจ็บเป็นเรื่องรอง ที่สำคัญก็คือ เธอต้องรีบหาทางออกไปจากสถานที่บ้าๆ อย่างกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ไปโรงพยาบาลเพื่อถ่วงเวลาสักหน่อย ไม่แน่ตอนค่ำเย่เฉินอาจจะให้ผู้คุมปล่อยตัวเองออกไปได้แล้ว
ตอนนี้เอง จู่ๆ ผู้คุมสาวเชื้อสายจีนก็วิ่งเข้ามา พูดอย่างเหนื่อยหอบว่า：“พี่หลัน พี่ถูกปล่อยตัวแล้วพี่หลัน！“
หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็ลืมความเจ็บปวด ถามอย่างไม่รู้ตัวว่า：“จริงเหรอ？！ฉันถูกปล่อยตัวแล้วจริงๆ？！”
“ใช่！”ตอนนี้ผู้คุมสาวเนิ่มดำเนินการแผน B ของเย่เฉิน ดังนั้นจึงพูดอย่างไม่ลังเลว่า：“คอนเน็คชั่นที่ลูกเขยพี่หามาโทรไปหาหัวหน้าผู้คุมแล้ว หัวหน้าผู้คุมให้ฉันจัดการให้พี่ออกไปจากเรือนจำทันที！”
“ดีจัง！”หม่าหลันก็แทบจะร้องไห้ด้วยความดีใจ
แม้ว่าตัวเองจะโดนพวกจางอันฉีสามคนนี้ทุบตี และตัดขา แต่ตอนนี้ตัวเองจะถูกปล่อยแล้ว ก็เท่ากับหยุดได้ทันเวลา！
ที่จริงเธอคิดว่า ถ้าตัวเองออกไปตอนเที่ยงไม่ได้ กลัวว่าจะถูกพวกเธอทำร้ายถึงครึ่งชีวิต แต่ถ้าสามารถหยุดได้ มันจะสำหรับเธอแล้วถือเป็นการรอดพ้นจากเคราะห์กรรม！
ดังนั้น หม่าหลันพูดไปอย่างสะอึกสะอื้นว่า：“รีบ……รีบปล่อยฉันออกไปเถอะ……ฉันไม่ต้องการเป็นอะไรทั้งนั้นแล้ว แค่ขอให้พวกเธอรีบปล่อยฉันออกไป ……”
ผู้คุมสาวพูดทันทีว่า：“ไม่ต้องห่วงพี่หลัน ตอนนี้พี่ตามฉันไปทำเรื่องเถอะ ฉันจะเรียกรถพยาบาลให้พี่ก่อน แล้วส่งพี่ไปรักษาอาการบาดเจ็บที่โรงพยาบาล！”
“โอเคๆๆ！”หม่าหลันน้ำตาไหลด้วยความตื่นเต้น รีบพูดว่า：“ขอร้องเธอล่ะ ส่งฉันไปตอนนี้เถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่นาทีเดียว ……”
YOU MAY ALSO LIKE
