ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4898 ต้องรู้จักหยุดผลกำไร 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4898 ต้องรู้จักหยุดผลกำไร 2
เฉินจื่อถงพูดอย่างไม่ลังเลว่า：“ไม่ต้องห่วงพี่หลัน！”
พูดจบ เธอก็จงใจถามไปว่า：“พี่หลัน นี่พี่……จะออกจากเรือนจำแล้วเหรอ？”
“อ๋า？ฉันเหรอ？”ทันใดนั้น หม่าหลันก็ลังเลขึ้นมาเล็กน้อย
ตอนที่พวกเฉินจื่อถงไม่อยู่ หม่าหลันอยากไปมากๆ อดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะกางปีก แล้วบินออกไปจากแดนชำระแห่งนี้
แต่ว่า ตอนนี้เฉินจื่อถงกลับมาแล้ว ในใจเธอก็ไม่อยากไปจากกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์อีก
ยังไง เธออยู่นี่ก็สัมผัสถึงที่จุดสูงสุดของชีวิตคนแล้ว
ความรู้สึกที่เหมือนว่าตัวเองวิเศษสุด ทำให้เธอเสียสติ
ตอนนี้เย่เฉินมองแม่ยายตัวเองจากที่สูงไกลๆ ในใจอยากรู้อยากเห็น ไม่รู้ว่าแม่ยายตัวเองนี้ จะเป็นคนความจำดีหรือไม่
ถ้าเธอเห็นพวกเฉินจื่อถงกลับมา ยังตัดสินใจไม่ออกไปจากเรือนจำอีก ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ
ส่วนหม่าหลันหลังจากผ่านการต่อสู้ทางอุดมการณ์ ก็พูดด้วยความลำบากว่า：“ใช่แล้วจื่อถง……ฉัน……ฉันจะออกจากเรือนจำแล้ว ……”
เฉินจื่อถงยิ้ม แล้วพยักหน้าพูดว่า：“พี่หลันออกไปจากเรือนจำอย่างไม่ต้องห่วงเถอะ ขยะพวกนี้ ฉันจะช่วยสั่งสอนให้พี่เอง ถ้าพี่ยังมีคนที่อยากสั่งสอนอีก บอกชื่อกับฉันได้เลย ฉันจะจัดการเอง！”
หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็พยักหน้าแรงๆ ทันที โพล่งออกไปว่า：“จื่อถง หลังจากเธอกลับไปที่ห้องขัง ต้องสั่งสอน โคลอี้กับเจสสิก้าให้ฉันอย่างดี ตอนเที่ยงที่พวกเธอเพิ่งไปไม่นาน ไอ้สารเลวสองคนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน พวกเธอปล่อยพวกมันสองคนไปไม่ได้นะ！”
เฉินจื่อถงสัญญาอย่างหนักแน่น：“พี่หลันไม่ต้องห่วง แค่พวกเรายังอยู่ที่นี่ พวกเธอก็มามีวันได้อยู่สบาย，！”
ตอนนี้เอง ผู้คุมด้านข้างก็พูดกับหม่าหลัน：“พี่หลัน ฉันว่าพี่ไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่า ให้หมอดูก่อนว่าอาการบาดเจ็บของพี่สาหัสหรือไม่！”
หม่าหลันรู้สึกเจ็บที่ขาขวาของตัวเอง อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า：“จะไม่รุนแรงได้ด้วยเหรอ ขาของฉันเหมือนจะหักอีกแล้ว ……”
พูดไป หม่าหลันก็รีบถามเธอ：“ส่งฉันไปโรงพยาบาลได้ไหม？และเอาโทรศัพท์คืนฉันมาด้วย ฉันจะโทรหาลูกเขยของฉัน……”
ผู้คุมพูดว่า：“ลูกเขยพี่มาแล้ว กำลังรอรับพี่ออกจากเรือนจำที่ด้านนอก”
“จริงเหรอ？”หม่าหลันพูดด้วยความยินดีสุดๆ：“เร็ว รีบพาฉันไปเจอเขา！”
ผู้คุมรีบหาเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง ทั้งสองแบกหม่าหลันออกไปจากสนามกีฬา
ที่ทำให้หม่าหลันยืนดีสุดๆ คือเธอยังเดินไปไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญอย่างรุนแรงของพวกจางอันฉีจากด้านหลัง พวกเฉินจื่อถงสามคนนั้นไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายหายใจเลย ก็จัดการพวกเธอไปโดยตรง
ได้ยินเสียงกรีดร้องของพวกเธอแล้ว อารมณ์ของหม่าหลันก็สบายใจขึ้นเล็กน้อย
ส่วนเย่เฉินในตอนนี้ กำลังรออยู่ในโซนพบปะครอบครัวของกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์
แป๊บเดียว หม่าหลันที่หน้าบวม ก็ถูกผู้คุมแบกไปบนรถเข็นแล้วเข็นออกมา วินาทีที่เห็นเย่เฉิน หม่าหลันก็ร้องไห้เสียงดังทันที：“ลูกเขยแสนดี ขาของแม่ถูกคนซ้อมจนหักอีกแล้ว ทำไงดี ……”
เย่เฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
เขาก็ไม่คิดว่า ผู้หญิงเชื้อสายจีนเหล่านั้นจะทุบตีหม่าหลันได้โหดเหี้ยมขนาดนี้
แต่ว่า นี่ก็เป็นหม่าหลันที่หาเรื่องใส่ตัวเอง ถ้าเธอรู้จักไม่โลภ ออกไปอย่างมีความสุขในตอนแรกที่จะปล่อยเธอออกไป การโดนซ้อมนี้ก็อาจจะเลี่ยงได้
ดังนั้น เย่เฉินจึงได้แต่พูดไปว่า：“แม่ ผมพาแม่ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า！ต้องรีบดูขาของแม่ จะได้ไม่มีผลที่ตามมา”
YOU MAY ALSO LIKE
