ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4899 ต้องรู้จักหยุดผลกำไร 3 - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 4899 ต้องรู้จักหยุดผลกำไร 3
หม่าหลันได้ยินคำนี้ ก็รีบพยักหน้าพูดว่า：“ใช่ๆๆ รีบไปโรงพยาบาล ขาแม่หักบ่อยมาก ถ้าฟื้นตัวได้ไม่ดี ต่อไปถ้าขาเป๋ก็คงแย่……”

จากนั้นเย่เฉินก็ขอความช่วยเหลือจากผู้คุม ย้ายหม่าหลันขึ้นรถ จากนั้นขับรถไปที่ย่านนครนิวยอร์ก ในขณะเดียวกันก็ยังไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาเฟ่ยเจี้ยนจง ถามตำแหน่งโรงพยาบลตระกูลเฟ่ยของเขา ตั้งใจว่าจะพาหม่าหลันไปรักษาธรรมดาๆ

หม่าหลันในตอนนี้นั่งอยู่ที่นั่งแถวหลัง ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“ลูกเขยแสนดี แม่เสียใจแทบตาย！ถ้ารู้ว่ามีวันนี้ เมื่อวานแม่ก็ออกจากเรือนจำทันที ดูตอนนี้สิ ขาข้างนี้เดินขึ้นลงไม่ได้ในหนึ่งสองเดือนนี้แน่ ……แกดูสิชีวิตแม่ ทำไมลำบากขนาดนี้！”

เย่เฉินถามอย่างไม่เข้าใจ：“แม่ ในเรือนจำสบายมากเลยเหรอ？แม่เข้าไปถึงไม่อยากจะออกมา”

หม่าหลันพูดอย่างไม่พอใจ：“แม่บอกความจริงทางโทรศัพท์กับแกแล้วไม่ใช่เหรอ ที่สำคัญก็คืออยู่ในนั้นแม่รู้จักผู้หญิงชาวหัวเซี่ยที่ต่อสู้เป็นพิเศษสองสามคน มีพวกเธอคุ้มกันแน่ แม่อยู่ที่เบดฟอร์ดฮิลส์ไม่มีใครกล้ามาแหย็มแม่เลย ใครเห็นแม่ก็เรียกแม่ว่าพี่หลันอย่างเคารพทั้งนั้น ความรู้สึกนั้นไม่ต้องบอกหรอกว่าเสพติดแค่ไหน……”

เย่เฉินหัวเราะ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า：“แม่ แม่รู้ไหมว่าคนแบบไหน ถึงหาเงินได้จากบ่อน？”

หม่าหลันส่ายหน้า ถามอย่างสงสัย：“18 มงกุฎเหรอ？”

“ไม่ใช่”เย่เฉินพูดเบาๆ：“แต่ต้องเป็นคนที่หยุดผลกำไรทันเวลา ถึงจะหาเงินจากบ่อนได้ แค่แม่อยู่ในบ่อน ก็จะเข้าใจเหตุผลนี้ว่า เงินในบ่อนไม่ใช่เงิน เป็นแค่กองพลาสติกไร้ค่า มีแค่เอาพลาสติกที่ชนะมาได้แล้วไปแลกเป็นเงินสด และออกไปจากบ่อน นั่นถึงเรียกว่าเงินชนะ ถ้าเลือกที่จะอยู่ในบ่อนต่อไป เป็นไปได้อย่ามากว่าอาจจะสูญเสียชิปในมือทั้งหมดไป และอาจจะเอาเงินทุนที่แม่เอามาไปด้วยก็ได้”

พูดไป เย่เฉินก็พูดอีกว่า：“สำหรับแม่แล้วก็เหมือนกัน แม่มีคนคุ้มครองที่เบดฟอร์ดฮิลส์ หลายวันผ่านไปไม่มีใครกล้าหาเรื่อง นี่ล่ะคือกำไร เวลาแบบนี้ ถ้าถึงเวลาที่เหมาะสม แม่ต้องรีบหยุดจุดกำไร ใส่ในกระเป๋าเพื่อความปลอดภัย ไม่อย่างนั้น เป็นไปได้อย่างมากว่าแม้แต่เงินทุนกับดอกเบี้ยแม่ก็ต้องคายออกมา”

หม่าหลันตะลึงสักพัก พูดด้วยใบหน้าโกรธจัด：“ลูกเขยแสนดีแกพูดถูก！ทำไมแม่ไม่เข้าใจเหตุผลนี้นะ！ถ้าแม่เข้าใจเหตุผลนี้ก่อน ตอนนี้แม่ก็สนุกสนานอยู่ด้านนอกแล้ว ……”

เย่เฉินไม่สนใจเลย กับความรู้สึกตัวอย่างฉับพลันของหม่าหลันในตอนนี้

เขาแค่คิดในใจ ตอนนี้หม่าหลันเป็นแบบนี้ ถ้าพากลับพรอวิเดนซ์ เซียวชูหรันเห็นเข้าจะต้องปวดใจแน่

และก็ ขาของหม่าหลันก็หักอีก ความสามารถในการดูแลตนชีวิตประจำวันหายไปกว่าครึ่งหนึ่ง ถ้าพาเธอกลับไป ใครจะมาดูแลชีวิตประจำวันของเธอไหว？

เซียวชูหรันยังต้องเข้าเรียน ตัวเองดูแลเธอก็ไม่สะดวกอีก ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือ ให้อยู่รักษาตัวที่นครนิวยอร์ก

แต่ว่า แบบนี้ก็มีอีกสองปัญหา หนึ่งคือจะให้หม่าหลันยอมอยู่นครนิวยอร์กอย่างไร ส่วนอีกอย่างคทอจะอธิบายกับภรรยาอย่างเซียวชูหรันอย่างไรดี

แต่ในตอนที่ฉุกเฉิน พาหม่าหลันไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่า ถึงแม้จะบอกว่าขาของเธอบาดเจ็บ ยาช่วยหัวใจครึ่งเม็ดสามารถทำให้เธอมีชีวิตอยู่ได้ทันที แต่เย่เฉินก็ยังรู้สึกว่า ใช้โอสถกับตัวหม่าหลัน ยังสิ้นเปลืองไปหน่อย

ดังนั้น เย่เฉินจึงขับรถพาหม่าหลันไปที่โรงพยาบาลเอกชนของตระกูลเฟ่ย

เนื่องจากเฟ่ยเจี้ยนจงเคยบอกไว้ล่วงหน้าแล้ว คนในโรงพยาบาลโดยรวมต่างเตรียมพร้อมโดยสมบูรณ์ หม่าหลันเพิ่งถึง ก็ถูกพยาบาลสองสามคนแบกลงมาจากรถอย่างระมัดระวังทันที จากนั้นจึงใช้รถเข็นไปที่ห้องรักษากระดูก