ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5773 ไม่พอใจ（2）
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5773
“ตอนนั้น พี่จู๋ว์หลูและพี่ชายคัดค้านเฟยเยี่ยนที่จะเข้าร่วม แต่เฟยเยี่ยนกลับตัดสินใจ ไม่ว่าอย่างไรก็จะสู้เคียงข้างพวกพี่สองคน”
“เฟยเยี่ยนในตอนนั้น บอกว่าเพื่อความเป็นธรรมของชนชาติ แต่ความจริงแล้ว เฟยเยี่ยนก็แค่เด็กผู้หญิง ไม่อยากจะสนใจเรื่องของประเทศ ความชอบธรรม และไม่ก็สนว่าประเทศเป็นของชาวฮั่น หรือชาวแมนจู และก็ไม่สนใจว่าจักรพรรดิจะสกุลจู หรืออ้ายซินเจว๋หลัว เฟยเยี่ยนแค่อยากติดตามพี่จู๋ว์หลู ติดตามอยู่ข้างกายผู้ชายที่ตัวเองรัก”
“หากชายหนุ่มที่เฟยเยี่ยนรักบอกว่า ประเทศนี้ควรเป็นของชาวฮั่น จักรพรรดิควรจะสกุลจูเฟยเยี่ยนก็จะหยิบดาบขึ้นมาต่อสู้กับทหารชิงจนถึงที่สุด”
“หากชายหนุ่มที่เฟยเยี่ยนรักบอกว่า ไม่ว่าประเทศนี้เป็นของใคร เขาแค่อยากเลิกล้มการเป็นทหารแล้วคืนสู่ชีวิตธรรมดา ใช้ชีวิตที่สงบสุข เฟยเยี่ยนก็จะทิ้งดาบ ทิ้งชีวิตแบบนี้ จงรักภักดีต่อเขาตลอดไป
พูดถึงตรงนี้ อู๋เฟยเยี่ยนก็น้ำตาไหล
เธอเผากระดาษเหลืองแผ่นสุดท้าย แล้วพูดอย่างสำลักว่า：“พี่จู๋ว์หลู เฟยเยี่ยนคิดไปเองว่าความรักที่ตัวเองมีให้พี่ จะต้องทำให้พี่หวั่นไหวได้ แต่จนสุดท้ายเฟยเยี่ยนก็ตระหนักได้ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบพี่จู๋ว์หลู ไม่เคยรักเฟยเยี่ยนเลยสักนิด……”
“เฟยเยี่ยนเฝ้าอยู่ข้างกายพี่จู๋ว์หลูตั้งแต่เด็ก จนอายุสี่สิบ ยี่สิบแปดปีนี้ ต่อสู้หน้าค่ายนับครั้งไม่ถ้วน รอดตายอย่างหวุดหวิด ระหว่างนั้นมีชายหนุ่มจำนวนมากเข้าหาเฟยเยี่ยน เฟยเยี่ยนไม่เคยมองพวกเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว！”
“เพราะว่า ตั้งแต่ที่เฟยเยี่ยนได้เจอพี่จู๋ว์หลู จนเฟยเยี่ยนชักดาบแทงพี่จู๋ว์หลู ในยี่สิบแปดปีนี้ ในสายตาของเฟยเยี่ยน มีแค่พี่จู๋ว์หลูคนเดียว”
“แต่คิดไม่ถึงว่า ถึงเฟยเยี่ยนจะถ่อมตัวขนาดนี้ พี่จู๋ว์หลูก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด……”
“เฟยเยี่ยนไม่พอใจเลย……”
อู๋เฟยเยี่ยนในตอนนี้ เริ่มสะอื้น พูดไม่ออก
เย่เฉินไม่กล้าใช้ปราณทิพย์ ได้แต่มองแผ่นหลังของอู๋เฟยเยี่ยนที่ขยับขึ้นลง ราวกับกำลังร้องไห้ แต่ก็ไม่มีทางยืนยันได้
หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างถึงจะมองแผ่นหลังอู๋เฟยเยี่ยนไม่ชัด แต่กลับเห็นความเดือดดาลตรงนั้น การแสดงออกและอารมณ์ ซับซ้อนเป็นพิเศษมาระยะหนึ่ง
เดิมที หลินหว่านเอ๋อร์คิดว่า อู๋เฟยเยี่ยนมาที่นี่ เพื่อระบายความโกรธกับพ่อ
แต่เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่า อู๋เฟยเยี่ยนนำกระดาษสีเหลืองและเหล้า มาทำความเคารพหน้าอนุสาวรีย์ของพ่อ
เวลานี้ อู๋เฟยเยี่ยนปาดน้ำตา เปิดที่บูชาเหล้า เทเหล้าลงบนกระดาษสีเหลืองที่ถูกเผา พูดเสียงเบาว่า：“พี่จู๋ว์หลู สามร้อยปีที่ผ่านมา เฟยเยี่ยนเห็นพัฒนาการของโลกใบนี้อย่างรวดเร็วกับตาตัวเอง ยิ่งเป็นแบบนี้ เฟยเยี่ยนก็ยิ่งไม่อยากตายมากขึ้นเท่านั้น”
“แต่ถ้าเฟยเยี่ยนหายาวงเวียนพันจักร หรือวิธีปรุงยาวงเวียนพันจักรไม่เจอ เฟยเยี่ยนก็จะเหลือชีวิตอยู่แค่หนึ่งร้อยปี！”
“และหว่านเอ๋อร์ลูกสาวคนเดียวของพี่ ซ่อนเฟยเยี่ยนมานานกว่าสามร้อยปีแล้ว ที่จริงเฟยเยี่ยนไม่ได้คับแค้นใจอะไรกับเธอเลย แค่เธอเต็มใจจะเอาแหวนวงนั้นให้เฟยเยี่ยน เฟยเยี่ยนก็จะไม่ทำให้เธอลำบากใจ แต่ถ้าเธอยังคงซ่อนตัวต่อไป ความอดทนของเฟยเยี่ยนก็จะค่อย ๆ หมดลง ถึงตอนนั้น ถ้าเฟยเยี่ยนทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ พี่ก็อย่าได้โกรธเคืองล่ะ”
พูดไป อู๋เฟยเยี่ยนหยุดเล็กน้อย แล้วพูดอีกว่า：“ใช่สิ ต่อไปเฟยเยี่ยนตั้งใจจะไปภูเขาแสนลี้ ดูว่าจะเจอของมีค่าลึกลับที่อาจารย์เก็บไว้ในตอนนั้นหรือไม่ ถ้าหาเจอ เฟยเยี่ยนก็จะไม่ติดใจหว่านเอ๋อร์ แต่ถ้าเฟยเยี่ยนหาไม่เจอ เกรงว่าก็คงอยู่ที่หว่านเอ๋อร์แล้ว……”
จากนั้น อู๋เฟยเยี่ยนก็เทเหล้าลงแท่นบูชาจนหมด แล้วพูดเสียงแผ่วเบาว่า：“พี่จู๋ว์หลู เฟยเยี่ยนติ้งไปแล้ว เดี๋ยวเฟยเยี่ยนใช้ยาวงเวียนพันจักรแล้ว ก็จะมาเคารพพี่ใหม่นะ！”
เมื่อเทเหล้าในขวดหมด อู๋เฟยเยี่ยนก็ลุกขึ้นยืนช้า ๆ เดินออกจากป่า
เธอไม่ได้มองดูกลุ่มคนหนุ่มสาวที่เสียงดังกำลังถอนหายใจไปทางดวงอาทิตย์ แต่เดินลงภูเขาโดยไม่หันกลับมามองอีก
เธอไม่คิดเลยว่า หลินหว่านเอ๋อร์ที่เธอตามหามากว่าสามร้อยปี เวลานี้จะอยู่ในหมู่คนหนุ่มสาวที่ส่งเสียงดังเหล่านั้น ……
YOU MAY ALSO LIKE
