ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1282 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

จิตใจของกู้ชิวอี๋เล็กน้อย มองตาของเขาและถามอย่างโกรธเคืองว่า:”พี่ไม่กลัวฉันจะบอกเธอว่า ฉันเป็นคู่หมั้นของพี่ต่างหาก และเธอเป็นมือที่สามที่จะเข้ามาแทรกเหรอ?”

เย่เฉินอึดอัดใจมาก:”ดังนั้นฉันเลยมีเรื่องจะขอเพิ่ม”

กู้ชิวอี๋ถอนหายใจเบาๆและพูดอย่างโกรธเคืองว่า:”พี่อยากให้ฉันปิดบังภรรยาพี่ เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่ใช่ไหม?”

เย่เฉินพูดว่า:”เธอคิดว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า เธอไม่รู้ตัวตนและภูมิหลังครอบครัวของฉัน และฉันไม่อยากให้เธอรู้ด้วย”

กู้ชิวอี๋ถามอย่างไม่เข้าใจ:”เธอเป็นภรรยาของพี่ ขนาดตัวตนที่แท้จริงของพี่พี่ยังไม่บอกกับเธอเลย คิดจะปิดบังเธอไปตลอดเหรอ?”

เย่เฉินพูดว่า:”ไม่บอกเธอ ไม่ใช่ว่าอยากจะปิดบังไปตลอด แต่ยังไม่ถึงเวลา เมื่อถึงเวลาก็ค่อยว่ากัน”

กู้ชิวอี๋ย่นจมูก และพูดว่า:”ฉันอยากจะรู้ว่า เมื่อพี่เจอพ่อของฉัน จะบอกเรื่องที่พี่แต่งงานแล้วกับเขายังไง!”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง:”ถึงเวลาฉันจะไปขอโทษด้วยตัวเอง!”

กูชิวอี๋มีความโกรธในใจเล็กน้อย เลยจงใจไม่คุยกับเขาต่อ

เย่เฉินพูดต่อ:”จริงสิ หนานหนาน พอเธอเจอกับภรรยาของฉัน อย่าเปิดเผยว่าฉันเป็นเจ้านายของบริษัทนี้เด็ดขาด ฉันมักจะบอกเธอว่าฉันมาดูฮวงจุ้ยให้คนอื่น ตอนนั้นเธอก็บอกหล่อนตอนทานอาหารเย็น ว่าฮวงจุ้ยที่บ้านของเธอไม่ค่อยดี อยากให้ฉันไปช่วยดูสักหน่อย แบบนี้ฉันจะได้ตอบตกลงต่อหน้าภรรยาฉันตอนกินข้าวได้เลย จากนั้นเตรียมตัวไปเย่นจิงได้เลย”

กู้ชิวอี๋ถามกลับว่า:”พี่รักภรรยาของพี่รึเปล่า?”

“รักสิ ถามทำไม?”

“ถ้าพี่รัก แล้วทำไมพี่ถึงปิดบังทุกอย่างกับเธอล่ะ? ไม่มีความจริงสักอย่าง แบบนี้ไม่ใช่ความรักนี่?”

เย่เฉินส่ายหัว:”เธอไม่เข้าใจ ก็เพราะว่ารัก ดังนั้นหลายๆเรื่องจึงต้องทำเป็นขั้นเป็นตอน นี่คือการป้องกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับหล่อน ไม่อย่างนั้น ก็ลองคิดดู ตอนที่หล่อนแต่งงานกับฉัน เธอคิดว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า ที่ไม่มีพ่อและแม่ สามปีต่อมา จู่ๆฉันก็บอกเธอว่า ฉันเป็นคุณชายของตระกูลเย่แห่งเย่นจิง หล่อนจะรับได้ไหม?”

“ทำไมจะรับไม่ได้ล่ะ? ผู้หญิงคนไหนไม่อยากให้สามีมีฐานะ และความสามารถ? หรือว่าหล่อนอยากให้พี่เป็นคนจนและว่างเปล่า?”

เย่เฉินพูดว่า:”เธอไม่รู้จักภรรยาของฉัน หล่อนแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ”

กู้ชิวอี๋พูดอย่างไม่พอใจว่า:”เอะอะก็ภรรยาพี่ ภรรยาพี่ ตอนที่พี่พูดคำพูดเหล่านี้ เคยคิดถึงความรู้สึกของฉันบ้างไหม?พี่รู้ไหม ตั้งแต่เล็กจนโตฉันคิดมาตลอดว่าทั้งชีวิตนี้ฉันจะต้องแต่งงานกับพี่แน่นอน แม้ว่าพี่จะหายไปสิบกว่าปี ฉันมีลางสังหรณ์แบบนี้ สุดท้ายตอนนี้ฉันหาพี่จนเจอแล้ว พี่พูดถึงภรรยาไม่หยุดเลย รู้ไหมว่าหัวใจของฉันรู้สึกอย่างไร?”

เย่เฉินพูดอย่างละอายใจ:”ขอโทษ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

กู้ชิวอี๋เห็นว่าเขารู้สึกผิดแล้วจริงๆ และนึกถึงความยากลำบากที่เขาได้รับมาหลายปี ก็ใจอ่อนอีกครั้งทันที

ดังนั้น เธอถอนหายใจ และพูดเบาๆว่า:”ขอโทษนะพี่เย่เฉิน ฉันไม่ได้ตั้งใจไร้เหตุผล แค่จู่ๆก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้นิดหน่อย พี่ไม่ต้องใส่ใจ”

เย่เฉินรีบพูดว่า:”ไม่หรอก ฉันไม่ใส่ใจหรอก”

“ก็ดีแล้ว”

กู้ชิวอี๋ชะงักเล็กน้อย แล้วถามเขาอีกว่า:”พี่เย่เฉิน ตอนนี้พี่มีลูกยัง?”

“เอ่อ……” เย่เฉินพูดอย่างอึดอัดใจ:”ตอยนี้ยังไม่มี……”

กู้ชิวอี๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก:”ดีแล้ว ยังไงซะฉันก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลกู้ และยังเป็นดาราดังนิดๆ อนาคตต้องแต่งงานกับชายที่หย่าร้างแล้ว เดิมทีมันก็น่าอายอยู่แล้ว ถ้าต้องเป็นแม่เลี้ยงให้คนอื่น คงจะถูกไอ้พวกบ้าที่จิงเฉิงหัวเราะเยาะตายเลย!”