ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1371 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

เมื่อเย่เฉินได้ยินเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูด：“ตระกูลโคบายาไม่น่าเชื่อถือ ไม่เพียงเคยขโมยยาวิเศษของฉัน ยังมีโคบายาชิจิโร่หาคนมาฆ่าพี่ชายของเขาด้วย ถ้าร่วมมือกับคนตระกูลนี้ ต้องโดนพวกเขาคิดร้ายแน่นอน

ขณะพูด เย่เฉินก็นิ่งไปชั่วครู่แล้วพูด：“นอกจากนี้ ตระกูลโคบายายังเป็นตระกูลของประเทศญี่ปุ่น ถ้าพวกเราร่วมมือกับพวกเขา พวกเราก็ต้องเปิดเผยสูตรปรุงยาของพวกเราให้กับพวกเขา เมื่อพวกเขาได้สูตรปรุงยาของพวกเราไปแล้ว มันเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะหักหลังพวกเราหรือไม่ก็ฆ่าพวกเราปิดปาก ดังนั้นพวกเราห้ามร่วมมือกับพวกเราเด็ดขาด”

เมื่อเว่ยเลี่ยงได้ยินเรื่องนี้ เขาก็รีบพูดทันทีว่า：“อาจารย์เย่ เรื่องนี้ฉันไม่ได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน ขอให้คุณวางใจ ฉันจะออกไปปฏิเสธโคบายาชิจิโร่ทันที！”

เย่เฉินหัวเราะและพูด：“ฉันรู้จักตระกูลโคบายาดี พวกเขาไม่ยอมตัดใจเรื่องนี้ง่ายๆแน่นอน พวกเขาอาจจะทำเรื่องไม่ดีก็ได้ สองสามวันนี้คุณต้องระวังตัวหน่อย ฉันจะกำชับเฉินจื๋อข่ายกับหงห้า ให้พวกเขาช่วยเหลือคุณและจับตาดูคนพวกนั้น”

เว่ยเลี่ยงรีบพูดทันที：“ได้ครับอาจารย์เย่ ฉันรู้แล้ว！”

ขณะพูด เว่ยเลี่ยงก็ถาม：“อาจารย์เย่ ยากระเพาะเก้าเสวียนของพวกเราได้รับการยอมรับที่ดีมากๆ คุณคิดว่าพวกเราควรขยายสายการผลิตให้เร็วที่สุดไหม？ถ้าคุณต้องการ ฉันจะรีบไปขอที่ดินอุตสาหกรรมกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“ถ้าพวกเราสร้างสายการผลิตเอง มันจะช้าเกินไป？ตอนนี้มีสายการผลิตขนาดใหญ่หลายแห่งอยู่ต่อหน้าพวกเราแล้วไม่ใช่เหรอ”

เว่ยเลี่ยงถามด้วยความประหลาดใจ：“อาจารย์เย่ คุณหมายถึงบริษัทผลิตยาโคบายาหรือเปล่า？”

“ใช่” เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“พี่ชายของเขาที่ชื่อโคบายาชิอิจิโร่ยังอยู่ในมือของฉัน ครั้งนี้พวกเราจับตัวโคบายาชิจิโร่ไว้ แล้วปล่อยตัวโคบายาชิอิจิโร่กลับไปสืบทอดธุรกิจของโคบายากรุ๊ป ถ้าโคบายาชิอิจิโร่ต้องการกลับไปสืบทอดธุรกิจจริงๆ เขาต้องโอนหุ้น 80% ของบริษัทผลิตยาโคบายาเป็นชื่อของฉัน ถ้าเขาไม่รับปาก ก็ให้เขาอยู่โรงเลี้ยงสุนัขต่อไป เขาจะได้ช่วยเก็บกวาดโรงเลี้ยงสุนัขให้หงห้าด้วย！”

เว่ยเลี่ยงตระหนักได้ในทันที และอุทานขึ้นมา：“อาจารย์เย่ คุณวางแผนจะทำอย่างนี้นี่เอง！มัน…เป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมจริงๆ！ไม่แปลกใจเลยที่คุณเก็บโคบายาชิอิจิโร่ไว้ เขามีประโยชน์ตรงนี้นี่เอง！”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“ปล่อยตัวโคบายาชิอิจิโร่กลับไป ฉันก็จับตัวโคบายาชิจิโร่ไว้เป็นตัวประกัน ถ้าโคบายาชิอิจิโร่ไม่ให้ความร่วมมือ ถ้าเขาไม่เชื่อฟังฉัน ฉันก็จะปล่อยตัวโคบายาชิจิโร่กลับไป จับโคบายาชิอิจิโร่กลับมาที่โรงเลี้ยงสุนัข พูดง่ายๆ พี่น้องสองคนนี้ ถ้าใครฟังฉันมากที่สุด คนนั้นจะได้กลับไปเสพสุขที่ญี่ปุ่น ส่วนคนที่ไม่ค่อยเชื่อฟัง ฉันจะให้มันเลี้ยงสุนัขอยู่ที่จินหลิน！”

“อาจารย์เย่ ฉันเข้าใจแล้ว！ฉันจะออกไปปฏิเสธโคบายาชิจิโร่ตอนนี้เลย！”

หลังจากวางสายจากเย่เฉินด้วยความเคารพ เว่ยเลี่ยงก็รีบกลับไปที่ห้องรับแขกทันที

โคบายาชิจิโร่เห็นเขากลับมา เขาก็ยืนขึ้นอย่างมีความหวัง ถามด้วยรอยยิ้ม：“ผู้จัดการเว่ย เถ้าแก่ของพวกคุณพูดยังไง？เขาคงจะสนใจกับข้อเสนอของฉันมากๆใช่ไหม？”

เว่ยเลี่ยงส่ายหัว：“คุณชิอิจิโร่ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ เถ้าแก่ของเราไม่สนใจข้อเสนอของคุณเลย พวกเราต้องขอโทษด้วยจริงๆ บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของพวกเราไม่สามารถร่วมมือกับบริษัทของคุณได้”

โคบายาชิจิโร่ขมวดคิ้วและถามว่า：“ผู้จัดการเว่ย เถ้าแก่ของพวกคุณไม่พอใจกับส่วนแบ่งของทางเราเหรอ？เอาแบบนี้ละกัน ถ้าพวกเราร่วมมือกัน กำไรสุทธิพวกคุณแบ่งไป 70% พวกเราขอแค่ 30% กำไรส่วนมากให้พวกคุณ ฉันทำแบบนี้พวกคุณก็เห็นความจริงใจของเราที่อยากร่วมมือกับพวกคุณ”

เว่ยเลี่ยงยิ้มเล็กน้อย：“พวกเราต้องขอโทษด้วยจริงๆ เถ้าแก่ของพวกเรากล่าวว่า ไม่ร่วมมือกับพวกคุณแน่นอน และมันไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนแบ่งด้วย คุณชิอิจิโร่ เชิญกลับไปเถอะ”

“คุณ…”