ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1595
ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่มีแก๊งอันธพาล ในสังคมของประเทศนี้ มีแก๊งอันธพาลอยู่ทุกประเภท
ดาราภาพยนตร์ชื่อดังอย่างแจ็กกี ชานเคยแสดงในภาพยนตร์ที่ชื่อว่า ใหญ่แค้นเลือด เรื่องราวในหนังก็เกี่ยวกับแก๊งญี่ปุ่น
ในประเทศญี่ปุ่น ทีมยามากุจิ และแก๊งอินางาวะ แน่นอนว่าย่อมอยู่ในด้านบนสุดของห่วงโซ่อาหารเป็นธรรมชาติ
อย่างไรก็ตาม ในบางเมืองและบางเขต ล้วนมีกลุ่มแก๊งเล็กๆอยู่
กลุ่มแก๊งพวกนี้ ปกติล้วนชอบเรียกตัวเองว่า สมาคมไฮกิงบุงเกียว
สิ่งที่สมาคมไฮกิงบุงเกียวเหล่านี้ชอบทำมากที่สุดก็คือการบิดมอเตอร์ไซค์เร่งเครื่องเสียงดัง และนำอาวุธเย็นทุกชนิดมาสู้กับผู้คนตามท้องถนน
แน่นอนว่า โดยส่วนใหญ่แล้วมักเป็นพวกกลัวไม้แข็งข่มไม้อ่อน ชอบกลั่นแกล้งผู้อื่น
หญิงสาวชาวจีนที่ดีดกีตาร์ร้องเพลงคนนั้น เมื่อเห็นพวกสมาคมไฮกิงบุงเกียวหลายคนกำลังเข้ามาหาเรื่องตนก็ตกใจกลัวและรีบอ้อนวอน “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆว่านี่คือถิ่นของพวกคุณ คราวหน้าฉันจะไม่มาอีกแล้ว ได้โปรดช่วยละเว้นฉันสักครั้ง”
“ไม่มาแล้ว?” คนที่คว้ากีตาร์ของหญิงสาวไปตะคอกขึ้นมา “ถ้าทุกคนที่ทำผิดกฎแล้วแค่เอ่ยว่าครั้งหน้าไม่มาแล้วก็หนีไปได้ อย่างนั้นพวกเราสมาคมไฮกิงบุงเกียวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”
หญิงสาวชาวจีนถามอย่างลนลาน “ถ้า…อย่างนั้นต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยฉันไป?”
สมาคมไฮกิงบุงเกียวเหลือบมองที่เงินสดในกล่องกีตาร์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ เห็นได้ชัดว่า ในนั้นมีเงินอยู่อย่างน้อย 100,000 เยน ซึ่งสำหรับสมาคมไฮกิงบุงเกียวที่ว่างมากพวกนี้แล้ว มันเป็นความมั่งคั่งมากเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะใช้ไปอีกวันสองวัน
ดังนั้น เขาจึงเอ่ยเยาะเย้ย “คิดให้พวกเราปล่อยเธอไปนั้นง่ายมาก ก็แค่ทิ้งกีตาร์ไว้กับเงิน!”
หญิงสาวชาวจีนกัดริมฝีปากของเธอและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหลั่งน้ำตาและพูดว่า “ได้…กีตาร์กับเงินทั้งหมดนี้พวกคุณ…”
สมาคมไฮกิงบุงเกียวอีกกลุ่มรีบเอื้อมมือออกไปคว้าเงินทั้งหมดทันทีและยัดใส่กระเป๋าอย่างโลภมาก จาหนั้นจึงขยิบตาให้คนอื่น ๆ แล้วพูดว่า “พี่น้องทั้งหลาย วันนี้มีที่พึ่งแล้ว! ไปบาร์เสพสุขกันสักคืน!
หญิงสาวชาวจีนเอ่ยถามอย่างสะอึกสะอื้น “ฉันไปได้แล้วหรือยัง?”
สมาคมไฮกิงบุงเกียวที่ถือเอากีตาร์ไปมองไปที่หญิงสาวอย่างประเมินก่อนจะพูดด้วยใบหน้าลามกว่า “อย่าเพิ่งไป! เธอหน้าตาไม่เลว เอาแบบนี้แล้วกัน เธอถือกีตาร์ของเธอแล้วร้องเพลงญี่ปุ่นให้พวกพี่ชายฟังหน่อยสักเพลง จากนั้นก็ตามไปอยู่เป็นเพื่อนพี่ชายในบาร์สนุกกันสักคืน!”
“ไม่เอา!” หญิงสาวชาวจีนก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวจากนั้นจึงหมุนตัวคิดจะหลบหนี
คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ ชายคนนั้นก็รีบพุ่งเข้ามาและคว้าข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ เขาเอ่ยเยาะ “คิดจะหนี? ไม่รู้จักซะบ้างว่าฉันโอนิซึกะ ดันมะเป็นใคร!”
ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่โอนิซึกะ ดันมะก็รีบตะคอกขึ้นมาดังลั่นทันที “มองหาอะไร? เรื่องของสมาคมไฮกิงบุงเกียว ใครไม่กลัวตายก็ลองยืนนิ่งๆดู!”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา บรรดาคนผ่านทางที่มองดูก็รีบกระจัดกระจายออกไปในทันที
สังคมญี่ปุ่น มองดูแล้วเหมือนจะสุภาพอย่างยิ่ง แต่ในความเป็นจริงลึกๆของทุกคนล้วนเฉยชาไม่แยแส
ความเฉยชานี้ ก็คือความสุภาพบนเปลือกหน้า แต่ภายในใจกลับหลบหลีกหวาดกลัว
ไม่มีใครอยากสร้างปัญหาให้คนอื่น อีกทั้งยังไม่อยากให้คนอื่นมาสร้างปัญหาให้ตัวเอง
ดังนั้น ในเวลานี้ย่อมไม่มีใครยินดีที่จะทำตัวเป็นผู้กล้า
ขณะที่โอนิซึกะ ดันมะที่เห็นว่าทุกคนหลบเลี่ยงออกไปก็กำลังได้ใจ จู่ๆก็น้ำเสียงที่มืดมนดังขึ้นในหูของเขา
“ปล่อยเธอไป!”
โอนิซึกะ ดันมะหันกลับมาตามเสียงทันที และเห็นว่าเป็นผู้ชายที่เพิ่งมอบเงินให้หญิงสาวไป 100,000 เยนคนนั้น เขาก็เยาะเย้ยขึ้น “ไอ้เวรเอ๊ย! นี่แกยังคิดอยากทำตัวเป็นฮีโร่ช่วยสาวงามอยู่อีก?! ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นคนของสมาคมไฮกิงบุงเกียว!”
เย่เฉินเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจว่านายอยู่สมาคมอะไร ถ้านายยังไม่ปล่อยเธอไปอีก ก็น้อมรับผลที่ตามมาซะ!”
YOU MAY ALSO LIKE
