ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1724 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

เฉินจื๋อข่ายพูดว่า:”ผมได้ยินจากลูกน้องชาวญี่ปุ่นของผมว่า ในช่วงสองวันที่ผ่านมาในโตเกียว มีคดีอาญาร้ายแรงจำนวนมากต่อเนื่องกัน และดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับกองกำลังต่างชาติ ดังนั้น โตเกียวจึงได้เสริมสร้างการควบคุมทางศุลกากรและเอกชน เครื่องบินไอพ่น หากต้องการออกจากญี่ปุ่น มีเพียงโอซาก้าเท่านั้นที่สามารถบินได้ทั่วทั้งเกาะฮนชู และไม่สามารถบินไปที่อื่นได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เฉินก็เข้าใจได้แล้ว

การควบคุมอย่างเข้มงวดที่นี่ในโตเกียว จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับที่ตระกูลซูฆ่าทั้งบ้านมัตสึโมโตะ โยชิตะ

ที่จริงแล้ว ถ้าคิดให้ดีก็จะเข้าใจสาเหตุในนั้น

ยกตัวอย่าง กรมตำรวจนครบาลโตเกียว หากมีใครฝ่าฝืนกฎหมายในโตเกียวพวกเขาต้องการลงโทษผู้กระทำความผิดด้วยวิธีการทางกฎหมายตามปกติ

แต่ว่า จู่ๆก็มีชาวต่างชาติกลุ่มหนึ่งออกมาในอาณาเขตของตนเอง และทำร้ายร่างกายชาติของตนด้วยวิธีที่โหดเหี้ยม หน่วยงานความมั่นคงของประเทศใดไม่สามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้

ดังนั้น จะเห็นได้ว่า กรมตำรวจนครบาลโตเกียว และแม้แต่คณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติญี่ปุ่น ก็หวังว่าผู้กระทำความผิดที่รุมเร้าของตระกูลซู จะถูกจับได้โดยเร็วที่สุด เพื่อเป็นตัวอย่าง และในขณะเดียวกันจะได้กู้คืนหน้ามาหน่อย

เมื่อคิดเช่นนี้ เย่เฉินก็ถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า:”งั้นก็ช่างเถอะ พวกนายรอฉันอยู่ที่โอซาก้า ตอนบ่ายฉันจะขับรถไป”

เฉินจื๋อข่ายรีบพูดว่า:”คุณชาย ขับรถลำบากเกินไป สำหรับระยะทางไกลเช่นนี้ และตอนนี้ที่โอซาก้าก็มีหิมะตก และทางหลวงถูกปิดเพราะหิมะหนาทึบ คุณอาจจะไม่สามารถมาถึงได้ภายในหกหรือเจ็ดชั่วโมง งั้นคุณทิ้งรถไว้ที่สนามบินโตเกียว แล้วผมจะให้คนของผมไปขับเอง คุณบินมาจากโตเกียวมาที่โอซาก้าเลย แล้วเจอกันที่สนามบิน แบบนี้จะได้เร็วขึ้น ”

เย่เฉินถามเขาว่า:”ฉันบินจากโตเกียวไปโอซาก้า คงจะไม่มีข้อจำกัดใช่ไหม?”

เฉินจื๋อข่ายพูดว่า:”ตอนนี้ยังไม่มีข้อจำกัดในการบินภายในประเทศญี่ปุ่น พวกเขายังไม่สามารถควบคุมการบินทั้งในประเทศและต่างประเทศได้ในคราวเดียว แต่คงจะค่อยๆ รัดกุม”

เย่เฉินตอบอืม แล้วพูดว่า:”คืนนี้เราจะไปเลย อย่ารอช้า ฉันจะพยายามไปถึงสนามบินโอซาก้าตอนเจ็ดโมง จากนั้นเราค่อยเจอกัน และออกจากสนามบินโอซาก้าตรงเวลาแปดโมง”

เฉินจื๋อข่ายรีบพูดว่า:”ได้ครับคุณชาย ถ้าอย่างนั้นเราจะรอคุณสนามบินโอซาก้าก่อนเจ็ดโมง”

“โอเค เจอกันคืนนี้!”

เย่เฉินวางสาย อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆรีบถามว่า:”เย่เฉินซัง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้า และเล่าสถานการณ์คร่าวๆให้อิโตะ นานาโกะฟัง

หลังจากฟังแล้ว อิโตะ นานาโกะก็พูดว่า:”ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยเย่เฉินซังดูตั๋วตอนนี้”

พูดจบ ก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และสอบถามข้อมูลเที่ยวบิน

“เย่เฉินซัง มีเที่ยวบินที่ออกเดินทางตอน 05:40 น. ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงโอซาก้าและลงจอดเวลา 6:40 น. โอเคไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า:”เวลาพอดีเลย เลือกเวลานี้แหละ”

อิโตะ นานาโกะพูดว่า:”เย่เฉินซัง ฉันขอให้หมายเลขหนังสือเดินทางหน่อย ฉันจะจองตั๋ว ฉันจะพาคุณไปสนามบินในตอนบ่าย!”

เดิมทีตั๋วระยะสั้นนั้นไม่แพง ดังนั้น เย่เฉินจึงไม่ปฏิเสธ และพูดกับอิโตะ นานาโกะว่า:”ขอบคุณมากนะนานาโกะ”

อิโตะ นานาโกะยิ้มอย่างรู้เท่าทัน:”เย่เฉินซังไม่ต้องเกรงใจกับฉันมาก!”

หลังจากนั้น เธอนึกอะไรบางอย่างได้ และถามเย่เฉินว่า:”จริงสิเย่เฉินซัง คุณกลับไปคืนนี้ จะซื้อของขวัญให้ครอบครัวของคุณด้วยไหม? การช็อปปิ้งในโตเกียวยังคงสะดวกมาก โดยปกติในช่วงบ่ายจะคึกคักมาก ถ้าคุณอยากช้อปปิ้ง หลังอาหารกลางวันฉันไปกับคุณดีไหม? ”

เย่เฉินคิดดู เขาเดินทางไกลมาหลายวัน ต้องซื้อของขวัญให้ภรรยาของเขาอยู่แล้ว และแม่ยายหม่าหลันก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะซื้อของกลับไปให้เธอ ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาที่ออกไปเที่ยวหน่อย

เขาพูดกับนานาโกะว่า:”ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณพาผมไปเที่ยวหน่อย ผมยังไม่คุ้นเคยกับโตเกียวเลยจริงๆ”

อิโตะ นานาโกะยิ้มพูดว่า:”ไม่มีปัญหา ตอนบ่ายฉันจะไปเที่ยวที่กินซ่ากับเย่เฉินซัง”

หลังจากนั้น เธอนึกถึงพ่อของเธอนางาฮิโกะ อิโตะ และถามเย่เฉินว่า:”เย่เฉินซัง ตอนเที่ยงฉันอยากไปส่งข้าวให้พ่อที่โรงพยาบาล คุณสะดวกที่จะไปกับฉันไหม?”

เย่เฉินไม่คิดเลยก็ตอบตกลง :”โอเค งั้นเราไปโรงพยาบาลกันก่อน แล้วค่อยไปช้อปปิ้ง”