ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1846 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

คนขับรถโบกมือ: “งั้นพวกคุณก็สุดวิสัยที่จะช่วยเหลือได้แล้ว”

เซียวเวยเวยพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “พวกคุณเป็นหมอ ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ?”

คนขับรถมองดูเธอแล้วพูดอย่างจริงจังว่า: “สวยน้อยผมจะบอกกับคุณให้ชัดเจน พวกเราไม่ใช่หมอ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราไม่ใช่รถพยาบาล120ของโรงพยาบาลของรัฐ แต่เป็นรถพยาบาลที่ดำเนินการเคลื่อนย้ายของบริษัทเอกชน ก็เหมือนกับรถแท็กซี่ พวกเราก็ขับรถทำงานหาเงิน ให้เงินพวกเราก็ทำงานให้ เข้าใจมั้ย?”

เซียวเวยเวยพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

คนคนนั้นพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า: “คนบ้าอะไรเนี่ย อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ดีขนาดนี้ สี่ร้อยหยวนก็ไม่อยากจ่าย!”

หลังจากที่พูดจบ ทั้งสองคนก็ขึ้นไปบนรถ ก็สตาร์ตรถแล้วออกไป

เซียวเวยเวยโกรธจนกระทืบเท้า นายหญิงใหญ่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ พูดกับเธอและเฉียนหงเย่นว่า: “คนแก่อย่างฉันช่วยอะไรไม่ได้ พวกแกสองคนหามฉางเฉียนเข้าไปในบ้านก่อน ต่อจากนั้นค่อยออกมาหามไห่หลง”

เซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นก็รู้ว่าไม่มีหนทางอื่นแล้ว ทั้งสองคนทำได้เพียงกัดฟัน ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด แบกเซียวฉางเฉียนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

เซียวฉางเฉียนเจ็บจนร้องอย่างไม่หยุดหย่อน ในปากก็พูดด้วยความเจ็บปวดว่า: “พวกเธอขยับเบาๆหน่อย เจ็บมากเหลือเกินจริงๆ…”

นายหญิงใหญ่เซียวส่ายหน้า และถอนหายใจพูดว่า: “ฉางเฉียน ตอนนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ แกก็ทนเอาหน่อยนะ!”

พูดแล้ว เธอก็พูดกับเซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นว่า: “แกสองคนประคองฉางเฉียนให้ดี ฉันไปเปิดประตูก่อน!”

เซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นแบกเซียวฉางเฉียนอย่างใช้แรงมาก เคลื่อนย้ายไปที่หน้าประตูทีละก้าวนายหญิงใหญ่เซียวกำลังจะสแกนนิ้วเปิดประตู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของโทรทัศน์ จึงถามเซียวเวยเวยด้วยความประหลาดใจว่า: “เวยเวย ตอนนี้ที่ออกไปไม่ได้ปิดทีวีเหรอ!”

เซียวเวยเวยส่ายหน้า: “ตอนนี้ออกไปเร่งรีบเกินไป หนูก็เลยลืม”

“อือ”นายหญิงใหญ่เซียวก็ไม่ได้คิดมาก และเปิดประตูใหญ่ในทันที

ทันทีที่ประตูเปิดออก แวบแรกเธอก็เห็นบนโซฟาข้างในห้องนั่งเล่น มีคนสามคนนอนอยู่!

เธอตกใจจนตะโกนว่า: “พวกแก…พวกแกสามคนเป็นใคร?!”

เมื่อจางกุ้ยเฟินได้ยินเคลื่อนไหว ก็หันหน้าไปอย่างกะทันหัน พบว่านายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวยมาแล้ว แวบแรกก็จำอดีตเพื่อนผู้ต้องขังสองคนนี้ได้

จางกุ้ยเฟินตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ออกมาก่อนคนคนแรก และพูดด้วยความตื่นเต้นว่า: “นายหญิงใหญ่! คุณกลับมาสักที! พวกเรารอคุณมาตั้งนานแล้ว!”

นายหญิงใหญ่เซียวมองดูทั้งสามคนที่วิ่งมาด้วยเท้าเปล่า ก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกในทันที

เธอย่อมจำจางกุ้ยเฟินพวกเธอได้เป็นธรรมดา เพียงแต่ว่าเธอคิดไม่ออกว่า ทำไมสามคนนี้ถึงออกมาแล้ว? ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมถึงอยู่ในบ้านของตัวเอง?!

ดังนั้น เธอจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า: “กุ้ยเฟิน พวกเธอ…พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”

จางกุ้ยเฟินพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “นายหญิงใหญ่! คุณยังแกล้งทำเป็นงงอีก! คุณเป็นคนทำเรื่องประกันตัวระหว่างการพิจารณาคดีให้พวกเราและประกันตัวพวกเราออกมาไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันเหรอ?!”นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยสีหน้างุนงงว่า: “นี่…นี่คงจะไม่ใช่ว่ามีอะไรเข้าใจผิดกันนะ?”

“เข้าใจผิดอะไรกัน!”จางกุ้ยเฟินรีบพูดว่า: “นายหญิงใหญ่ ฉันรู้ว่า คุณซาบซึ้งใจที่ตอนนั้นพวกเราช่วยเหลือคุณในสถานที่กักขังมาไม่น้อย และก็ดูแลคุณมาไม่น้อย ดังนั้นอยากจะตอบแทนบุญคุณอยากจะให้พวกเรามาอยู่ที่Tomson Rivieraกับคุณอย่างสุขสบาย!”

หลี่เยว่ฉินที่อยู่ข้างๆก็พูดคล้อยตามว่า: “ใช่นายหญิงใหญ่เซียว คุณยอดเยี่ยมมากจริงๆ! ยังตั้งใจส่งรถเบนซ์ไปรับพวกเราด้วย ฉันก็นั่งรถเบนซ์เป็นครั้งแรกในชีวิตนี้!”

จางกุ้ยเฟินพูดอย่างทอดถอนหายใจเล็กน้อยว่า: “นายหญิงใหญ่ คุณพูดอะไรจากใจหน่อยเถอะ พวกเราทั้งสามคนต่างก็ซาบซึ้งใจต่อคุณมาก! ดังนั้นพวกเราก็คิดไว้แล้วว่า จากนี้ไป พวกเราก็จะอาศัยอยู่ที่นี่ไม่จากไปไหน พวกเราจะดูแลคุณเหมือนแม่แท้ๆด้วยกันและดูแลคุณยามแก่จนกระทั่งเสียชีวิต!”

ในหัวใจของนายหญิงใหญ่เซียวรู้สึกสิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง และอ้าปากพูดอย่างกังวลที่สุดว่า“กุ้ยเฟิน พวกเธอฟังฉันพูดนะ เรื่องนี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ คนที่ประกันตัวพวกเธอออกมา ไม่ใช่ฉันจริงๆ! ยิ่งไปกว่านั้น ฉันก็ไม่ต้องการให้พวกเธอมาอยู่ด้วยกันกับฉันที่นี่จริงๆ!”