ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 216 มีชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุข（2） - novel-lucky

บทที่ 216 มีชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุข（2）

ผลสุดท้าย เย่เฉินรีบพูดคุยโวโอ้อวดเสียงดังว่ายานี้ไม่มีประสิทธิภาพ นี่มันเป็นเรื่องที่น่าขำขันไม่ใช่เหรอ？！

หลังจากได้ยินหม่าหลัน ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พร้อมพูดสาปแช่งทันที: “เย่เฉิน แกเป็นเศษสวะที่ไร้ประโยชน์ ตัวเองเป็นแค่ไอ้คนกระจอก ยังไม่รู้ตัวอีกใช่ไหม?!”

พูดแล้ว เธอยิ่งมองเย่เฉินก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ กล่าวว่า: “อย่ามาทำให้หมอเทวดาหลิวเสียเวลาในการรักษาพ่อแกเลย รีบออกไปซะ!”

เย่เฉินขมวดคิ้วแน่น

ในขณะเดียวกัน ในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิ : หรือว่า คนแรกที่ซื้อยามาจากจางเอ้อเหมาก็คือหลิวจ้งจิ่งอย่างงั้นเหรอ?

ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ ผู้ที่ขายยาตัวหนึ่งให้ซือเทียนฉีในราคาสูงถึงห้าล้าน ก็คงจะเป็นเขาสินะ

ดูเหมือนว่าหลิวจ้งจิ่งยังคงเป็นพ่อค้าที่คดในข้องอในกระดูกที่ทำกำไรได้อยู่มากเลยทีเดียว!

เกาจวิ้นเว่ยเชิญเขาออกมาจากภูเขา เกรงว่าจะต้องจ่ายไม่น้อยเลย

ในขณะนี้เกาจวิ้นเว่ยก็คิดว่าเขาสามารถกุมความลับของเย่เฉินได้ พูดอย่างหัวเราะเยาะเย้ย: “เย่เฉิน แกมันแค่เศษสวะ แกช่วยอะไรไม่ได้หรอก ยังจะพูดจาเหลวไหลอีกนะ?！”

พูดแล้ว เขาแสร้งทำเป็นนึกขึ้นได้ทันที พูดแหย่รังแตนว่า: ”อืม ฉันเข้าใจแล้ว ที่นายตั้งคำถามในตัวหมอเทวดาหลิว ก็เพราะไม่อยากเห็นลุงเซียวฟื้นสินะ!”

“เหอะๆ ฉันพูดจาเหลวไหลอย่างงั้นหรือ?”

เย่เฉินสามารถทนแม่ยายที่ไม่มีเหตุผลได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเห็นเกาจวิ้นเว่ยอยู่ในสายตา ทันใดนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา:”ซือเทียนฉี ฉันรู้จัก ทำไมฉันไม่ได้ยินเขาพูดว่าอาการป่วยของเขาหายได้ด้วยหมอไร้ฝีมือนี้เลยล่ะ?”

เกาจวิ้นเว่ยหัวเราะอย่างเฮฮา แล้วกล่าวว่า:”เย่เฉิน คำพูดแกนี่น่าขำดีนะ ยังรู้จักซือเทียนฉีด้วย ทำไมไม่บอกว่าตัวเองรู้จักประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกาด้วยเลยล่ะ?!”

หลิวจ้งจิ่งได้ยินที่เย่เฉินพูดว่าเขาเป็นหมอไร้ฝีมือ สีหน้าของเขาก็ไม่สู้ดีเอาซะเลย

ต่อจากนั้น เขาก็ทำเหมือนว่าตัวเองนั้นเป็นคนเก่ง ตำหนิว่า:”เด็กหนุ่มอย่างแก ฝีมือไม่ถึงไหน พูดอวดดีไม่น้อยเลย หนังสือทางการแพทย์ก็คาดว่าไม่น่าจะได้อ่านเลยสักเล่ม ยังกล้ามาบอกว่าฉันเป็นหมอไร้ฝีมือน่ะหรือ?!”

พูดแล้ว ชี้ไปที่เย่เฉินอย่างอวดดี แล้วกล่าวว่า: “แก ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ! มิฉะนั้น ผู้ป่วยคนนี้ ฉันก็จะไม่ช่วยแล้ว!”

หม่าหลันสีหน้าซีดด้วยความตกใจ โพล่งปากด่าว่า:”เย่เฉิน แกมันเศษสวะ อยากจะฆ่าสามีฉันให้ตายเหรอ?! สรุปแล้วแกมีเจตนาอะไรกันแน่?! หรือว่าอยากฆ่าสามีฉันให้ตาย จากนั้นก็ฆ่าฉันต่อ แล้วแกคิดจะยึดทรัพย์ครอบครัวของเราสินะ?!”

เย่เฉินหน้าเขียวไปหมดแล้ว

ฉันเนี่ยนะจะยึดทรัพย์สินของครอบครัวพวกคุณ? ครอบครัวพวกคุณมีทรัพย์สินหรือเปล่า?

ตอนนี้ครอบครัวของพวกคุณ เกรงว่าแค่ไม่กี่ล้านก็ไม่มีปัญญาเอามาได้หรอก เพียงแค่ห้องสามห้องนอนธรรมดาทั่วไป มีอะไรให้น่ายึดนักหรือ?

ฉันไม่รู้ว่าจะใช้เงินหมื่นล้านในธนาคารได้อย่างไร ในกระเป๋ามีเช็คหนึ่งร้อยล้านของเด็กกตัญญูอย่างซ่งหวั่นถิง คุณบอกว่าฉันคิดจะยึดทรัพย์สินของครอบครัวคุณงั้นเหรอ?!

เป็นเรื่องตลกที่สุดในโลก!

เกาจวิ้นเว่ยก็พูดใส่ความ :คุณป้า ผมคิดว่าเย่เฉินผู้นี้กำลังวางแผนกระทำความผิด คุณต้องระมัดระวังนะ มิฉะนั้น ต่อไปอาจจะถูกคนไม่รู้บุญคุณคนนี้ใส่ร้ายเอา!”

เซียวชูหรันอดไม่ได้ที่จะพูด:”เย่เฉิน ก็ให้หมอเทวดาหลิวลองดูเถอะ”

กลับกลายเป็นว่า ในตอนนี้หมอเทวดาหลิว แสร้งทำเป็นตะโกนออกมาว่า: “เด็กน้อย ถ้าวันนี้แกไม่คุกเข่าลงกราบฉัน ผู้ป่วยคนนี้ ฉันจะไม่รักษาจริงๆด้วย!”

ใครจะไปรู้ เมื่อเขาพูดจบ ทันใดนั้นเสียงอันเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นจากนอกประตู:”ใครกันที่กล้าใช้ให้อาจารย์เย่คุกเข่าลง?

ต้องใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุข!”