ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 2164 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 2164

“ฉันไม่ไป!” เซียวเวยเวยกล่าวว่า “พวกคุณกำลังก่ออาชญากรรมในเวลากลางวันแสก ๆ! ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับกุมพวกคุณ!”

“แจ้งตำรวจ?” เฉินเสี่ยวเฟยเดินเข้ามาและตบหน้าเซียวเวยเวย จากนั้นก็ด่าว่า “แม่งฉิบหาย คุณคิดว่าแจ้งตำรวจแล้วก็จะสามารถข่มขู่
ฉันได้หรือ? ฉันจะบอกคุณว่ ผู้หญิงดอกทองอย่างคุณ ฉันเห็นมามากแล้ว! ฉันมีวิธีมากมายที่จะเล่นงานคุณให้ตาย!”

เซียวเวยเวยกล่าวว่า “พวกคุณรั่งแกคนมากกินไปแล้ว! ตอนนี้เป็นสังคมที่อยู่ภายใต้หลักกฎหมาย! จะปล่อยให้พวกคุณทำเรื่องเช่นนี้ได้
ยังไง!”

เฉินเสี่ยวเฟยยิ้มเยาะเยัยและกล่าวว่า “รังแกคุณแล้วยังไงล่ะ? สิ่งที่ฉันชอบทำที่สุดก็คือการรังแกคน! ฉันจะบอกคุณว่า ประธานหลิ่วเป็น
คนใหญ่โตเป็นอันดับหนึ่งในกลุ่มอิทธิพสมีดของเมืองจินหลิง ถ้าคุณกล้าตุกติก ไม่เพียงแต่คุณเท่านั้นที่จะมีจุดจบไม่ดี แต่คนในครอบครัวก็จะมี
จุดจบไม่ดีเช่นกัน!”

จากนั้นเธอก็กล่าวต่อไปว่า “เซียวเวยเวย อย่าโทษว่าฉันไม่เตือนคุณน่ะ อย่าพูดอะไรอีก แค่สัญญาที่อยู่ในมือของฉันที่คุณเซ็นชื่อและ
ประท้บรอยนิ้มือไปแล้ว ฉันสามารถขายสัญญนี้ให้กับบริษัททวงหนี้ได้ตลอดเวลาในราคาหนึ่งหรือสองแสนหยวน เมื่อถึงเวลา คนจากบริษัท
ทวงหนิ้จะมาที่บ้านคุณทุกวัน และบังคั่บให้คุณจ่ายเงินคืน ถ้าหากว่าคุณไม่คืนเงิน พวกเขาจะพักอาศัยดื่มกินอยู่ที่บ้านของคุณ แล้วพวกเขาก็จะ
พ่นสีใส่กำแพงบ้านคุณ ไม่ว่าคุณจะไปทำงานที่ไหน พวกเขาก็จะไปก่อกนในที่ทำงานของคุณ ทำให้คุณมีแต่เสียกับเสียเท่านั้น!”

บริษัทโมเดลลิ่งของเฉินเสี่ยวเฟย เดิมทีก่อตั้งโดยกลุ่มธุรกิจสีเทาในเมืองจิ๋นหลิงอยู่แล้ว

ลักษณะการทำงานของพวกเขาคือใช้การทำงานร่วมกันตามปกติเพื่อล่อให้หญิงสาวเข้ามาก่น แล้วจึงหลอกล่อหญิงสาวให้ลงนามใน
ข้อตกลงการขายชีวิต จากนั้นจึงใช้ข้อตกลงการขายชีวิตเพื่อควบคุมพวกเธอไว้อย่างแน่นหนา

ถ้าหญิงสาวที่หน้าตาธรรมดา ก็จะกลายเป็นแรงงานให้พวกเขา ทำงานโดยได้ค่าตอบแทนที่ต่ำที่สุด เป็นพริตตี้ช่วยพวกเขาหาเงินตาม
สถานที่ต่าง ๆ บีบคั้นสุดขีด และบางคนถึงกับต้องไปทำงานสามหรือสี่งานต่อวัน

ส่วนหญิงสาวที่หน้าตาดี จะถูกบังคั่บให้ไปทำงานเป็นสาวนั่งดริ้งที่ KTV และบางคนถึงกับถูกบังคับให้กลายเป็นโสเภณี

เฉินเสี่ยวเฟยรู้สึกว่ารูปร่างหน้าตาของเซียวเวยเวยสวย จะต้องควบคุมเธอให้ดี แล้วส่งเธอไปที่คลับระดับไฮเอนด์ เธอจะสามารถสร้าง
ผลประโยชน์อย่างน้อยห้หมื่นหรือหกหมี่นต่อเดือน ซึ่งแน่นอนว่าเฉินเสี่ยวเฟยนั้นมองเธอเป็นบ่อเงินบ่อทอง

เธอกังวลว่าถ้ำารื่องราวยืดเยื้อออกไปอาจมีการเปลี่ยนแปลงที่ไม่ดีเกิดขึ้น ดั่งนั้นเธอจึงรีบกล่าวกับชายฉกรรจ์เหล่านั้นว่า “เร็ว รีบพาเธอ
ขึ้นรถ!”

ชายฉกรรจ์หลายคนจับตัวเซียวเวยเวยแล้วกำลังลากเธอไปที่รถ

เซียวเวยเวยตกใจกลัวเป็นอย่างมาก จึงตะโกนว่า “ช่วยด้วย! มีลักพาตัว!”

ผู้คนที่เดินสัญจรผ่านไปมาได้ยินก็หันมามองทันที

เฉินเสี่ยวเฟยรีบกล่าวเสียงด้งว่า “ทุกคนอย่าเข้าใจผิด พวกเราคือบริษัทมารยาทซ่างเหม่ย เป็นธุรกิจถูกกฎหมาย!”

“ผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในพนักงานของเรา เมื่อไม่นานมานี้พ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เจ้านายของเรากรุณาให้เงินเธอห้า
แสนหยวนเพื่อไปรักษาพยาบาลฟอแม่ของเธอ แต่เธอกลับแอบนำเงินไปเล่นการพนัน!”

“ไม่พูดเรื่องที่ใช้เงินไปหมด แต่เธอยังไม่สใจไยดีและทิ้งพ่อแม่ไว้ที่โรงพยาบาลอีกด้วย ตอนนี้พวกเรากำลังจะพาเธอไปโรงพยาบาล
เพื่อเยี่ยมพ่อแม่ที่กำลังจะตาย และดูว่าพวกเราจะปลุกจิตสำนึกของเธออีกครั้งได้ไหม!”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ ก็ไม่รู้จะเชื่อใครดี

ขณะนี้ เฉินเสี่ยวเฟยกระซิบกับชายฉกรรจ์เหล่านั้นว่า “ริบขึ้นรถเร็ว!”

ชายฉกรรจ์หล่านั้นดึงตัวเซียวเวยเวยไปที่ประตูรถทันที และกำลังจะผลั่กเธอเข้าไปในรถ

ตอนนี้เซียวเวยเวยรู้สึกหวาดกลั่วเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกสิ้นหวัง และเธอรู้ดีว่าเมื่อขึ้นรถไปแล้ว ก็เท่ากับเธอได้เข้าไปวงโคจรนั้น ตลอด
ชีวิตของเธออาจจะไม่สามารถหลุดฟันได้…..

ขณะที่เธอกำลังสิ้นหวัง และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เธอก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยที่เย็นชา “ปล่อยเธอ!”