ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 2213
บทที่ 2213
สำหรับเซียวเวยเวย เย่เฉินไม่ได้มีความคิดอันใดมากมาย
เต็ที่เพียงแค่เห็นแก่ที่เธอคิดทมทวนตัวเอง รู้ว่าตนเองผิด และต้องการที่จะปรับปรุงตัวเองจากใจจริง จึงคิดอยากจะช่วยเหลือเธอสัก
เล็กน้อย ให้เงินแก่เธอเล็กน้อย ทำให้เธอสามารถแก้ไขความทุกข์ยากที่กำลังเผชิญอยู่ได้
ทว่าหลังจากที่พบว่าเธอถูกคนอื่รังแก ทั้งยังพบว่หลิวจงฮุยและเฉินเยวเฟยรังแกเธออย่างเกินไป อย่างน้อยๆ เย่เฉินเองก็มีความคิดที่
จะอยากเข้าไปช่วยเหลือเธอจากการถูกกลั่นแกล้งด้วยเช่นกัน
ดังนั้น เขาจึงถือโอกาสมอบบริษัทโมดลสิ่งซ่างเหม่ยของหลิวจงฮุย ให้กับเซียวเวยเวยในการบริหารจัดการ
ทว่า ภายในใจเย่เฉินยังคงมีความระวังและฝั่งใจกับเชียวเวยเวยเล็กน้อยอยู่ เพราะฉะนั้นเขาจึงกำหนดข้อจำกัดให้แก่เซียวเวยเวย แม้ว่า
เธอจะต้องบริหารทั้งบริษัท ทว่าเธอจะได้รับเพียงเงินเดือนหนึ่งหมื่นหยวนเท่านั้น
สาเหตุที่ทำเช่นนี้ ก็เพื่อกำหนดขอบเขตของรายได้และสิทธิของเธอ ทำให้เธอทำอะไรอย่างซื่อสัตย์อยู่ในกฎเกณฑ์ มิใช่หายตัวไปอย่าง
ไร้ร่องรอยภายในเวลาอันสั้นอีก
เซียวเวยเวยไม่ได้คิดมากมายขนาดนั้น การที่เย่ฉินช่วยเหลือเธอได้จนถึงขั้นนี้ ลึกๆ ภายในใจของเธอก็พึ่งพอใจมากๆ แล้ว เธอคิดแต่
เพียงว่า ขอเพียงขยันทำงานอย่างดี บริหารบริษัทโมดลลิ่งซ่างเหม่ยให้ดีๆ ก็พอ
ยอมรับความคิดที่ว่ามีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย เยเฉินก็ไม่ได้นำเรื่องนี้บอกเซียวชูหรันภรรยาของตนแต่อย่างใด
อีกทั้ง ช่วงนี้เชียวชูหรันก็ค่อนข้างยุ่งมากจริงๆ หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ก็งไปยังห้องหนังสือทำงานต่อทันที ไม่กล้าที่จะเสีย
เวลาแม้แต่น้อย
ตอนนี้เชียวชูหนได้เริ่มจัดเตรียมงานประมูลตกแต่งโรงแรมหกดาวของตี๋เหากรุ๊ปแล้ว เธอเมื่ออยู่ในช่วงขาขึ้นของอาชีพการงาน ความ
รับผิดซอบต่องานจึงมีมากป็นพิเศษ ในความคิดฃองเธอ ตอนนี้เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถแบ่งเบาภาระหนักในการเลี้ยงดูครอบครัวของ
เย่เฉินมาได้บ้าง
เย่เฉินเมื่อเห็นภรรยาเลิกงาน แล้วยังต้องเร่งบทำงานทำโอต่อ อย่างน้อยภายในใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่บ้าง
ดังนั้น เขาจึงล้างผลไม้เล็กน้อยแล้วยกขึ้นไปข้างบน เดินมายังห้องหนังสือ
ภายในห้องหนังสือ เซียวชูหร้นกำลังก้มหน้าวาดภาพร่างออกแบบหน้าคอมพิวเตอร์อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ
เย่เฉินเห็นท่าทางที่เธอกำลังเพ่งสมธิอยู่ จึงกลัวว่าการปรากฏตัวกะนหันจะทำให้เธอตกใจได้ ด้งนั้นจังกระแอมเสียงเบาขึ้นมา ทำให้
เชียวชูหรันสั่งเกตเห็น
“อะแฮ่ม ชูหรัน”
เชียวชูหรั่นได้ยินเสียง จึงห์นหน้าไปมองเย่เฉิน ยิ้มพร้อมเอ่ยว่า “คุณสามี มาได้ยังไงคะเนี่ย?”
เย่เฉินเดินมาเบื้องหน้า แล้วนำผลไม้ว่างบนโต๊ะเขียนหนังสือ เอ่ยว่า “ผมล้างผลไม้มาให้คุณ คุณทานเยอะๆ หน่อยนะ ทำงานหน้าคอม
นานขนาดนี้ อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีรังสี กินผลไม้เสริมวิตามินเยอะๆ จะได้ลดอันตรายจากรังสี่ได้”
เชียวชูหรั่นยิ้มหวาน เอ่ยว่า “ขอบคุณค่ะสามี!”
สิ้นเสียง เธอก็หยิบสตรอว์บอลูกที่ใหญ่และแดงที่สุดขึ้นมา ทว่าไม่ได้หยิบขึ้นมากิน กลับจับยัดใส่ปากของเย่เฉินแทน เธอยิ้มพลาง
เอ่ยขึ้นว่า “คุณสามี คุณทานอันนี้สิ!”
เย่เฉินยิ้มพร้อมเอ่ยขึ้นว่า “ผมทานตั้งนานแล้ว คุณทานเองเถอะ ไม่ต้องสนใจผม”
เซียวชูหรันแกล้งเป้ปากเสมือนโกรธอยู่ เอ่ยว่า “ถ้าคุณไม่ทาน งั้นฉันก็ไม่ทานเหมือนกัน”
สิ้นเสียง ก็เอ่ยพิ่มพำขึ้นมา ด้วยความโกรธเคือง “คนเขาอุตส่าห์ป้อนให้ถึงปากคุณก็ยังไม่ทานเลย ช่างน่าเสียใจเกินไปแล้ว…”
เมื่อเย่เฉิได้ยินคำพูดนี้ จึงรีบอ้าปากออก แล้งบสตรอว์มอร์พร้อมทั้งสองนิ้มือของเซียวชูหรันเข้าไปในปากด้วย ไม่เพียงเท่านี้ เขา
ยังจงใจออกแรงเล็กน้อย งับนิ้วมือของเธอเอาไว้
YOU MAY ALSO LIKE
